2. Rozstanie

ADA

Rozstanie

- I co tak siedzisz? – spytała zaczepnym tonem Ada.
- A co, przeszkadzam ci? – odparła pytaniem na pytanie zwiewna dziewczyna, czyli Aderato.
- Owszem, przeszkadzasz – odparła kobieta i gniewnie dodała: - odkąd okupujesz kuchnię, to mi przeszkadzasz, jak diabli.
- Czepiasz się – stwierdziła Aderato wzruszając ramionami.
- Ja? Ja tylko chcę dostać się do lodówki i zrobić sobie coś do zjedzenia.
- To rób – odparła Aderato z uwielbieniem wpatrując się w nowego lokatora kuchni, czyli w MFC2505 PERFECT MIX2 inaczej zwanym wielofunkcyjnym urządzeniem kuchennym.
- Ale ty mi to uniemożliwiasz.
- Doprawdy? – Aderato westchnęła. – Wystarczy podejść z drugiej strony.
- Nie bądź taka mądra. Lepiej wzięłabyś się do wymyślania. Niedługo miną dwa tygodnie, jak nic nie napisałam.
- To nie moja wina.
- A czyja?
- A jak myślisz? – Aderato wbiła w Adę wzrok pełen jadu.
- O, nie. Myślisz, że uda ci się wywołać u mnie poczucie winy? Twoje nie do czekanie.
- Spróbować zawsze warto – wena wydęła usta i westchnęła.
- Uważaj sobie, bo zaraz wylądujesz na podłodze.
- Rękoczyny? Proszę, proszę tracimy zimną krew. – Zauważyła Aderato i zwróciła się do perfekt mixa2: - i sam widzisz mój Miksiu z kim mi przyszło pracować.
Ada z niedowierzaniem spoglądała na swoją wenę, podczas gdy ta pochyliła się lekko w kierunku rzeczonego urządzenia. Kilka razy pokiwała ze zrozumieniem głową, westchnęła również kilka razy, a na koniec wzruszyła ramionami i zrobiła zrezygnowaną minę. Zaintrygowana Ada nie byłaby sobą, gdyby nie zapytała:
- I co ci powiedział?
- Nie chcesz wiedzieć – odparła posępnym głosem Aderato.
- Otóż zaskoczę cię, chcę wiedzieć.
- Miksio prosił mnie o dyskrecję, a ja danego przyjacielowi słowa nie zamierzam łamać.
- A kiedy to zdążyliście się aż tak zaprzyjaźnić?
- Od pierwszego dnia, gdy wypakowałaś go z tego koszmarnego, przerażającego pudła. Miksio był taki zdezorientowany, a ty przez dwa dni nie zwracałaś na niego uwagi, obchodząc go szerokim łukiem. Nie mogłam patrzeć na jego cierpienie. Musiałam go pocieszyć.
- Jasne. I od tej pory nic nie robisz, tylko go pocieszasz – zakpiła Ada.
- Ktoś musiał, skoro ty wolałaś włóczyć się po muzeach i uskuteczniać spacery literackie. Co ci w ogóle przyszło do głowy, żeby latać śladami jakiejś tam „Lalki”
- Tylko nie jakiejś! – krzyknęła rozzłoszczona Ada. – To klasyk. Napisał ją Bolesław Prus.
- I co z tego? A kim on jest, żeby aż tak się nim ekscytować?
- Jak śmiesz tak mówić! Ty?! Wena, która powinna znać wszystkich najlepszych pisarzy…
- I pisarki. To tak dla porządku i tak zwanej poprawności – wtrąciła Aderato.
- To oburzające!
- Co? To, że nie ekscytuje się Prusem? – uśmiechnęła się kpiąco.
- To się doczekałam. – Ada pokiwała z rezygnacją głową.
- O mateńko, o co znowu ci chodzi? Chcesz, żebym piała peny na cześć tej „Lalki” – mogę, proszę bardzo.
- Jesteś coraz bardziej rozwydrzona. Chciałaś krzesło w karminowe piwonie - dostałaś. Chciałaś telefon, żeby być w stałym kontakcie z Inspiration – dostałaś. Czego jeszcze…
- Nie wypomina się prezentów – Aderato bezceremonialnie przerwała kobiecie – poza tym telefon jest stary i używany.
- Ale działa bez zarzutu.
- Chcę nowy.
- Nigdy – odparła stanowczo Ada.
- Mam ci znowu zacząć zmieniać daty w tym twoim nowiutkim telefoniku?
- To ty stałaś za tym cofaniem czasu? I to przez ciebie zrobiłam z siebie idiotkę w punkcie Play’a.
- A kto niby inny – Aderato zachichotała. – To były tylko takie niewinne żarty. Nudziłam się.
- Nudziłaś się. Jasne. I dlatego naraziłaś mnie na dodatkowe koszty.
- Moja droga, przecież nie kazałam ci od razu kupować nowej komórki.
- Dobra skończmy te głupią rozmowę. Bierz się do pracy, ale już.
- A ty? Co będziesz robić?
- Jeść.
- Na twoim miejscu ograniczyłaby spożywanie tego truchła. Niedobrze mi się robi, gdy patrzę na to coś – Aderato z obrzydzeniem spojrzała na dopiero, co wyjętą z lodówki świeżutką, pięknie pachnącą wędlinkę.
- Głupia jesteś – fuknęła Ada – to szynka od szwagra.
- Od kogo?
- Rzuciła ci się na uszy? Od szwagra! Szynka!
- Nie musisz krzyczeć. Słyszę. Tylko, że ty nie masz szwagra, bo nie masz siostry – Aderato spojrzała tryumfalnie na kobietę, po czym dodała: - wiesz, że nie ładnie jest oszukiwać?
- To jest nazwa wędliny, kretynko.
- Co? Jak? Słyszałeś Miksiu, jak na mnie powiedziała? – tu wena bliska histerii, załkała. – To ja od tylu lat jestem przy niej, dyktuję jej to i owo, zachęcam do działania, a ona…uuuuu...ona wyzywa mnie od kretynek. Miarka się przebrała. Koniec z nami. Szukaj sobie innej weny. Nie chcę cię znać.
- I dobrze – kobieta skinęła energicznie głową. – Poszukam sobie innej weny, bardziej przyjaznej, miłej i empatycznej.
- Życzę powodzenia. Najlepiej zrób casting. Może jakaś empatyczna niedojda się zgłosi.
- Tak właśnie zrobię – zapewniła kobieta.
- Twoja wola. Rób, jak chcesz. Obyś tylko nie żałowała.
- Nie ma obawy.
- Jeszcze za mną zatęsknisz – rzuciła z hardą miną wena.
- Nie sądzę.
- Lepiej zastanów się, co chcesz zrobić. Takiej, jak ja nie znajdziesz, bowiem ja jestem jedyna w swoim rodzaju.
- I co z tego?
- Beze mnie nic nie napiszesz. Już moja w tym głowa – zagroziła Aderato.
- Co to ma być? Pogróżki? Szantaż? Myślisz, że się ciebie boję?
- Powinnaś.
- Cóż, moja Aderato, tym razem przegięłaś – Ada podeszła do okna i otworzyła je na oścież.
- Co robisz? Wietrzysz? Chyba trochę na to za zimno – zauważyła niepewnym głosem wena.
- Droga wolna, Aderato – odparła kobieta wskazując ciemność za oknem.

Koniec

Senszen

Skomentuję obszerniej później a na razie powiem, że konflikt między Tobą a Aderato bardzo niebezpiecznie się rozwinął...

ADA

Może już przyszedł czas, aby rozstać się z tą humorzastą weną. Mruga

Senszen

No wiesz... Ja już chciałam urządzić Inspiration pogrzeb... Nie odzywała się już miesiącami...

ADA

Ale dałaś jej szansę i ona z niej skorzystała. Mruga

Senszen

Widać nie mogła znaleźć nikogo innego, kto by się nią zaopiekował Laughing

Ja to tutaj niewiele miałam do powiedzenia Mruga

Senszen

ADA

Dziękuję za miły komentarz. Wesoly

Aderato przez swoją krnąbrność po prostu się doigrała. Z Miksiem porozumiewa się podprogowo. Zaskoczyłaś mnie, że Inspiration nie ma telefonu. Popatrz, jak to nie można wierzyć wenom. Laughing

Jak tylko Aderato powróci z ochotą przekażę jej słowa Allegorii. Mruga

Senszen

Nie zapomnij przekazać, że Inspiration nie ma telefonu Mruga

ADA

A pewnie, że przekażę. Zobacz, jak ta moja wena łże. Laughing

Senszen

Kto wie, może nawet wcale nie rozmawia z Miksiem Mruga

ADA

Trzeba będzie przeprowadzić dochodzenie w tym zakresie. Laughing

Senszen

Trzeba porozmawiać z Misiem Mruga

ADA

Miksio jest teraz bardzo zapracowany. Raczej nie będzie chciał gadać po próżnicy. Mruga

Senszen

Tylko uważaj, by potem po nocy nie miał się na co skarżyć Mruga