Już nic nas nie łączy...

Senszen

Bardzo mnie to cieszy Wesoly

ADA

Jakiś czas temu zasugerowałaś, że Joe może mieć problemy psychiczne. Nie wiem, czy nie wykorzystam Twojego pomysłu. Mruga

Senszen

Ja sugerowałam syfilis, ale nie polecam tego pomysłu. Jak Joe tak chodzi i krwawi, to jeszcze by kogoś zaraził Confused

Ale problemy psychiczne to jak najbardziej Wesoly

Wyraźnie je ma Laughing

ADA

No dobrze, syfilis mu daruję, ale pod dekielkiem będzie miał nierówno. Very Happy

Senszen

Tyle razy spadał z konia, że coś mu się mogło tam przesunąć Mruga

ADA

Mógł mieć też jakiegoś psychicznego w rodzinie np. ze strony matki. Mruga

Senszen

No wiesz... Clay miał zdecydowane problemy z emocjami i kontrolowaniem agresji Mruga

ADA

A wiesz, że to jest pomysł. Very Happy

Dzięki, że przypomniałaś mi Clay'a. Very Happy

Senszen

Cała przyjemność po mojej stronie Mruga

ADA

Odcinek krótki, ale z Candy'm. Mruga

8.

- Bucky, koniku, co ci jest? - Candy przypatrywał się uważnie zwierzęciu, które w żaden sposób nie reagowało na obecność dwóch ludzi w jego boksie. Koń stał niemal bez ruchu, wyrażając sobą jeden wielki smutek.
- I tak jest od wczoraj – rzekł chłopak stajenny. - Nie chce jeść, jest osowiały, jak nie Buck.
- Dlaczego nie powiadomiłeś mnie o tym wcześniej? - spytał Candy nie przestając obserwować konia. Szczególną uwagę zwrócił na jego brzuch, który nie wydawał się zmieniony.
- Mówiłem panu Josephowi, ale powiedział mi, żebym nie przesadzał, bo koń jest stary i ma prawo tak się zachowywać.
- Kretyn – mruknął Candy.
- Ja? - Billy z niedowierzaniem spojrzał na zarządcę.
- To nie było do ciebie. Billy, posłuchaj, świetnie opiekujesz się końmi. Widać, że je lubisz, a one lubią ciebie.
- Dziękuję panie Candy. Już myślałem, że coś źle zrobiłem.
- Tobie to rzadko się zdarza – mężczyzna uśmiechnął się do chłopca, a potem, skinąwszy na niego, wziął jego dłoń i delikatnie położył ją na brzuchu konia, mówiąc: - zobacz, nie jest ani tkliwy, ani wzdęty. To nie kolka.
- Oj, nie wie pan, jak bardzo się cieszę – odparł Billy z widoczną ulgą. - Bardzo lubię tego konika. Najbardziej ze wszystkich, które są w Ponderosie. Jak pan Ben był zdrowy, to pozwolił mi kilka razy przejechać się na Bucku. On wcale nie jest taki stary, jak mów pan Joe. To mądry i wesoły konik, tylko teraz zrobił się taki smutny. Jest pan pewny, że to nie kolka?
- Jestem, Billy. Gdyby to była kolka, to nie dałby się dotknąć do brzucha, a poza tym są pewne charakterystyczne objawy tej choroby, ale w przypadku Bucka nie występują.
- To, co mu jest?
- Paszę i siano dostaje, takie, jak zwykle?
- Tak, ale nie chce jeść, a i z piciem różnie bywa – odparł chłopiec.
- Kiedy ostatnio ktoś na nim jeździł?
- Od czasu choroby pana Bena, nikt.
- A w ogóle ma jakiś ruch?
- Tyle, co po podwórzu, ale trzy dni temu, pan Joseph zabronił mi go wyprowadzać.
- Powiedział dlaczego?
- Nie. Powiedział tylko, że mam zająć się innymi końmi, bo jak nie, to go popamiętam – odparł chłopiec, głaszcząc konia po szyi. - Panie Candy, jak pan myśli, czy Buck może tęsknić?
- Oczywiście. Konie to bardzo mądre zwierzęta. Delikatne i czułe. Potrafią, jeśli człowiek jest dla nich dobry, przywiązać się do niego i ufać mu bezgranicznie.
- Pan Ben zawsze się z nim dobrze obchodził – zauważył Billy.
- Dlatego Buck za nim tęskni. Nie wie co się dzieje i dlaczego musi stać w stajni, gdy inne konie wyprowadzane są choćby na pastwisko. Przez całe swoje życie był w ruchu, a teraz stoi w boksie i się nudzi. Stąd jego niewesoły nastrój.
- To co zrobimy?
- Osiodłaj go i jedź do mojej żony. Powiedz, że bardzo możliwe, że będziemy mieć na kolacji gościa.
- Dobrze, zrobię tak, ale co powie pan Joseph, gdy dowie się, że wziąłem Bucka?
- O to się nie martw. Porozmawiam z nim – odparł Canaday, poklepawszy chłopca, po ramieniu – no, pośpiesz się.
Gdy Billy zakładał Buckowi ogłowie, koń przyjął to niemal ze zdziwieniem. A gdy poczuł na sobie ciężar siodła, wyraźnie się ożywił. Chyba nie dowierzał swemu szczęściu, bo parsknął cicho, a potem równie cicho, spokojnie zarżał. Widząc to Billy, stwierdził:
- Miał pan rację. On potrzebuje ruchu. Będę go codziennie wyprowadzał, nawet gdyby pan Joseph na mnie krzyczał.
- Nie będzie. Załatwię to z nim. Jedź, tylko nie szalej.
- Jasne – Billy wskoczył na siodło. - Panie Candy…
- No, co tam?
- Ten mężczyzna, z którym pan przyjechał, to brat pana Josepha? Ten z Australii?
- Tak – Candy uśmiechnął się.
- Oj to dobrze. Może teraz pan Ben lepiej się poczuje.
- Może – mężczyzna westchnął bez przekonania. - No, jedź już i poproś moją żonę o kawałek szarlotki. Rano upiekła dwie blachy. Wiem, że lubisz jej ciasta.
- I to bardzo – Billy błysnął oczami i ścisnąwszy lekko łydkami brzuch konia ruszył przed siebie. Candy natomiast postanowił poczekać na swojego nowego przyjaciela. Miał dziwne przeczucie, że Adam nie zabawi zbyt długo w domu rodzinnym.

Senszen

Czytelnik bardzo docenia Mruga

ADA

Autorka bardzo się cieszy. Very Happy

Senszen

ADA

Serdecznie dziękuję za miły komentarz. Very Happy

Joe zachowuje się, jak niespełna rozumu. Jeszcze nie wiem, jak to rozwiążę, ale już coś mi się w głowie pojawia. Smile

Joe zlekceważył stan Bucka i to trochę do niego niepodobne, ale przecież w tym opowiadaniu Perła Ponderosy jest dziwna. Laughing

Senszen

bardzo jestem ciekawa, jak zostanie to rozwiązane Wesoly

Możliwości jest wszak wiele Very Happy

Perła przestaje być perłą a zaczyna bardziej przypominać... nie wiem co on przypomina. Szarańczę?