Już nic nas nie łączy...

ADA

Cóż... lekko nie ma. Laughing

Senszen

Niewątpliwie. Kto wie, może nawet jeszcze dzisiaj wymęczę ten odcinek... choć nie obiecuję.

ADA

Trzymam kciuki. Very Happy

Senszen

ADA

Dziękuję za obszerny i miły komentarz. Very Happy

Przyznam się, że sama chciałabym poznać skład mieszanki ziołowej Levisa. Wesoly

Tak samo, jak chciałabym wiedzieć, dlaczego chciał otruć Betty. Think

Senszen

Ach, te zagadki, zagadki... Jak się tak mnożą jak króliki, to jak tu pisać?

ADA

Trochę ciężko, przyznać muszę. Very Happy

23.

Rory Rehn z zakłopotaniem spoglądał na Betty, gdy ta zapytała go, czy ją poznaje. Prawdę mówiąc od pierwszej chwili wydawała mu się dziwnie znajoma, ale za żadne skarby świata nie mógł sobie przypomnieć gdzie i kiedy miałby ją poznać.
- Proszę wybaczyć, pani Midler, ale nie przypominam sobie…
- To raczej, ja powinnam prosić pana o wybaczenie – przerwała mu – nie powinnam pytać. Teraz najlepiej zrobię, gdy pójdę już do domu.
- To nie jest dobry pomysł – zauważył doktor McCoy – jest pani słaba.
- Dam radę – kobieta pośpiesznie poprawiała suknię, a potem sięgnęła po szal, który spadł z jej ramion, gdy zemdlała.
- Nie sądzę. Jeszcze pół godziny temu leżała pani tu jak bez życia.
- Doktorze…
- Chce pani kłócić się ze mną? - McCoy popatrzył na nią z dezaprobatą i pokręcił głową – tak, lekarze i pielęgniarki to najgorsi pacjenci.
- Odprowadzę panią – zaproponował Rory.
- Nie trzeba. Mieszkam niedaleko – odparła Betty unikając wzroku doktora Rehna.
- A jednak będę się upierał – odparł niezrażony.
- Proszę przyjąć propozycję doktora – powiedział łagodnie Alice.
- Ale…
- Droga pani, to naprawdę nierozsądne, że pani tak się upiera – stwierdził McCoy. - Doktor Rehn odprowadzi panią. To postanowione i proszę wybaczyć, nie podlega to żadnej dyskusji.
- Skoro tak, to przyjmuję pomoc – Betty uśmiechnęła się blado – ale pod jednym warunkiem.
- Jakim?
- Chciałabym pomóc w uporządkowaniu tego bałaganu.
- Każda pomoc będzie mile widziana – przyznał McCoy – jednakże w pani stanie zalecałby wypoczynek. Może później.
- Rozumiem – kobieta pokiwała ze smutkiem głową. - Prawdę mówiąc liczyłam się z tym, że nowi lekarze mogą przyjechać ze swoją pielęgniarką i jak widać nie pomyliłam się – spojrzała na panią McCoy.
- Ależ pani Midler jest pani w błędzie – odparła Alice, podchodząc do kobiety – ja co prawda, od czasu do czasu asystowałam mężowi przy drobnych zabiegach, ale nie jestem wykwalifikowaną pomocą, a poza tym pan Bardshow z Rady Miasta, powiedział, że zatrudnił już dyplomowaną pielęgniarkę, to znaczy panią.
- Czym nas niezwykle ucieszył – wtrącił McCoy, a Rehn kiwnął na znak potwierdzenia głową.
- Także droga pani… droga Betty, musisz jak najszybciej wyzdrowieć, bo czeka cię dużo ciężkiej pracy. W tajemnicy powiem ci, że obaj doktorzy są niezwykle wymagający, ale mają złote serca. Czasem tylko mam wrażenie, że praca jest dla nich najważniejsza. Przydałby się ktoś, kto przypominałby im, że poza medycyną istnieje inny świat i w tym liczę na ciebie.
- Sama nie wiem pani McCoy…
- Alice, po prostu Alice – pani McCoy uścisnęła serdecznie dłonie kobiety.
- Alice – Betty z uśmiechem skinęła głową.
- To czego nie wiesz?
- Czy sprostam twojemu życzeniu, bo ja bardzo kocham medycynę.
- Naprawdę? - w oku doktora Rehna pojawił się błysk zainteresowania.
- Tak. Jako dziewczynka chciałam zostać lekarką, tyle tylko, że uczelnie nie chcą dziewcząt w swoich progach. Dlatego ukończyłam szkołę pielęgniarską przy szpitalu Bellevue*) w Nowym Jorku.
- Doprawdy? - doktor McCoy zawiesił na niej wzrok pełen podziwu. - Słyszałem o tej szkole dużo dobrego. Ma bardzo wysoki poziom. Została zorganizowana na wzór angielskiej szkoły pani Florence Nightingale. Pielęgniarki, które ją ukończyły są najlepsze.
- Dziękuję panie doktorze – rzekła Betty.
- W którym roku ukończyła pani szkołę?
- W tysiąc osiemset siedemdziesiątym trzecim. Byłam w pierwszym naborze. Przyjęto nas sześć. Tylko trzy ukończyły szkołę. Oczywiście dyplom przedstawię panom doktorom.
- I gdzie pani potem pracowała?
- Przez kilka miesięcy w szpitalu Bellevue na oddziale kobiecym. Potem ze względów osobistych wyjechałam na Zachód. Krótko pracowałam w szpitalu w San Francisco. Wtedy to jeden z lekarzy powiedział mi, że jego przyjaciel mający gabinet w Virginia City poszukuje wykwalifikowanej pomocy. Złożyłam podanie i tak trafiłam do doktora Martina.
- Zaraz… - Rory zmrużył oczy i nagle uśmiechnął się – wiem! To pani jest miodową panienką!
- Tak mówił doktor Martin. To znaczy, że jednak mnie pan zapamiętał. Czy ciasto panu smakowało?
- Było przepyszne – odparł i złożywszy dłonie, jak do modlitwy, dodał: - miodowa panienka. Nigdy potem nie jadłem tak wspaniałego ciasta.
- To był zwykły miodownik.
- Raczej niezwykły. Wystarczył mi na niemal całą drogę do Baltimore – rzekł Rory – jego smak wciąż pamiętam.
- Zaraz, ale ja nic z tego nie rozumiem – wtrąciła zaintrygowana Alice. - Skąd wy właściwie się znacie?

_____________________________________________________________

*)Bellevue – pierwsza szkoła pielęgniarska w USA zorganizowana przy szpitalu Bellevue w Nowym Jorku, w roku 1872, którego historię można poznać w książce „Bellevue. Trzy stulecia medycyny i chaosu w najbardziej znanym szpitalu Nowego Jorku” autorstwa Davida M. Oshinsky’ego.

Senszen

Miodowa panienka? Brzmi to niezwykle smakowicie i bardzo interesująco Mruga

Senszen

Poczyniłam już komentarz i dopadła mnie awaria Internetu...

Senszen

ADA

Senszen, dziękuję za miły komentarz.

Betty Midler, trochę dziwnie się zachowuje, bo po prostu obawia się, że starci pracę. Niedługo okaże się, że naprawdę jest doskonałą pielęgniarką i całkiem fajną kobitką.

Przyznam się, że bardzo lubię kończyć odcinki z takimi niedopowiedzeniami. To prawdziwa frajda. A kiedy będzie ciąg dalszy?

Mam nadzieję, że jutro wieczorem, o ile Aderato i komputer nie odmówią współpracy.

Senszen

Może też sie dziwnie zachowywać, bo jednak kilkudniowa niedyspozycja żołądkowa bardzo źle wpływa na ogólne zachowanie Mruga

Czekam, czekam Wesoly

ADA

Niedyspozycja żołądkowa, zrujnowany gabinet plus widmo utraty pracy... tak to możliwie, że Betty się trochę pogubiła.

Senszen

I do tego jeszcze ta herbatka z niewiadomym składnikiem...

ADA

Właśnie ten składnik chodzi mi cały czas po głowie. Wesoly