Już nic nas nie łączy...

Senszen

Ze znieczuleniem miejscowym może być problem... jak kojarzę pierwszym skutecznym sposobem było znieczulenie kokainą.
A wiesz, że bardzo mnie ciekawi, czym Levis podpadł Mruga

Czekam niecierpliwie na kolejny odcinek Wesoly

ADA

Już mniej więcej wiem, czym podpadł Levis. Jeszcze muszę to dopracować. Cool

Senszen

Już się cieszę Very Happy

ADA

Czytelnik zadowolony to miód na moje serce.

Senszen

Zadowolony i niecierpliwie czekający Wesoly

ADA

Życzeniu Czytelnika stanie się zadość. Mruga

25.

Popołudnie tego dnia było wyjątkowo ładne i co nie bez znaczenia, ciepłe, ale nie upalne. Gdyby nie świadomość, że jadą do pacjentów, Rory pomyślałby, że wybrali się na wycieczkę. Z ogromną ciekawością przyglądał się okolicy. Od jego wyjazdu z Virginia City minęło przecież dziesięć lat. Od tego czasu sporo się zmieniło, poczynając od na nowo wybudowanego miasta, przez okoliczne, częściowo zamknięte kopalnie, po nowe, liczne rancza i nieco mniejsze farmy. Patrzył na te zmiany szeroko otwartymi oczami, bądź co bądź były to jego rodzinne strony. Momentami nie dowierzał w to co widział. Czuł przy tym dziwną, acz nie pozbawioną nostalgii radość. Zdążył już zapomnieć to co było w jego życiu złe. Pamiętał jedynie dobre momenty. Wciąż widział niezwykłe ciepło w oczach matki, pochylającej się nad jego łóżeczkiem, milczącego ojca, który tak bardzo starał się walczyć z ogarniającym go szaleństwem i dziadka z którym był do jego końca. Widział, jak ten kiedyś dumny mężczyzna robi się coraz słabszy, jak mimo jego starań, zamyka się w sobie niczym w skorupie, jak patrzy na niego i nie poznaje. Rory westchnął cicho i na jego twarzy pojawił się półuśmiech. Teraz mógł już o swojej przeszłości myśleć ze spokojem, mówić o niej, a przede wszystkim nie wstydzić się jej.
- O czym tak rozmyślasz? - spytał doktor McCoy, przyglądając się spod oka wychowankowi.
- Dopadły mnie wspomnienia.
- Te dobre, czy te złe.
- Wszystkie na swój sposób są dobre – odparł Rory – bo wszystkie są po coś.
- Tak?
- Tak, ojcze. To doświadczenia, które nas ubogacają.
- Nawet te złe?
- Nawet one potrafią, może nie zawsze, stymulować nas do zmiany na lepsze – Rory uśmiechnął się. – Ale nie mówmy już o tym. Lepiej powiedz od którego z pacjentów zaczniemy. Mamy ich trzech.
- Właśnie o tym myślałem – przyznał McCoy. - Pan Ben Cartwright z tego, co powiedział nam pan Canaday...
- Candy, po prostu Candy – wtrącił zarządca Ponderosy, nieco zirytowany tym zwracaniem się do niego per pan.
- Dobrze, niech tak będzie. Mówisz więc, że pan Ben ma się całkiem nieźle.
- To prawda. Wizyta synowej i wnuka wprawiła go w naprawdę dobry nastrój. Dawno nie widziałem go tak ożywionego.
- A pozostali pacjenci? - spytał Rory.
- Chłopiec… Billy jest stajennym w Ponderosie i dzisiaj rano został pobity. Ma paskudnie rozciętą wargę i brodę. Do tego skarżył się na bóle pleców i ramion.
- To czym go pobito?
- Rzemieniami – rzekł Candy i mocno zacisnął szczęki.
- Został wychłostany? - Rory zszokowany utkwił wzrok w Canaday’u.
- Można tak to ująć i proszę tak na mnie nie patrzeć, nie ja to mu zrobiłem.
- Nawet tak nie pomyślałem. Ile lat ma chłopiec?
- Piętnaście i właściwie jest sam.
McCoy uważnie spojrzał na wychowanka. Wiedział, co dzieje się w jego głowie i sercu. Ten Billy był dokładnie w takim samym wieku, co Rory, gdy musiał borykać się ze złem całego świata. Doktor wiedział, że właśnie tym chłopcem w pierwszej kolejności zechce się zająć Rehn. Zawsze był czuły na punkcie dzieci i im chciał przede wszystkim nieść pomoc. McCoy nie chciał stawiać wychowanka w niezręcznej sytuacji dlatego stwierdził:
- W takim razie proponuję, aby doktor Rehn udał się do chłopca, a ja pojadę do Cartwrightów. - Następnie zwróciwszy się do Candy’ego, spytał: - gdzie mieszka ten Billy?
- U mnie. Jest pod moją i żony opieką.
- A tak, mówiłeś, że jest sam. Sierota?
- Niezupełnie. Ojciec jest nieznany, a matka… uprawia najstarszy zawód świata, a do tego pije na umór. Billy kocha matkę, dba o nią, jak potrafi, pracuje i bardzo się stara, ale ona tego zupełnie nie zauważa. Chłopiec często chodził głodny. Nikt o tym nie wiedział, dopiero gdy go przycisnąłem powiedział prawdę.
- Biedny mały. Rory zajmij się nim najlepiej, jak potrafisz.
Rehn nic nie odpowiedział tylko skinął głową i wyglądał tak, jakby myślami był gdzieś daleko.

***

India usłyszawszy tętent koni wybiegła przed dom. Osłoniwszy dłonią oczy przed słońcem przypatrywała się jeźdźcom. Gdy rozpoznała wśród nich swojego męża uśmiechnęła się, a on zeskoczywszy z konia szybko do niej podszedł.
- Jak Billy? - spytał
- Chyba ma gorączkę. I ta rana na brodzie bardzo mi się nie podoba – odparła.
- Będzie dobrze. Przywiozłem lekarzy - wskazał stojących krok dalej mężczyzn. - To doktor Paul McCoy, a to doktor Rory Rehn.
Mężczyźni skinęli głowami, a Candy kontynuował:
- A to moja żona Independence
- India. Miło mi panów poznać – odparła kobieta z miłym uśmiechem. - Cieszę się, że przyjechaliście panowie, bo Billy nie czuje się najlepiej.
- To nie ma na co czekać. Proszę prowadzić – rzekł stanowczo McCoy.
- Miałeś jechać do Cartwrightów – Rory wyraził zdziwienie.
- Tylko rzucę okiem. Przy okazji Candy się uspokoi.
- Dziękuję panu – powiedział z wdzięcznością Canday.
- Ale zaraz potem pojedziesz ze mną do Ponderosy.
- To się rozumie samo przez się. - Na twarzy Candy’ego pojawił się szeroki uśmiech. Nim weszli do domu, Canaday przytrzymał za łokieć Rory’ego i powiedział:
- Przepraszam doktorze, głupio wyszło. Nie chciałbym, żeby pan obraził się na mnie, ale ten chłopiec tak dużo przeszedł w swoim życiu, że…
- Rozumiem i nie mam pretensji – odparł Rory spokojnym, łagodnym głosem.
- Naprawdę?
- Naprawdę. Nikt lepiej ode mnie nie wie, jak ten chłopiec musi się czuć.
- Skąd doktor…
Ale Candy’emu nie dane było dokończyć pytania, bowiem donośny głos doktora McCoy zagrzmiał niby dzwon:
- Długo jeszcze będę na was czekał?

***

- Faktycznie brzydko to wygląda – stwierdził McCoy, obejrzawszy wargę i brodę Billy’ego – ale doktor Rehn w takich przypadkach jest najlepszy. Nic tu po mnie. Candy, jedziemy do Cartwrightów – dodał, ale zobaczywszy markotną minę mężczyzny, powiedział: - no, nie martw się. Chłopiec wydobrzeje. Już Rehn tak go zaceruje, że śladu nie będzie. To mistrz nad mistrze.
- Jeszcze raz dziękuję – Candy skinął głową. - Jak tylko pana odwiozę zaraz wrócę po doktora Rehna.
- Ja myślę. A teraz już jedźmy i dajmy w spokoju działać mojemu utalentowanemu koledze.
Tymczasem Rory z łagodnym uśmiechem uspokajał Billy’ego, który na słowa doktora McCoy’a o szyciu wyraźnie się wystraszył. Nigdy w życiu nic nie miał zszywane, więc zabieg ten jawił mu się niczym prawdziwa tortura.
- Posłuchaj mnie Billy, to jest konieczne, bo w przeciwnym razie rana będzie się paprać. Może dojść do infekcji, a wtedy zostanie ci bardzo brzydka szrama. Pamiętaj, że dziewczęta lubią przystojnych młodzieńców.
- A która tam by mnie chciała – Billy wzruszył ramionami – przecież jestem nikim.
- Posłuchaj mnie: nie wolno ci tak myśleć. Jesteś wspaniałym chłopcem - rzekł Rory i zmieniając temat rozmowy, zauważył: - Candy mówił, że świetnie dajesz sobie radę z końmi.
- To prawda. Lubię je. Są lepsze niż ludzie.
- Masz rację. Przyjaźń zwierzęcia jest najpiękniejsza, bo bezwarunkowa.
- A pan lubi konie? - zainteresował się Billy.
- Tak, ale one mnie nie bardzo – Rory zaśmiał się. - No, dość tej rozmowy. Usiądź sobie wygodnie w fotelu, a ja się wszystkim zajmę.
Rehn podszedł do stołu i wyjął z torby lekarskiej narzędzia, opatrunki, jakieś słoiczki oraz buteleczki z ciemnego szkła. Ułożył je równiutko obok siebie. Następnie podwinąwszy wysoko rękawy koszuli, dokładnie umył dłonie i przedramiona, a następnie wytarł je do słucha ręcznikiem podanym przez Indię. Tak przygotowany, spojrzał na pobladłego z emocji Billy’ego i powiedział:
- Nie bój się. Postaram się, żeby jak najmniej bolało. Wierzysz mi?
- Wierzę, panie doktorze – Billy z przejęcia głośno przełknął ślinę.
- To będzie jak ukąszenie komara… może, jak dziesięciu komarów.
- Kiedyś użądliła mnie osa.
- O, widzisz. To tak mniej więcej zaboli, ale aż tak nie spuchnie – zapewnił Rory i poprosił Indię, aby polała mu dłonie płynem z jednej z buteleczek. Następnie polecił jej otworzyć drugą i nalać trochę gęstego płynu na szpatułkę owiniętą podwójną warstwą cienkiego płótna. Tą miksturą posmarował skórę wokół rany na brodzie chłopaka. Właśnie miał zabierać się do szycia rany, gdy usłyszał pytanie zadane cienkim dziecięcym głosikiem:
- A co pan robi Billy’emu?
- Nic złego. Zszywam jego ranę – odparł Rory i spojrzał przez ramię. Mały chłopiec o niezwykle niebieskich oczach wpatrywał się w niego z groźną miną. Mężczyzna cicho parsknął śmiechem i spytał: - pozwolisz mi dokończyć?
- Jak pan musi, to prose.
- Cinni, co ty tu robisz? Gdzie jest twoja siostra? Prosiłam, żebyście zostali na górze - India z naganą spojrzała na synka. - Marsz do swojego pokoju.
- Ale Cookie jest w kuchni.
- To idź do kuchni i nie przeszkadzaj.
- Dobze, dobze, a co będzie, jak pan doktor zsyje mu usta?
- Już ty się o to nie martw. Pan doktor wie, co robi. No już, zmykaj stąd.
- Ale mamo…
- Cinni nie będę dwa razy powtarzać.
- Juz idę, ale zeby nie było ze nie mówiłem – odparł chłopiec i ciągnąc nogę za nogą poszedł w stronę kuchni.
India ze zniecierpliwieniem pokręciła głową i zwróciła się do Rory’ego:
- Przepraszam panie doktorze. Mój synek jest momentami zbyt bezpośredni.
- Nic się nie stało. Wszystkie dzieci w jego wieku są ciekawskie – odparł Rory, który zaczął już szyć ranę. Billy, choć widocznie wystraszony, trzymał się dzielnie i nawet nie jęknął.
- Niby tak, ale to nie wypada – rzekła kobieta.
- Proszę się nie przejmować. Dzieci powinny śmiało wyrażać swoją ekspresję.
- Ma pan dość oryginalne poglądy – zauważyła India.
- Jakie tam zaraz oryginalne – Rory uśmiechnął się. - Dzieci to dzieci. Kiedy mają być szczere i bezpośrednie, jak nie teraz?
- Być może ma pan rację, ale większość dorosłych uważa, że dzieci i ryby głosu nie mają.
- I to jest błąd w założeniu – odparł Rehn. – Kiedyś te dzieci staną się dorosłymi, niestety wtłoczonymi w sztywne zasady i konwenanse. Rodzice nie powinni tłamsić wyobraźni dzieci…
- Pan ma dzieci? - weszła mu w słowo.
- Nie, jeszcze nie… może kiedyś… może wcale – Rory dziwnie posmutniał, ale zaraz uśmiechnął się i powiedział do swojego pacjenta: - i po bólu. Chyba nie było tak źle, prawda Billy?
- Prawie nie bolało – odparł ze zdziwieniem chłopiec. - Jak pan to zrobił?
- To moja tajemnica.
- Ładnie to wyszło – zauważyła India. - Szef równiutki, a na końcu, coś jakby... kokardka?
- Można tak powiedzieć. To coś w rodzaju podpisu. Tak robi doktor McCoy, a ja po nim przejąłem ten zwyczaj. Dziękuję pani za asystę. Bardzo mi pani pomogła.
- To nic takiego.
- Myli się pani. Nawet nie przypuszcza pani ile znaczy dobra i dyskretna asysta. – Rzekł Rory obdarzywszy Indię miłym uśmiechem, a następnie zwróciwszy się do Billy’ego, powiedział: - za sześć dni przyjadę, żeby zdjąć ci szwy. Do tego czasu musisz być bardzo ostrożny. Nie wolno ci zamoczyć rany i zbyt szeroko otwierać ust. Dzisiaj dobrze by było, żebyś zjadł coś płynnego.
- Ugotuję dla niego rosół – wtrąciła India.
- Świetny pomysł – przytaknął Rory. - A teraz kolego zdejmij koszulę. Muszę obejrzeć twoje ramię i plecy.
- Ale po co? To przecież nic takiego? - zdziwił się Billy.
- No już bez dyskusji, zdejmuj koszulę.
Chłopiec zawstydzony ściągnął z siebie nędzną, połataną koszulinę. To, co zobaczył Rehn wstrząsnęło nim dogłębnie. Ostatkiem sił powstrzymał się przed wyrażeniem swojej opinii na temat oprawcy Billy’ego. Pod delikatnym dotykiem palców doktora chłopiec syknął raz i drugi. W dwóch miejscach skóra była pęknięta, zaczerwieniona i lekko nabrzmiała. Lekarz przez chwilę zastanawiał się, po czym wziął jeden ze słoiczków, w którym znajdowała się maść arnikowa i dał ją Indii z zaleceniem, jak stosować.
- Wszystkiego dopilnuję – zapewniła kobieta.
- Rozumiem, że chłopiec będzie pod państwa opieką – Rehn wolał się upewnić, bo w przeciwnym razie gotów był zabrać Billy’ego ze sobą.
- Oczywiście.
- Ale ja nie mogę… - zaczął Billy.
- Chłopcze, to już postanowione. Zamieszkasz z nami – India uśmiechnęła się łagodnie.
- Ale…
- Nie ma żadnego „ale”.
- To Billy będzie mieskał z nami?! - Cinni z radości aż zaklaskał w rączki.
- Ale fajnie! - dorzuciła zadowolona Cookie. - Będziesz opowiadał nam o konikach.
- A wy, co tu robicie? - India udała zagniewaną.
- Nic mamo – odparła Cookie – my chcieliśmy tylko popatrzeć.
- Panie doktoze, a cym pan sył Billy’ego? - zaciekawił się w międzyczasie Cinnamon.
- Nićmi – odparł rozbawiony Rory.
- A jakimi?
- Jedwabnymi.
- Mogę zobacyć?
- Nici, czy zszytą ranę? - spytał z powagą lekarz.
- Najpierw zsytą ranę – odparł Cinni, zachowując podobny wyraz twarzy, co doktor Rehn.

Senszen

Ach, doktorzy w akcji Very Happy

co za piękna rzecz Very Happy

i do tego doktor McCoy nie stracił swojego temperamentu Very Happy

Czytelnik jest bardzo zadowolony i skomentuję obszerniej nieco później Wesoly

Senszen

ADA

Senszen, bardzo, bardzo dziękuję za przemiły komentarz. Czytałam go z prawdziwą przyjemnością. Very Happy

Przyznam się, że miałam mały problem z matką Rory'ego. Zastanawiałam się czy o niej wspominałaś czy nie, ale przypomniałam sobie, że wspominałaś tylko o męskiej części rodziny Rory'ego. Chętnie dowiedziałabym się, co stało się z matką mojego ulubieńca. Very Happy

Senszen

Na razie mogę powiedzieć, że żyje. W zasadzie to zakładałam, że sytuacja ją przerosła i uciekła. A co zrobiła potem, to jeszcze musze się zastanowić.

ADA

A ja byłam przekonana, że jest na chmurce. Think

Senszen

W każdym razie nie sądzę, by Rory miał ją jeszcze spotkać... więc w sumie to on może myśleć, że jest na chmurce

ADA

Biedny Rory... co za matka zostawia własne dziecko.

Senszen

Powoli się coś kształtuję... mam wrażenie, że gdyby ta pani spotkała McCoy'a, to ten by był gotów ją rozszarpać Think

ADA

Z przyjemnością bym mu w tym pomogła. Wsciekly