Już nic nas nie łączy...

Senszen

To widzę, że powinna spotkać McCoy'a Mruga

ADA

Ja jestem za. Twisted Evil

Senszen

Czy to będzie zbyt duży zbieg okoliczności, jak się pojawi w tym samym hotelu? Laughing

ADA

Nie sądzę, ale jak McCoy zorientuje się, że to właśnie jest matka Rory'ego? Think

Senszen

Wymyśliłam, że przecież mogło u dziadka Rory'ego stać zdjęcie jego syna i synowej

ADA

To dobre wytłumaczenie. Very Happy

Senszen

A swoją drogą, to jak proces twórczy u Aderato? Czy ma pomysł na ciąg dalszy?

ADA

Wyobraź sobie, że ma. Mam nadzieję, że jutro zacznie pisać. Very Happy

Senszen

Och, wspaniale Wesoly

Trzymam kciuki. I Inspiration. Żeby się nie rozpraszały

Zresztą Inspiration tez powinna się uaktywnić Wesoly

ADA

Mam nadzieję, że ten odcinek odpowie na część pytań dotyczących Rory'ego i McCoy'a. Very Happy

26.

Rory Rehn przyglądał się Joemu Cartwrightowi i czuł narastający gniew. Towarzyszył doktorowi McCoy’owi w badaniu mężczyzny, ale jakoś nie mógł przemóc się, żeby zrobić to samemu. Na zadawane przez McCoy’a pytania odpowiadał krótko i bez jakiegokolwiek zaangażowania lub nie odpowiadał wcale. W końcu to dziwne zachowanie zwróciło uwagę lekarza. Na jego pytanie, co się dzieje, Rory, bąknął coś pod nosem i jak oparzony wybiegł z domu Cartwrightów. Miał wrażenie, że zaraz się udusi. Jednym gwałtownym ruchem dłoni rozwiązał tasiemkę i rozpiął guzik kołnierzyka. Odetchnął głębiej, żeby się uspokoić. Oparł ręce o koniowiąz i przymknął oczy. Prawdę mówiąc to był na siebie wściekły. Jego uprzedzenie do pacjenta wzięło górę nad powinnością lekarza. Nigdy, aż do tej pory, nie był w tak okropnej sytuacji. Nigdy nie zachował się aż tak demonstracyjnie, żeby nie powiedzieć, nieodpowiedzialnie. Udzielał pomocy lekarskiej różnym ludziom, biednym i bogatym, ciężko chorym i takim nad którymi nikt nie chciał się pochylić. Kiedyś opatrywał starego mężczyznę pokrytego odrażającymi, ropiejącymi ranami. Nikt nie chciał ulżyć biedakowi w cierpieniu, jedynie Rehn, będąc jeszcze studentem medycyny, nie bał się pochylić nad cierpiącym. Mężczyzna dziękował mu ze łzami w oczach i nazywał go swoim zbawcą. Rory nie widział w tym nic nadzwyczajnego. Był z tym biednym człowiekiem do końca, a nawet zajął się jego pochówkiem. Mimo młodego wieku miał nie tylko fenomenalne zdolności i wyczucie lekarskie, ale był też otwarty na drugiego człowieka. Być może jego ciężkie życie, paradoksalnie, uwrażliwiło go na cierpienia innych. Teraz było jednak inaczej. Czuł odrazę do Josepha Cartwrighta. Spoglądał na niego i widział rany Billy’ego. Gdyby mógł odpłaciłby mu pięknym za nadobne.
Rory pomału uspokajał się. Spojrzał w niebo. Było cudownie niebieskie, bezchmurne. Od strony małego padoku dochodziło ciche rżenie koni. Ciepłe, przesycone zapachem sosen, powietrze działało kojąco. Głęboko odetchnął raz i drugi. Uspokoił się na tyle, żeby móc wrócić do chorego i wtedy jego wzrok padł na rzemienie leżące na ziemi obok poidła dla koni. Pomyślał, że musiały być to te, którymi Joe pobił Billy’ego. Piękne, łagodne oczy mężczyzny stały się zimne, niemal okrutne, a jego przystojna twarz, w ułamku sekundy stała się przerażająca. W tej właśnie chwili gotów był na najgorsze szaleństwo i wtedy poczuł czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwrócił się i ujrzał poważną, skupioną twarz doktora McCoy’a.
- Rory, co się stało? Nigdy nie widziałem cię aż tak wzburzonego.
- Nie mogę, ojcze… naprawdę nie mogę…
- Czego?
- Patrzeć na tego człowieka, a co dopiero badać go, leczyć… bierze mnie obrzydzenie, gdy na niego patrzę – wydusił z siebie z ogromnym trudem Rory. - Już nie wiem, czy nadal chcę być lekarzem. To chyba mnie przerasta.
- Nie opowiadaj głupstw. Chodzi o tego chłopca, Billego?
Rehn tylko skinął głową, po czym wskazał coś dłonią i spytał:
- Wiesz, co to jest?
- O ile się nie mylę, to ogłowie – odparł McCoy.
- Mylisz się. Gdyby ten cholerny Cartwright nie wychłostał nim Billy’ego to… to byłoby to ogłowie, a tak to jest zwykły...
- Rory, proszę uspokój się. To może być zwykły przypadek, że to tu leży.
- Nie sądzę – odparł z uporem mężczyzna. - Zapytałem chłopca czym był bity i mi powiedział. Ojcze, wybacz, ale ja tam nie wrócę.
- Przypominam ci, że jesteś lekarzem. Przysięgałeś. Pamiętasz?
- Tak – Rory pochylił głowę – ale…
- Nie ma żadnego „ale”. Albo jesteś lekarzem, albo nie. Nie możesz sobie wybierać pacjentów, jak ci się podoba.
- Przecież wiesz, że tego nie robię – Rory z wyrzutem spojrzał na McCoy’a.
- Do tej pory tego nie robiłeś. Teraz jesteś bliski złamania tej zasady. I dlaczego? Bo w tym chłopcu zobaczyłeś siebie sprzed lat, czy tak, synu?
Rory z niedowierzaniem popatrzył na McCoy’a i powoli powiedział:
- Synu? Nigdy dotąd tak do mnie nie mówiłeś.
- A powinienem. Czekałem na jakiś znak przyzwolenia z twojej strony, ale zachowywałeś dystans. Gdy spytałeś, czy możesz mówić do mnie „ojcze” byłem szczęśliwy. Pamiętasz, co ci odpowiedziałem?
- Że tak.
- Owszem, ale powiedziałem dokładnie: „tak, synu”. Ty zupełnie na to nie zareagowałeś. Komuś innemu mogło się zdawać, że wszystko jest w porządku, ale ja zauważyłem, jak bardzo byłeś spięty i wycofany. Uznałem że nie będę cię do niczego zmuszać. Ty przecież miałeś ojca i matkę.
- Matkę? Wolałbym o niej nie pamiętać, a ojciec… ojciec był w porządku zanim nie popadł w obłęd. Doktor Martin mnie uratował, a ty dałeś mi drugie życie. Bez ciebie byłbym nikim. Ty mnie ukształtowałeś, ty jesteś moim nauczycielem, moim mentorem. Chciałbym być taki, jak ty, ale chyba cię zawiodłem – głos Rory’ego zadrgał wzruszeniem.
- Nie, nie zawiodłeś mnie i jestem bardzo szczęśliwy, że tak dobrze o mnie myślisz – odparł również poruszony McCoy, po czym dodał: – nie zawsze byłem takim ideałem.
- Niemożliwe. Profesor Parker*) mówił o tobie w samych superlatywach. Powiedział, że byłeś najlepszym studentem, jakiego miała Geneva Medical College. Nazwał cię geniuszem medycznym. Wielkim umysłem.
- Stary, dobry Parker – McCoy uśmiechnął się. - Ma skłonności do przesady.
- Czyżby?
- No dobrze, chyba powinienem ci coś powiedzieć – westchnął McCoy. - Tak, uchodziłem za bardzo zdolnego. Wszyscy twierdzili, że mam przed sobą świetlaną przyszłość. Uwierzyłem w to. Sukces gonił sukces. Przyszła też sława i kobiety, szczególnie jedna. Miała na imię Phillipa i została moją żoną.
- Słucham? Miałeś przed Alice żonę? - Rory był prawdziwie zszokowany.
- Tak. Opętała mnie. Zrobiłbym dla niej wszystko. Szybko jednak okazało się, że nigdy mnie nie kochała. Liczyła, że ogrzeje się w moim blasku. Niestety zawiodła się. Byłem całkowicie pochłonięty pracą. Ona się nudziła i znalazła sobie rozrywkę w ramionach innego. Wreszcie odeszła ode mnie i bardzo marnie skończyła. Załamałem się i zacząłem pić. Niewiele brakowało, a zostałbym morfinistą. Straciłem pracę. Stoczyłem się na samo dno i trafiłem do bardzo podłej dziury o nazwie Long Pike. To była miejscowość gdzie handlowano bydłem. Zajęcia miałem w bród. Od zszywania głów, przez nastawianie złamanych kończyn, po ratowanie ofiar postrzałów. To był też czas, gdy w ogóle nie trzeźwiałem.
- Operowałeś po pijanemu?
- Na ogół. Do tego wpadłem w szpony hazardu. Uwielbiałem pokera. Grałem o wszystko. Kiedyś na mojej drodze stanęli Cartwrightowie, ale to historia na inną opowieść. Powiem tylko, że grałem z ich kucharzem. Miał na imię Pinky i był bardziej uzależniony niż ja. Gdy nie miał już co postawić, postawił siebie i przegrał. Stałem się jego „właścicielem”.
- Właścicielem?!
- Oczywiście, że nie. Mieszkał ze mną, gotował, sprzątał, narzekał i tak, jak ja, pił i grał w karty. Kiedyś źle się poczuł i umarł. Ale zanim odszedł na drugą stronę o coś mnie poprosił.
- O co?
- Żebym przestał pić, rzucił hazard i wrócił do prawdziwej medycyny. Złożyłem mu przysięgę, a przysięga to rzecz święta, tyle tylko, że dotrzymać jej nie jest łatwą sprawą. I wtedy zwróciłem się o pomoc do mojego szwagra. Pomógł mi, choć wcale nie musiał. Był, tak, jak ja, lekarzem i pracował w Virginia City. To dzięki niemu wyszedłem z nałogu, poznałem Alice i wraz z nią wyjechałem do Baltimore. Zostaliśmy małżeństwem, a wkrótce ty pojawiłeś się w naszym życiu.
- Ten doktor, to doktor Martin? To on był twoim szwagrem.
- Tak. To był wspaniały człowiek i doskonały lekarz. W tobie zobaczył wielki talent medyczny. Wierzył, że osiągniesz bardzo wiele. Ja też w to wierzę. Rory, ty masz ogromny dar, którego grzechem byłoby nie wykorzystać. Jesteś lekarzem, a lekarz nie ma prawa kierować się uprzedzeniami. Tam w tym domu mamy dwóch pacjentów, którym musimy pomóc. Kim są, to nie jest ważne. Jedno się tylko liczy: ich życie i zdrowie. To jak, synu? Pomożesz mi postawić ich na nogi?

____________________________________________________________
*) Chodzi tu o dr Willarda Parkera, profesora anatomii i fizjologii, na cześć którego nazwano ośrodek chorób zakaźnych w Nowym Jorku. Parker był jednym z szóstki wybitnych lekarzy, którzy we wrześniu 1834 r. powołali do życia Wydział Medyczny Geneva Medical College.

Senszen

Bardzo mi się podoba Wesoly

Skomentuję obszerniej nieco później, ale na razie powiem że ciekawa jestem Twojej wersji Wesoly

Na początek biedny Pinky... u mnie zapomniany, ale u Ciebie stał się kimś ważnym Wesoly

No i ciekawa teraz jestem, jak poznał Alice Mruga

ADA

Alice poznał w Virginia City, gdy był u doktora Martina, czyli podobnie, jak u Ciebie. Very Happy

Senszen

Wiesz, nie narzekam, bo mnie się nasza kooperacja bardzo, ale to bardzo podoba Wesoly

Ale jak ktoś trzeci zacznie czytać te dwa opowiadania, to chyba będzie miał oczopląs Laughing

ADA

Wszystkich się nie zadowoli. Laughing

Senszen

To prawda

Ale mam nadzieję, że Ty się bawisz tak samo, jak i ja Wesoly