Już nic nas nie łączy...

ADA

Już nic nas nie łączy…

1.

Pokój był niemal całkowicie spowity ciemnością. Tylko na szafce przy łóżku ciężko chorego starszego mężczyzny tliła się lampa naftowa. Mężczyzna miał zamknięte oczy i zapadłe policzki, które pokrywał kilkudniowy zarost. Usta chorego poruszały się nerwowo, tak, jakby chciał coś powiedzieć. Dłonie czegoś szukały, błądząc i zaciskając się na kołdrze, którą był przykryty. Wreszcie jęknął i otworzył oczy. Wyrażały one bezbrzeżny strach. Gdy resztką sił uświadomił sobie, że miał zły sen, i że wciąż żyje, odetchnął z ulgą. Mimo ciemności zauważył, że przy jego łóżku ktoś czuwa. Był to jeden z jego synów. Wysoki, barczysty i ponadprzeciętnie silny, a przy tym o wrażliwym, gołębim sercu. Drzemał z głową opuszczoną na piersi. Chory wytężył wzrok wpatrując się w syna. Było mu go żal. Opiekowanie się ojcem, któremu już bliżej niż dalej do kresu drogi, nie było łatwym zadaniem, zwłaszcza, gdy miało się żonę i dwoje dzieci. On, Benjamin Cartwright, wiedział coś o tym i tym bardziej doceniał poświęcenie syna. Ludzie twierdzą, że obowiązkiem dorosłych dzieci jest opiekowanie się chorymi, zniedołężniałymi rodzicami. Ben, co może wydawać się dziwne, nie zgadzał się z tym. Nigdy w swym długim życiu nie był dla nikogo ciężarem i teraz też tego nie chciał. Gdy był w pełni sił nie zastanawiał się, jaka starość go czeka. Czasami tylko wyobrażał sobie, że będzie wtedy dużo odpoczywał i bawił wnuki. Żadnej choroby, żadnej słabości nie dopuszczał do głowy. Jednak los przygotował mu coś innego, coś z czym nie mógł i nie chciał się pogodzić – zupełną zależność od innych ludzi. Kres życia zwykle wydaje się tak odległy i tak bardzo nierealny, a przecież prędzej, czy później każdego dopadnie. Tak, jak teraz jego, największego i jednego z najbogatszych ranczerów w Nevadzie. Gdy przychodzi czas człowiek niczym się nie wyłga, ani prośbą, ani groźbą, ani tym bardziej pieniędzmi. Początkowo jest wściekły, ale potem zwykle przychodzi rezygnacja i poddanie się losowi. Ben wiedział, że jego życie gaśnie, ale nim to nastąpi chciał jeszcze załatwić jedną sprawę. Wtedy mógłby ze spokojnym sumieniem przejść na drugą stronę. Westchnął cicho i z trwogą pomyślał, że może mu się to nie udać. Wykrzesał z siebie trochę sił i dotknął dłoni śpiącego syna. Ten natychmiast otworzył oczy i zaniepokojony, spytał:
- Tato, co się dzieje?
- Nic Hoss, nic – powiedział słabym głosem, po czym stwierdził: - już późno. Jedź do domu. Ellen i dzieci na ciebie czekają. Jedź. Rodzina jest najważniejsza, pamiętaj o tym, synu.
- Ty też jesteś moją rodziną, tato – odparł mężczyzna.
- Ja?… no tak – stwierdził z niejakim zdziwieniem Ben. Hoss poczuł, jak coś ściska mu gardło, a łzy napływają do oczu. Jednak nie mógł ulec słabości. Nie teraz. Chrząknął, aby nadać głosowi pewności i spytał:
- Może coś ci podać?
- Wody.
Hoss wstał z krzesła i rozjaśnił lampę, a następnie wziął dzbanek z wodą stojący na szafce przy łóżku chorego i napełnił nią szklankę. Uśmiechnąwszy się do ojca, uniósł delikatnie jego głowę, a brzeg szklanki przytknął mu do ust. Chory pił powoli z wyraźnym wysiłkiem. Wreszcie nieznacznym ruchem głowy dał znak, że już nie chce więcej pić. Gdy Hoss ponownie usiadł na krześle przy łóżku ojca, ten, oddychając ciężko, zapytał:
- Telegram? Był telegram?
- Jeszcze nie – odparł Hoss z trudem powstrzymując się od westchnienia. Doskonale wiedział od kogo ojciec oczekiwał wiadomości.
- Poślij kogoś do miasta. Niech sprawdzi.
- Lada chwila Candy wróci z Virginia City. Powiedziałem mu, żeby odebrał korespondencję.
- A jak zapomniał?
- Kto? Canaday? Żartujesz tato? Jak go znam, to zaraz po przyjeździe do miasta poszedł na pocztę, a potem jeszcze raz przed powrotem na ranczo.
- Masz rację. Candy jest niezwykle obowiązkowy.
- To prawda – przytaknął Hoss.
- Synu, obiecaj mi coś... – Ben dziwnie się ożywił.
- Co tylko chcesz, tato.
- Gdy zamknę oczy, nie wolno wam skrzywdzić Candy’ego.
- Tato, jak możesz? Przecież Canaday’owie są jak rodzina.
- Tak, ale te ostatnie sprzeczki Joseph’a z Candy’m… boję się, że to zajdzie za daleko. Po tym, jak Joe uderzył synka Candy’ego, wręcz się nie cierpią.
- Wydaje ci się. Nie zauważyłem, niczego takiego – odparł Hoss i zaraz poczuł wyrzuty sumienia, bo doskonale wiedział, jaka jest prawda. Między Joe, a Candy’m już od dawna iskrzyło, a po wypadku z małym Cinnamonem przybrało jeszcze na sile. Tymczasem Ben spojrzał przenikliwie na syna i zauważył:
- Jestem co prawda chory, ale nie ślepy i nie głuchy. Wiem, że od tej historii z Taylorem nie mogą na siebie patrzeć, i wiem, czym Joe groził Candy’emu.
- Tato, Joe wcale tak nie myślał. O tym zwolnieniu z funkcji zarządcy rancza powiedział w nerwach. Znam mojego brata i wiem, że nigdy by się do tego nie posunął.
- Pamiętaj, takiego zarządcy, jak Candy ze świecą szukać. Jest najlepszy i nie ważcie się go zwolnić.
- Ależ tato, o czym ty mówisz? – oburzył się Hoss i dodał: - Joe by tego nie zrobił.
- Tak myślisz? – w oczach Bena było coś takiego, co zmusiło jego syna do opuszczenia głowy. Na szczęście przez otwarte okno dało się słyszeć turkot wozu. Hoss poderwał się z krzesła i szybko podszedł do okna. Wyjrzawszy przez nie, stwierdził: - Candy wrócił. Zejdę na dół i dowiem się, czy przywiózł jakieś wieści.

Senszen

Bardzo cieszę się, że Aderato rozpoczęła nowe opowiadanie, nawet jeżeli zapowiada, że będzie ono smutne.
Na razie początek bardzo nostalgiczny, wiele problemów jest już zarysowanych.
Skomentuję obszerniej po południu, ale bardzo cieszę się na myśl o kolejnych odcinkach Wesoly

ADA

Miło mi to słyszeć. Very Happy

Senszen

Bardzo ciekawa jestem, jak będzie się sytuacja kształtować... Jeżeli Aderato chce wysłać Bena na chmurkę to w Ponderosie może się zmienić bardzo wiele. Na pewno pojawi się wiele konfliktów Smutny

ADA

Zapewniam, że konfliktów będzie sporo. Mogę tylko zdradzić, że Joe bardzo się zmienił i to niestety na gorsze. Wszystko wskazuje na to, że będzie czarnym charakterem w rodzinie. Mruga

Senszen

Powiedziałabym, że jablko zaczęło psuć się już lata wcześniej Mruga

ADA

Przez lata to jabłko miało piękną skórkę, ale fakt, od środka się psuło. Joe nigdy nie miał łatwego charakteru, a z czasem, niestety, było coraz gorzej. Confused

Senszen

A tak się spytam ciekawie... A żonę posiada on? Czy nie znalazł godnej siebie wybranki?

ADA

Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie. Wszystko wyjaśni się w kolejnych odcinkach, o ile Aderato nie strzeli focha. Mruga

Teraz siadam do pisania, póki jej nie przejdzie. Very Happy

Senszen

Coś tak czułam, że mogę być już zbyt ciekawska Mruga

ADA

Senszen, bardzo dziękuję za ciekawy komentarz. Very Happy

Wnioskuję z niego, że nowe opowiadanie zainteresowało Cię, co bardzo mnie cieszy. Very Happy

Obiecuję, że w toku opowieści Aderato opowie historię z niejakim Taylorem w roli głównej.

Opowie też, dlaczego Joe zmienił się w złego, odpychającego człowieka i dlaczego uderzył małego Cynamonka.

Przy okazji nadmieniam, że w XIX wieku kary cielesne w stosunku do dzieci stosowane były nader często. Ludzie uważali (niestety i dziś tak się dzieje), że bez bicia nie sposób dobrze wychować dziecka. Zakładam, że Candy i India, są czułymi, dobrymi rodzicami i do głowy nie przyszłoby im bicie dzieci. Smile

I na koniec Aderato bardzo się stara i nawet coś już skrobnęła. Mruga

Senszen

Ależ oczywiście, że jestem bardzo zainteresowana Wesoly

Doskonale wiem, że kary cielesne były i niestety, dalej są stosowane. Ale, jak sama napisałaś, zakładam, że ani Candy, ani India, nie karali dzieci w ten sposób. A zresztą, z jakiej racji Joe wymierza kary dzieciom Candy'ego?

Trzymam kciuki za Aderato Wesoly

Postaram się, by i Inspiration coś naskrobała Mruga

ADA

Senszen

Jak mniemam, z punktu widzenia Candy'ego, też nie ma dla Joe usprawiedliwienia Mruga

ADA

Aderato, podobnie, jak i ja trzyma kciuki za Inspiration. Mam niewinne pytanko: w którym odcinku dojdzie do pierwszej scysji pomiędzy Candy'm a Indią? Mruga