Na planie filmowym - zapożyczenie

Ewelina

Pomysł był Agi, ale kiedyś była propozycja "wejścia w czyjeś buty", więc pozwoliłam sobie rozwinąć jeden z wątków, a przy okazji "dołożyć" Mike'owi Very Happy

Mam nadzieję, że Aga nie obrazi się za wykorzystanie Jej pomysłu.

Na planie filmowym - zapożyczenie
Fanki pracowite niczym pszczółki krzątały się wokół Mike’a.
-Nasze maleństwo podoła każdemu wyzwaniu! – zapowiadały.
-O co chodzi? – zapytała jedna z fanek Pernella, która niedawno wróciła z pobytu nad morzem
-Pernell się potłukł i w najbliższym odcinku to nie on będzie bohaterem – załkała Ewelina
-Miał nieść rannego Mike pod gradem indiańskich kul – wyjaśniła ADA – niestety, odniósł kontuzję i teraz to Mike ma go wynieść spod ognia … to jest gradu kul
-Mike? Pernella? Przecież Pernell waży ponad 60 funtów więcej niż Mike! Może jak go sobie zarzuci na plecy i ktoś Pernella podsadzi … to parę kroków przejdzie … ale żeby tak biec pod kulami? – zdziwiła się Aga
-No właśnie, przecież to bzdura jest – jęknęła Ewelina – a jeszcze Dortort wymyślił sobie, że Mike biegnąc z Pernellem na rękach i trzymając strzelbę będzie ostrzeliwał się Indianom!
-Dortort to sam wymyślił? - ze zgrozą zapytała ADA?
-Podejrzewam, że ktoś mu podpowiedział – mruknęła Senszen. Nawet się domyślam, kto ma takie pomysły … a raczej kto podlizuje się Mike’owi, żeby nam dołożyć.
-A o uchwycie Dortort pomyślał? – zapytała dochodząca do równowagi Ewelina
-Jakim uchwycie? – złapały przynętę niezłomne fanki Mike’a
-Takim do harmonijki ustnej! – uczynnie wyjaśniła Ewelina – przecież Mike może jeszcze przy tym wygrywać skoczną melodyjkę i stepować … między seriami strzałów. Słowa Eweliny ociekały sarkazmem i ironią.
-Doskonały pomysł! Przecież nasze słoneczko umie grać na harmonijce! – pisnęła jedna z fanek Mike’a – na przykład walczyka.
-A może nauczy się jeszcze jakiejś skocznej, kowbojskiej – podchwyciła inna fanka – tylko nie wiem, jak u niego ze stepowaniem – zmartwiła się …
-Mike! Czy potrafisz stepować?
-Nie – jęknął Mike – raczej nie, ale biegam nieźle
-Z obciążeniem też? – podstępnie zapytała Senszen
-Z obciążeniem? To znaczy?
-No, niosąc kogoś na rękach? Próbowałeś? – Senszen drążyła temat.
-Mogę spróbować – zgodził się Mike obrzucając filigranową Senszen taksującym wzrokiem. Wzrok jego fanek był zdecydowanie mniej życzliwy.
-To co? … robimy próbę? – upewniła się Senszen
-Chętnie – odparł Mike i obrzucił wszystkie zgromadzone panie swoim najbardziej uwodzicielskim spojrzeniem.
-Aga! Mike się zgodził! Wskakuj mu na ręce! – zachęciła koleżankę Senszen. Mike nieco zbladł, ale nie tracił fasonu.
-Proszę bardzo! – rzekł, choć po podniesieniu fanki Pernella nóżki mu się lekko wygięły. Aga przybrała wdzięczną pozę na rękach Mike'a obejmując go za szyję.
-Nasz atleta! Nasze słoneczko! Jakie silne! Niczym Herkules- Zgodny chórek fanek Mike’a nie ustawał w pochwałach, choć ich idol zrobił tylko kilka kroków na uginających się nogach, przy tym lekko posapując z wysiłku.
-A kiedy bieg? - zapytała Ewelina dusząc się ze śmiechu na widok cierpiętniczej miny Mike'a.
-Może później pobiegam. Teraz muszę coś zjeść, zregenerować siły – stwierdził gwiazdor. Oczywiście jego fanki rzuciły się po jedzonko dla idola, pożywne i napakowane witaminami.
-Może być krucho z tym taszczeniem Pernella – pierwsza zwątpiła Ewelina.
Do pomieszczenia wpadł pan Miecio.
-Dziewczyny! Mopowałem akurat korytarz i podsłuchałem, że … Pernella ma dublować w tej scenie Betty.
-Betty?! Plus nasz Mike! Niedoczekanie! – zagroziły zazdrosne wielbicielki Małego Joe.
-No tak, śliczną, filigranową Betty, to Mike może sobie nosić i da radę jeszcze przy tym postrzelać
-I pograć, i stepować – zachichotały dziewczęta
-O! Nie! Nie będziemy widzów oszukiwać! – warknęły fanki Pernella. Ruszyły na poszukiwanie Betty Endicott. Po chwili z bufetu dochodziły słowa:
-Betty, jeszcze trochę kopytek … te pyzy są pyszne … i kiełbaski z keczupem, ten stek też pysznie wygląda ...
-One ją tuczą!- wyszeptała ze zgrozą Senszen
-Może nie tyle tuczą, ale karmią, żeby więcej ważyła. Wszak Mike lubi trudne zadania! Nie powinien mieć zbyt lekko, bo czułby się poniżony i urażony – stwierdziła cynicznie Ewelina – idę coś niecoś dołożyć do kostiumu Betty. Kieszenie kurtki i spodni też parę funtów pomieszczą … balastu.
Na planie filmowym wszystko było przygotowane. Ciężko ranny Pernell leżał i czekał na ratunek. W odpowiedniej chwili miał przybiec Mike, wziąć go na ręce i biec ostrzeliwując się napastnikom. Oczywiście nastąpiła zręczna podmiana Pernella na Betty. Trudno było z daleka zauważyć różnicę. Jednak Mike nie pędził tak rączo jak Dortort się spodziewał. Lekko poczerwieniał z wysiłku, posapywał, co jakiś czas poprawiał ułożenie rąk. Klaps. Koniec sceny. Aktor ciężko oddychał i wycierał spocone czoło.
-Mike! Co się dzieje? Tracisz kondycję? – z wyrzutem spytał Dortort
-Trochę … się zasapałem … ona się jakaś ciężka zrobiła – poskarżył się Mike
-Nasz słodziaczek. Taki zmęczony. Musi odpocząć, a potem powtórzy się ujęcie
-Tak, zaraz mu przyniesiemy keczupu … i hotdogi … i trochę jedzenia, to się wzmocni – lamentowały fanki Mike’a
Pernell leżący spokojnie na ziemi dusił się ze śmiechu.
-Dziewczęta! Co znów wymyśliłyście? - zapytał prosto z mostu. Betty się zarumieniła
-Nic … nic takiego Pernell – i wyciągnęła z kieszeni kurtki kilka metalowych krążków. Na oko dość ciężkich, z kieszeni spodni woreczki z ołowianymi częściami, z butów stalowe podkładki - trochę uwierały, ale to przecież nie ja biegłam – wyjaśniła.
-Pernell, przed tak trudnym ujęciem Betty nie mogła być głodna, więc ją nakarmiłyśmy w bufecie. Kiedy powiedziałyśmy, że to dla ciebie, zjadła cztery porcje – przyznały ze skruchą fanki Pernella – Pernell, to była TWOJA scena i Dortort nie powinien zmieniać koncepcji! To niesprawiedliwe i nieuczciwe! Spokojnie mogli to nakręcić później. Kiedy odzyskasz kondycję – podkreśliły swoje oddanie fanki Pernella.

ADA

Senszen

Mnie również bardzo się spodobało Wesoly

tym bardziej, że nie ja byłam noszona na rękach Laughing

jako żywo stanęły mi przed oczami wspomnienia z lekcji przysposobienia obronnego. Jakoś wszyscy chcieli na mnie ćwiczyć wynoszenie ofiar

Jeszcze, jeszcze, jeszcze Wesoly

Ewelina

Ostatnio kiepsko się czułam. Musiałam odreagować, a najlepszy na to sposób to przyłożenie Mike'owi Very Happy

No to kolejna część opowiadania. Jeśli uznacie, że zbyt drapieżna, to złagodzę ... choć niechętnie.

2.
-Hej! Pernell! Co tak leżysz? Włosów ci ubywa, a brzucha przybywa – błysnął dowcipem zadowolony z życia Michael.
-Na włosach mi nie zależy, a z brzuchem nie jest najgorzej – odpowiedział z godnością Pernell – kontuzja ustępuje i zaczynam ćwiczyć, biegać itd.
Fanki Pernella popatrzyły na Mike’a niezbyt życzliwie – Nie dość, że przejął jego rolę, to jeszcze nabija się z ich idola. Złośliwiec! A za złośliwość trzeba płacić! – pomyślała Ewelina. Inne fanki również miały mord w zwykle łagodnych oczętach.
-Skończylismy odcinek, w którym cię ratuję a teraz będziemy kręcić ten, w którym uwodzę piękną senioritę i wykazuję niebywałą inteligencję.
Pernell zgrzytnął swoimi białymi, zdrowymi zębami. W tym odcinku przecież miał wystąpić on! Pernell Roberts! Rodzinny Sherlock Holmes i specjalista od rozwiązywania problemów.
Fanki Pernella były wściekłe. Pan Miecio wytrwale mopujący korytarze, (a przy okazji zbierający wszelakie wiadomości) doszedł do nich i konfidencjonalnie wyszeptał do ucha ADY – podsłuchałem rozmowę Landona z Dortortem! Mike przekonał go, że to on lepiej zagra w tym nowym odcinku, lepiej wypada w scenach miłosnych … - nieprawda – zaprotestowała ADA … lepiej wsiada na konia, w dodatku on może wykonywać sceny kaskaderskie i wtedy spadnie koszt ocinka, bo nie trzeba będzie płacić dublerowi. Mówię Ci, Bob Miles był wściekły, bo bardzo liczył na te pieniądze.
- A to … i tu ADA urwała, ponieważ nie znalazła odpowiedniego słowa oddającego taką niegodziwość, które damie wypadało wymówić. Przekazała nowinę pozostałym fankom. Najpierw zaniemówiły, potem, odzyskawszy mowę zaczęły protestować
– Nie powinno tak być! To niesprawiedliwe!
Ewelina siedziała na stołeczku, pod ścianą i dziergała kolejną robótkę. Druty w jej rękach migały złowieszczo, przez zaciśnięte usta wydostawały się od czasu do czasu wyrazy niepochlebne dla Pasikonika. Lekko zmarszczone czoło świadczyło o intensywnej pracy mózgu.
-Mam! – odłożyła druty i ułożyła plan działania.
-Tak! To się musi udać. To doskonały pomysł – orzekła.
Na drugi dzień zaczęto kręcić kolejny odcinek serialu. Pernell melancholijnie popatrywał na triumf rywala, ale go taktownie nie komentował. Cały czas zastanawiał się nad odejściem z serialu, w którym panuje taka niesprawiedliwość.
Przyprowadzono konia. Oczywiście tego łaciatego, na którym jeździł Mały Joe.
Nasze Maleństwo. Jak on ślicznie wsiada na konia – chórek fanek Michaela podkreślał jego zalety.
-Faktycznie, wspaniale wsiada – zgodziła się z nimi Ewelina.
-Co ty? Dołączasz do tego chórku? – zgorszyła się Senszen
-Niekoniecznie – odparła Ewelina – ale idealnie wsiada, właściwie wlatuje na to siodło – pochwaliła aktora i uśmiechnęła się wbijając oczy w robótkę i pilnie licząc oczka. Landon przejechał kilka metrów i ustawił się tak, aby fanki i inni będący na planie mogli podziwiac jego wygląd i postawę jeżdziecką.
-Ok.! Teraz Mike zsiądź z konia i podejdź do seniority – zaryczał przez tubę reżyser.
Mike kiwnął glową na znak, że zrozumiał i zerknął ponownie na publiczność.
Klaps! Akcja! – ponownie zaryczał przez tubę reżyser.
Mike poruszył się na siodle, zamajtał najpierw jedna nogą, potem drugą, lekko się nadąl i … nadal siedział na koniu!
- Stop! Stop! – wszyscy podskoczyli na dźwięki dochodzące z reżyserskiej tuby – Mike! Mówiłem! Zejdź z konia! – darł się artysta.
-Nie mogę – stęknął Mike – nie mogę oderwać się od siodła! – jęknął.
-Jak to nie możesz? – zdziwił się reżyser – przecież wsiadanie i zsiadanie z konia to twoja specjalność – przypomniał – pewnie za dużo się najadłeś przed pracą i jesteś za ciężki – orzekł bezlitośnie.
- To nie to – jęknął Mike – ja nie mogę się oderwać od siodła, tylko nogami mogę pomachać … i to wszystko.
- Dobrze, wprowadźcie konia … z jeźdźcem do szopy, a wy chodźcie z nami – reżyser skinął na kaskaderów.
Po jakimś czasie z szopy rozległ się wysoki, cienki krzyk.
Pan Miecio, który nie mógł mopować trawy wokół budynku, pojawił się z grabiami i wiaderkiem na ewentualne odpady.
-Będziemy miały wieści z pierwszej ręki – zatarła dłonie ADA.
- Nasze Słoneczko! Jaki ma piękny głosik – zachwycały się fanki Mike’a – czysty tenor.
-Oj! To raczej falset był – sprostowała Ewelina
- Falset? A co to za głos? – zdziwiły się wielbicielki Landona
-Falset, czyli z włoska falsetto to rodzaj wysokiego głosu męskiego. Zwykle to śpiew na niedomkniętych strunach głosowych.
Z szopy doszły powtórne cienkie, wysokie krzyki.
Do fanek Mike’a dotarło, że nie są to okrzyki radości – nasze Słoneczko, jak cierpi – zmartwiły się – biedaczek.
-Ale jaki ma piękny głos – zachwyciła się Ewelina taki czysty … i wysoki, nie pomyślałabym – dodała – może Dortort da mu więcej partii śpiewanych? – zastanowiła się.
Krzyki nadal trwały.
„Niech ryczy z bólu ranny łoś
Zwierz zdrów przemierza knieje
Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś
To są zwyczajne dzieje”1
- natchnionym głosem wyrecytowała Ewelina wprawiając zebranych w lekkie osłupienie.
-No co? To Szekspir, klasyk – wyjaśniła – pasuje do tej sytuacji.
Pojawił się pan Miecio z nowinami.
-Dziewczęta! Ktoś posmarował siodła Landona jakimś super klejem! Jakby normalnie wsiadał, to od razu by zauważył … a tak to od razu usiadł i … się przykleił. Na amen – dodał pan Miecio.
-Jak to na amen? To nie mogą go odkleić? – zdziwiły się dziewczęta – przecież to tylko klej.
-No właśnie nie mogą! Ten klej mocno trzyma. Jak kręciłem się koło szopy, to rozcinali mu nogawki, żeby go ściągnąć razem z siodłem …
-Jak to razem z siodłem? – zdziwiły się fanki Pernella – dlaczego?
-A dlatego, że klej przeszedł przez spodnie i … tyłek też mu się przykleił do siodła … a właściwie nie tylko tyłek, ale i klejnoty – dodał pan Miecio skromnie spuszczając oczęta. Fanki Pernella parsknęły śmiechem.
-Dortort szaleje, wszystkich podejrzewa o ten dowcip … kontynuował opowieść pan Miecio
-Dowcip!? To zbrodnia przecież – wrzasnęły fanki Mike’a.
-A tam! Zaraz zbrodnia – mruknęła ADA, zaraz go odkleją i będzie …
-po ptokach – domyślnie wtrącił pan Miecio lekko chichocząc, bo jednak Landon nie był jego ulubieńcem.
Powiało zgrozą.
-Nasze biedne Maleństwo. Jak cierpi – zawodziły fanki Mike’a – żeby go już odkleili.
Ewelina siedziała na swoim ulubionym miejscu i wytrwale dziergała lekko się uśmiechając - tak, ten klej do łączenia różnych elementów, którego tubkę od profesora dostał każdy student wytrwale uczęszczający na jego wykłady. Jak twierdził profesor niedawno wynaleziony i opracowany przez jego kolegę. Tak, ten klej doskonale się sprawdził
Krzyki ustały. Ktoś przyniósł rozpuszczalnik, który podziałał tę tajemniczą substancję, jaką posmarowano siodło. Niestety, specyfik ten posiadał również własności lekko żrące i nieszczęsny aktor w pewnym momencie nie wiedział, czy lepiej siedzieć na siodle i próbować się oderwać, lub czekać, aż klej przestanie działać, czy też przetrzymać intensywne szczypanie w bardzo czułym na takie bodźce miejscu. Przybyły na miejsce zdarzenia lekarz stwierdził, że aktor przez najbliższy miesiąc nie będzie w stanie nie tylko wsiadać na konia, ale i siadać na najzwyklejszym krześle. Musi leżeć i cierpliwie znosić opatrunki. Cóż, wypadki na planie często się zdarzają – melancholijnie dodał.
Dortort był wściekły – kto to zrobił? – rzucił pytanie – odpowiedziała mu cisza. Jedynie sekretarz planu usiłował wyjaśnić Dortortowi sytuację:
-David, Michael podpadł kaskaderom, bo stracili przez niego zarobki, podpadł scenarzystom, bo wziął się za pisanie scenariuszy które ty aprobowałeś i oni też stracili, podpadł aktorom z przedostatniego odcinka, bo zeżarł posiłek przeznaczony dla nich, a oni byli bardzo głodni … podpadł ...charakteryzatorkom …
-Bo co? Sam zaczął się malować – warknął Dortort
-Nie, ale stale narzekał na ich pracę, kazał poprawiać i one dwa razy dłużej musiały z nim pracować, niż z innymi aktorami … podpadł krawcom, bo nawet kiedy ich zdaniem uszyli mu dobre spodnie, to kazał im zwężać … a te spodnie pękały i on miał o to do nich pretensję, nie do siebie … podpadł …
-Dość, dość! Wrzasnął Dortort – Pernell! Gdzie jest Pernell? – zapytał
-Tu jestem – odezwał się Pernell, który wrócił z bufetu i nie wiedział o ostatnich wydarzeniach – co się stało?
-Perni, wracasz do odcinka, szykuj się – Dortort zaklaskał w dłonie – ekipa, ucharakteryzować i ubrać Robertsa. Migusiem, bo czas leci, a czas to pieniądz – filozoficznie dodał.
Jęki Mike’a w tle wydatnie się nasiliły.
Lekko zbaraniały Roberts oddał się w ręce specjalistów, prosząc przy tym o wyjaśnienia, których mu chętnie udzielono. Pokręcił głową – A to pech … biedny Mike – zaczynał współczuć koledze.
Na planie pojawił się detektyw ściągnięty przez Landona. Specjalista od dochodzeń pracę rozpoczął od rozmowy z Michaelem.
-To mogli zrobić scenarzyści, albo kaskaderzy – pojękiwał Mike – może krawcy, albo aktorzy drugoplanowi – kontynuował – trzeba też popytać moje fanki, może coś zauważyły …
-A fanki konkurencji? – wypytywał detektyw
-Ja nie mam konkurencji – wyjaśnił Mike, Lorne jest w innej kategorii wiekowej, Dan wagowej i on jest zdecydowanie komediowy …
-A Pernell? Albo jego fanki? – dociekał detektyw.
-Pernell? Nie, to wykluczone, a jego fanki? Nie, raczej nie, one są za mało inteligentne – wyjaśnił Mike
-To znaczy?
-No, są za mało bystre, jeśli uważają, że on jest lepszym i przystojniejszym aktorem niż ja – dodał Mike.
Podsłuchująca pod drzwiami ADA zacisnęła pięści – czekaj Pasikoniku, dobierzemy ci się nie tylko do … ale i do włosów – mściwie obiecała.
......................................................................................................
1) William Schakespeare „Hamlet” Akt III scena 2 tłum. Józef Paszkowski

ADA

Właśnie przeczytałam i bardzo, ale to bardzo mi się spodobało. Very Happy

Pomysł z przyklejeniem Mike'a do siodła przedni. Ewelino, nie próbuj nic łagodzić. Pasikonikowi, po prostu się należało. Laughing

A teraz przejdę do obszerniejszego komentarza Very Happy

Ewelina

Dziękuję za życzliwy komentarz. Bardzo lubię dokładać Pasikonikowi ... oczywiście nie mam na myśli dobrodziejstw Very Happy

Jakoś tak dzisiaj przyszedł do mnie pomysł Very Happy

ADA

Cieszę się i czekam na kontynuację. Very Happy

Senszen

Oj tam drapieżna... Można co prawda wynagrodzić nieco Mike'owi ostatnie wydarzenia i stres. Na pewno po takich wydarzeniach chętnie by się biedak zrelaksował. Na przykład nałożył maseczkę. Na włosy na przykład. Miód jest bardzo zdrowy a do tego odpowiednio lepki... To znaczy ma mnóstwo dodatkowych walorów Wesoly