Nuda, czyli o nas, początki

ADA

Planuję, że tak za dwa odcinki powinien się odnaleźć... chyba...
Wiesz, Aderato jednak bywa nieobliczalna. Cool

Senszen

Oby tylko dzieci go jeszcze poznały...

ADA

Aż tak źle to nie będzie. Laughing

ADA

Część XII

Kamera!… Poszła!

Tymczasem pora lunchu dobiegła końca i wszyscy wrócili do hali zdjęciowej. Producent serialu David Dortort podjął decyzję, że mimo nieobecności Dana Blockera nie przerwie pracy i nakazał reżyserowi kręcenie sekwencji w domu Cartwrightów i to pomimo, iż Hoss grany przez Blockera miał w scenie posiłku rodzinnego sporo tekstu do powiedzenia. Adzie udało się wślizgnąć do hali w momencie, gdy padło głośne polecenie:
- Uwaga!… Cisza na planie!
Aktorzy siedzący przy stole na moment znieruchomieli. Jak przystało na profesjonalistów byli w pełni skupieni, gotowi odegrać swoje kwestie. Wówczas to reżyser Ron Hibbs, krzyknął: Kamera! Na to polecenie odpowiedział operator dźwięku, rudy Larry Gherkin, wołając: Łączyć! Zaraz też, upewniwszy się, że kamera pracuje, głośno dodał: Poszła! Wtedy to na planie przed aktorami pojawiła się się klapsterka, młoda dziewczyna z nastroszonymi włosami i lekkim obłędem w oczach, który mógł świadczyć o totalnym zmęczeniu lub czymś zupełnie innym i wyciągnąwszy w stronę kamery czarno-białą tabliczkę z umocowaną klapką u góry, krzyknęła:
- „The Lawmaker”, scena siódma, ujęcie piętnaste! - głośne uderzenie klapki o górny rant tabliczki oznajmiło, że wszystko gotowe jest do ujęcia. Wówczas to z ust reżysera padła komenda:
- Akcja!
Aktorzy w ułamku sekundy weszli w swoje role. Ujęcie przedstawiało śniadanie w domu Cartwrightów. U szczytu stołu siedział Ben, czyli Lorne Greene, a po bokach jego serialowi synowie: Adam i Mały Joe. Tyłem do kamery siedział Hoss, którego z powodu zaginięcia Dana Blockera, zastępował dublujący go kaskader Bill Clark. Dialog prowadzony był z pominięciem tego ostatniego, który nie będąc w stanie opanować w krótkim czasie tekstu Dana, jedynie pomrukiwał i kiwał głową. Praca nad tą sceną, z pozoru wydającą się łatwą do nakręcenia, szła z widocznym oporem. Nie da się ukryć, że wszyscy byli mocno poirytowani, ale też i zmęczeni. Bądź co bądź była to już ich dziesiąta godzina pracy na planie i końca jej nie było widać. Aktorzy starali się, jak mogli, jednak reżyser nie był zadowolony z ich gry. Scenę posiłku powtarzano więc raz za razem. Klapsterka ochrypłym głosem wykrzykiwała numery kolejnych ujęć i uderzała klapką o rant tabliczki z taką siłą, że aż dziw, iż ta się nie rozpadła. Niezadowolony był również David Dortort, który w myślach podliczył właśnie, ile przyjdzie mu zapłacić za kolorową taśmę filmową. Przed oczyma producenta pojawiły się mroczki. O nie, tak dalej być nie może, zamiast zysku będzie strata. Co tu robić? Co tu robić?- myślał gorączkowo i nagle jego spojrzenie padło na asystentki mentalne w skupieniu śledzące poczynania swych podopiecznych. Uśmiechnął się i już wiedział, co ma robić. Tymczasem pracę na planie trafił szlag, a to za sprawą samych aktorów, którzy zaczęli się kłócić. Z pozoru niewinny wypadek, który przytrafił się jednemu z nich (tu należy nadmienić, że owszem niewinny, ale bardzo śmierdzący), spowodował, że po gwałtownej sprzeczce mającej udowodnić, kto był sprawcą zepsucia i tak już dusznego powietrza, bliski szaleństwa reżyser z siłą, o którą nikt go nie podejrzewał, ryknął:
- Stop!!! Cięcie!!!
- Co znowu, Ron? - Dortort podszedł do reżysera, który z rozpaczą w głosie wydał polecenie sprawdzenia czystości ramki, czyli prostokątnego otworu w kamerze znajdującego się tuż za obiektywem, wyrażając obawę, że smród, który wypełnił halę zdjęciową mógł uszkodzić drogi sprzęt.
- Jeszcze się pytasz? Widzisz, przecież, co się dzieje. Ja w tych warunkach nie mogę pracować. Blockera wciąż nie ma, a Clark mimo najlepszych chęci nie zastąpi go. Do tego Landon zbyt szybko pochłania rekwizyty. Za chwilę zabraknie jajek na jajecznicę, o marchewce z groszkiem nie wspominając. Kto u licha je marchewkę na śniadanie?!
- Spokojnie, nie denerwuj się – producent położył dłoń na ramieniu sfrustrowanego reżysera.
- Łatwo ci mówić, ale to ja muszę użerać się z tymi… tymi primabalerinami – poskarżył się Ron i cicho dodał – prukającymi primabalerinami.
Tymczasem aktorzy, spoglądając na siebie poirytowanym wzrokiem, zeszli z planu i o dziwo, każdy z nich podszedł do swojej asystentki. Dziewczyny, przejęte sytuacją, zaczęły pocieszać swoich podopiecznych. Aga postanowiła mentalnie wesprzeć wyraźnie zdenerwowanego Lorne’a Greene, który nerwowo próbował zapalić papierosa. Ręce tak mu się trzęsły, że Aga wiedziona współczuciem, choć sama nie znosiła palaczy, pomogła mu w tej czynności. Lorne zaciągnął się głęboko i wraz z wypuszczanym dymem zaczął odzyskiwać spokój. Zaraz też Aga podała mu kubek z kawą zapewniając sfrustrowanego aktora, że w tej scenie był doskonały, fantastyczny i niepowtarzalny. Greene trochę z niedowierzaniem przyglądał się dziewczynie, bowiem nie rozumiał, co może być aż tak fantastycznego i niepowtarzalnego w mało skomplikowanym tekście i spożywaniu jajecznicy od której już zupełnie zżółkł. Aga jednak zapewniła go, że mówi najszerszą prawdę, potwierdzając to uderzeniem dłoni we własną pierś i to tak, że aż zadudniło. Lorne na ten widok zupełnie zbaraniał, ale gdy jego asystentka mentalna z pewnością godną innej sprawy, stwierdziła, że powietrze najpewniej zepsuł sam reżyser, bo w przeciwnym razie nie miotałby się tak po planie, jakby go giez ugryzł w tyłek, Greene wyraźnie odprężony, roześmiał się głośno.
Senszen natomiast odeszła z Pernellem na bok i poklepując go pocieszająco po ramieniu, rzekła:
- Olej to Perni.
- Że, co proszę? - Roberts zdziwiony spojrzał na dziewczynę.
- Olej to. Jeszcze trochę się pomęczysz, ale wreszcie uwolnisz się od „Bonanzy”.
- A ty skąd możesz to wiedzieć? - zdziwienie nadal mocno go trzymało.
- Wiem i niedługo wspomnisz moje słowa, gdy będziesz grał w musicalach – zapewniła Senszen. - A teraz zagraj i coś mi zaśpiewaj. Najlepiej „Endless Road”.
- Dlaczego akurat tę piosenkę? - zainteresował się aktor.
- Bo zaśpiewasz ją razem z Hoytem Axtonem w swoim ostatnim odcinku w tym serialu.
Roberts z niedowierzaniem przyglądał się Senszen. Jawiła mu się jak ktoś z innej rzeczywistości. Kpi sobie ze mnie, czy jest jasnowidzką? – pomyślał.
- Dobrze, zaśpiewam, ale pod jednym warunkiem.
- Jakim?
- Już drugi raz powiedziałaś mi coś, co dotyczy mojej przyszłości. Kim ty właściwie jesteś? - spytał.
- Cóż… - Senszen wzruszyła ramionami, bo sama nie wiedziała, co ma mu odpowiedzieć. - Bez pół litra nie rozbieriosz.
- Że, co? - spytał niezbyt inteligentnie Pernell.
- Na trzeźwo nie mogłabym ci tego, co wiem powiedzieć, a ty na pewno ani byś nie zrozumiał, ani mi nie uwierzył – zapewniła Senszen.
- Możesz spróbować. Wiem, gdzie znajdziemy butelkę brandy.
- Tak, a gdzie? - spytała z czystej ciekawości.
- W kamperze Mike – Roberts uśmiechnął się, mrugając przy tym porozumiewawczo.
- O nie, mowy nie ma. Nie będę kradła i to alkoholu, który jest przyczyną wielu chorób – odparła z powagą, jak na asystentkę mentalną przystało.
- Nikt nie mówi o kradzieży – zapewnił aktor. - Pożyczymy sobie tylko, a potem mu oddam.
- Nie. Wy wszyscy – Senszen powiodła ręką po planie – zbyt dużo palicie, pijecie i ćpacie. To nie wyjdzie wam na zdrowie. Lepiej mi zagraj – zakończyła, kiwnąwszy energicznie głową, tak, że niebieskie pasemko włosów, które tak fascynowało Pernella, podskoczyło w górę.
- Ja nie ćpam. Owszem palę i czasem wypiję, ale nie ćpam – odparł z oburzeniem.
- Wierzę, a teraz „zagraj to, Sam”.
- No proszę, wielbicielka „Casablanki” mi się trafiła – zauważył Roberts, ale posłusznie sięgnął po gitarę i wkrótce rozległy się dźwięki muzyki i słowa: Well, every road I see leads away from me / There's not a single one that leads me home…*)
Piękny, ciepły głos Pernella wypełnił halę zdjęciową. Niemal wszyscy otoczyli śpiewającego aktora i z uwagą słuchali słów piosenki. Ada podeszła bliżej i stanęła tuż obok siedzącej Senszen. Do dziewcząt dołączyła Aga, zafascynowana zniewalającym głosem Pernella i nagle stało się coś dziwnego. Obraz tego, co je otaczało, jakby rozmył się, a dźwięki muzyki dochodziły gdzieś z daleka. I wtedy zobaczyły Ewelinę. Wyglądała, jak ktoś, kto posiadł wielką, niewyobrażalną tajemnicę. Uśmiechnęła się i przyłożyła palec do ust, a potem pomachała im dłonią i... rozpłynęła się w powietrzu.
- Co to było? - spytała Aga, otrząsnąwszy się z dziwnego widzenia.
- Pożegnanie – odparła szeptem Senszen.
- Tak, to było pożegnanie – dodała wzruszona Ada.
Kiedy nadejdzie ten dzień, nigdy więcej nie będę się włóczyć / I każda droga, którą zobaczę, doprowadzi mnie do domu / Każda droga, którą zobaczę, doprowadzi mnie do domu.**)
Gdy wybrzmiał ostatni akord gitary, rozległy się brawa.

_____________________________________________________________
*) Cóż, każda droga, którą widzę, prowadzi ode mnie. / Nie ma ani jednej, która prowadzi mnie do domu.
**) „When that day has come, I never more will roam / And every road I see will lead me home / Every road I see will lead me home

scarlet13

To, co my widzowie widzimy przez 5 minut aktorzy ćwiczą przez wiele godzin.
Fascynujące jak to mawiała Alutka z rodziny zastępczej.
Dobrze, że Pernell nigdy nie brał narkotyków to największe świństwo.
Pewnie dlatego żył jak na aktora dość długo.
Całość opowiadania jest lekka, ale to zakończenie z Eweliną wzruszające.
Może to jest właśnie ta tajemnica śmierci, że ktoś był, a potem go nie ma i mimo bólu nasze życie musi toczyć się dalej.
Zniknęła nasza koleżanka niczym mała syrenka i jest gdzieś tam w Krainie Milczenia.

ADA

Dziękuję za miły komentarz. Z kręceniem filmów już tak jest. Czasem jedną scenę powtarza się w nieskończoność, scenę, która może zadecydować o sukcesie lub porażce filmu. Smile

Senszen

ADA

Bardzo dziękuję za przemiły komentarz. Smile

Asystentki mentalne czują się coraz lepiej w swoich rolach. Obawiam się jednak, że mogą przejąć kontrolę nad podopiecznymi i to nie wróży najlepiej. Nie wiem tylko komu. Mruga

A co to takiego teoria chemiosmotyczna?

Senszen

No... tak ogólnie rzecz biorąc to nie ma szans, by ją znał, bo powstała z tego co się orientuje w latach 80 XX wieku Laughing

ADA

No, tak, to w zdecydowany sposób zmienia postać rzeczy. Laughing

Senszen

A wyobraź sobie, jak by się zdziwił, gdybym mu powiedziała, że za kilka lat uda się komuś przeszczepić serce zły

:

ADA

Myślę, że mógłby Ci uwierzyć. On miał dużą wyobraźnię (jak każdy aktor Mruga

) i sporą wiedzę. Jego żony: nr 2 i nr 4 wspominały o jego szerokich zainteresowaniach m.in. filozofią i psychologią. Smile

Senszen

W sumie to czemu nie... W tym momencie to już chyba trwał wyścig, kto dokona tego jako pierwszy. Ale ciekawa jestem, jak by do tego podszedł. Oburzony? Zgorszony? Czy zainteresowany i zachwycony?

ADA

Jeśli wierzyć relacjom przyjaciół i znajomych (sporo wspomnień o nim można znaleźć na facebooku) to był to człowiek o otwartym umyśle. Pewnie byłby zainteresowany. Oburzony? Nie. To mi do niego jakoś nie pasuje. przewala oczami

scarlet13

Pernell jest bardzo podobny do Guya jeśli chodzi o szerokie zainteresowania.
Dziwne, że panowie się nie zaprzyjaźnili.
Kiedy Guy wyjechał do Hollywood robić karierę filmową, wynajął mieszkanie, gdzie paradoksalnie miał więcej czasu na przebywanie samemu ze sobą (choć był również bardzo towarzyski). Jego półki wypełniała wyszukana literatura: science fiction, geografia, astronomia, fotografia, religie starożytne, cywilizacje Egiptu
i Grecji, teologia, historia Ameryki, polityka. Czytał to wszystko i mógł dyskutować na każdy temat. Muzyka, nauki ścisłe i polityka – to były jego pasje.
Podejście Guy'a do czytania dobrze pokazuje sytuacja, kiedy razem z Janice zapisywali syna Steve'a do szkoły wojskowej. Guy powiedział wtedy do nauczyciela: „Po prostu nauczcie go czytać. Jak będzie to umiał, nauczy się już, czego tylko będzie chciał”.
Guy czytał wszystko o tym, co interesowało go w danym momencie. Miał nienasycony głód wiedzy. Czasem żona próbowała go przyłapać na nieznajomości jakiegoś wyjątkowo dziwnego słowa, na które akurat natrafiła. Guy zawsze był w stanie podać definicję. Był chodzącą encyklopedią.