Dziewczyna z Georgii

ADA

Aga, no i cóż mam Ci odpowiedzieć? d'oh!

Dobrze, nie będę szarpać, ani niczego urywać detektywowi Loganowi Carterowi. Widzę, że Logan wyrasta nam na mistrza drugiego planu. Przyrzekam, więc, że będę obchodzić się z nim niezwykle delikatnie. Krzeslem go!

Oki?

Serdeczne dzięki za interesujące komentarze. Very Happy

Senszen

Och wspaniałe Wesoly

z Panem detektywem należy postępować ostrożnie, już się biedak nacierpiał.

Aga

Senszen Carter się nacierpiał, ale to było daaaawnoooo temu
Wesoly

Troszku potarmosić nie zawadzi Very Happy

ADA

Ot i mam zagwozdkę.

Ewelina

A ja cały czas czekam na kontynuację ... cierpliwie czekam

Aga

Taaak Ewelina...słyszę cierpliwe, miarowe tuptanie aż we Wrocławiu.

zresztą dołączam się do tupotu.... Rolling Eyes

ADA

Tupanie słychać i u mnie, ale wena odmówiła współpracy

ADA

Udało się.

***
Był wczesny wieczór, gdy Adam pożegnał Cartera i LaMarra. Zaraz też postanowił iść do Toliverów po synka. Nastrój miał nie najlepszy. Czuł się zmęczony i jak nigdy dotąd pragnął znaleźć się w jakimś spokojnym, nikomu nieznanym miejscu. Oczywiście zabrałby tam Matthew i może jeszcze Holly, gdyby tego zechciała. Tymczasem jednak czekało go starcie z Goldblumem. To, że jego były teść był złym, wyzutym z sumienia człowiekiem, wiedział, ale nie przypuszczał, że do takiego stopnia. Ktoś inny na miejscu Adama pewnie by się wystraszył, ale nie on. Postanowił, że pokaże Goldblumowi, co znaczy zadzierać z Cartwrightem.
Adam spojrzał na zegar. Dochodziła szósta. Schwycił kapelusz i szybko wyszedł z domu. Idąc do Toliverów rozglądał się wokół. Co prawda nie podejrzewał, żeby Goldblum już teraz nasłał na niego swoich ludzi, ale strzeżonego Pan Bóg strzeże. Gdy wszedł na podwórze Toliverów, widok Matthew bawiącego się ze Speedem niemal natychmiast poprawił mu się humor. Monroe dostrzegłszy Adama w napięciu spojrzał na niego. Cartwright bezgłośnie powiedział: „w porządku” i wtedy Speed odetchnął z ulgą. Tymczasem Matt, który przykucnąwszy, coś pracowicie kreślił na piasku trzymanym w rączce patykiem, zorientował się, że ktoś stoi za jego plecami. Spojrzał przez ramię i na widok ojca natychmiast porzucił zabawę. Poderwał się do góry i podbiegł do niego wołając:
• Tata! Tata przyszedł!
Adam uśmiechnął się szeroko, gdy synek przytulił się do niego. Całe zmęczenia minęło mu, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Tymczasem Matt mówił:
• Już myślałem, że będę nocował u Holly. Pan Monroe powiedział nam, że masz jakichś ważnych gości. To nie byli oni, prawda?
• Nie. To nie byli twoi dziadkowie.
• I dobrze. – Mruknął z zaciętą miną Matt, po czym zapytał: - a czy jednym z tych gości był tata Susan?
• Tak. Pan LaMarr mnie odwiedził – przyznał Adam, głaszcząc synka po włosach. - Dlaczego pytasz?
• Gdy byliśmy z Holly na łące zatrzymał się niedaleko nas. Wołałem do niego, ale chyba mnie nie zauważył.
• Być może – rzekł Adam i uśmiechając się zagadnął: - miło spędziłeś dzień?
• Bardzo miło. A wiesz, że Holly nie potrafi łowić ryb?
• Doprawdy?
• No – Matt z powagą skinął głową – ale chce się nauczyć. Powiedziałem jej, że stryjcio Hoss ją nauczy, ale może ty, tato pokażesz jej, jak to się robi.
• Tak to sobie wymyśliłeś? - Adam z ledwością ukrywał rozbawienie. Doskonale wiedział do czego zmierza jego synek. Musiał przyznać, że Matthew był niezwykle sprytnym chłopcem.
• Przecież lubisz Holly. W górach było fajnie, prawda?
• Bardzo fajnie – odparł pośpiesznie Adam i wziąwszy synka za rękę odciągnął go od Speeda na bezpieczną odległość. - Jeśli Holly będzie chciała to obaj ją nauczymy, ale na razie powiedz mi, gdzie ją znajdę.
• Jest w domu i szykuje dla nas kolację.
• Matthew, muszę z nią porozmawiać. Zostaniesz tu pod opieką Speeda, dobrze?
• Dobrze, tato – chłopczyk kiwnął głową – ale zawołasz nas na kolację?
• Nie chciałbyś jej zjeść w domu?
• Wolałbym tu z Holly, ciocią i wujkiem… no i ze Speedem. Holly go zaprosiła. Ciebie pewnie też zaprosi. Proszę, zostańmy. - Matt utkwił w ojcu niewinne spojrzenie. Czarne oczy chłopca wyrażały nadzieję i były tak samo wielkie i błyszczące, jak oczy jego matki. Adam nie mógł odmówić prośbie syna. Skinął więc głową i z trudem przełykając gulę, która nie wiadomo dlaczego pojawiła się w jego gardle, mruknął:
• Dobrze. Idź do Speeda.

***

Holly krzątała się po kuchni. Stół w jadalni był już nakryty, a w piecu dochodziła pieczeń wieprzowa. Wystarczyło tylko zaparzyć kawę i kolacja była właściwie gotowa. Dziewczyna nalała do czajnika wody i ustawiła go na średniej fajerce płyty kuchennej. Na moment zamyśliła się i zapewne dlatego nie usłyszała, że ktoś stanął za jej plecami.
• Dobry wieczór – powiedział Adam, a dziewczyna aż podskoczyła. Odwróciła się szybko wpadając w jego ramiona. Przytrzymał ją przez chwilę. Wyglądało to tak, jakby chciał ją pocałować. Holly zrobiła unik i schwyciwszy leżącą na stole ściereczkę do naczyń zaczęła ją gwałtownie wygładzać.
• Jesteś – powiedziała wreszcie. - Już zaczęłam się niepokoić. Pan Monroe powiedział mi, że miałeś gości.
• To prawda. Odwiedził mnie detektyw Logan Carter, ale jego przecież znasz.
• Owszem.
• Odwiedził mnie też bankier.
• Pan LaMarr? - spytała Holly.
• Tak.
• Widzieliśmy go z Mattem. Przyglądał się nam, ale nie odezwał się. Potem pojechał sobie. Pomyślałam, że może do ciebie.
• I miałaś rację. LaMarr okazał się posłańcem dziadków Matta.
• Coś takiego. On i Goldblum – Holly z niedowierzaniem pokręciła głową. - Ich coś łączy?
• Łączy. I to więcej niż by ci się wydawało – odparł Adam.
• Zaskoczyłeś mnie. Pan LaMarr, jego żona i córki, to tacy mili ludzie. Nigdy nie uwierzyłaby, że on może być zamieszany w knucie przeciwko twojemu synkowi.
• A jednak. Tyle tylko, że Richard LaMarr został w całą tę historię wmanewrowany.
• Ale jak?
• Długo by o tym opowiadać. Dość rzec, że nasz bankier nie miał wyjścia i musiał zostać posłańcem Goldbluma.
• Domyślam się, że zrobił to w dowód wdzięczności, albo w wyniku szantażu.
• To drugie – odparł Adam i z uznaniem spojrzawszy na Holly, dodał: - jesteś bardzo domyślna.
• Czyżby to był zarzut, panie Cartwright? - spytała trochę zaczepnie.
• Nie. Skąd przyszło ci to do głowy?
• Tak jakoś – wzruszyła ramionami. - Pomyślałam sobie, że nie lubisz mądrych kobiet.
• Nie lubię przemądrzałych, natomiast bardzo cenię te mądre.
• Dobrze wiedzieć – rzekła uśmiechnąwszy się kącikiem ust Holly.
• Co to niby ma znaczyć? - spytał Adam, uważnie przyglądając się dziewczynie.
• Nic takiego. Lepiej powiedz mi czego chce Goldblum.
• Zażądał, żebym jutro o jedenastej stawił się przed nim.
• Co takiego?! Zażądał?! I, co ty na to?
• Cóż… pojadę.
• I ty, to mówisz z takim spokojem?! - Holly z niedowierzaniem popatrzyła na Adama.
• A, co innego mi pozostało? Muszę zachować spokój, jeśli chcę dowiedzieć się, co tak naprawdę knuje Goldblum.
• Matthew pojedzie z tobą?
• Na szczęście, Goldblum chce widzieć tylko mnie. Przynajmniej na razie – odparł Adam.
• Co zrobisz, gdy zażąda spotkania z dzieckiem?
• Prawdę mówiąc, nie wiem. Wolałbym, żeby do tego nie doszło.
• To pobożne życzenie – stwierdziła Holly.
• Niestety – Adam westchnął i cicho rzekł: - boję się, że Goldblum będzie chciał odebrać mi syna.
Holly podeszła do Adama i stanąwszy z nim twarzą w twarz powiedziała:
• Przecież nie może. Matthew nie jest sierotą. Ma ciebie. Swojego ojca.
• Goldblum to podły, pozbawiony wyższych uczuć typ.
• Chyba się go nie boisz?
• Oczywiście, że nie. Jedyne, czym się martwię to Matt. Tyle już przeszedł. On tak bardzo boi się tego spotkania z dziadkami. Zrobiłbym wszystko, żeby go przed tym uchronić.
• Może jednak uda ci się dogadać z Goldblumem?
• O, nie. On nie cofnie się przed niczym.
• Ale prawo jest po twojej stronie. Żaden sąd nie wydałby tak idiotycznego wyroku. Nikt nie może ci nic zarzucić. Dbasz o Matthew, a najważniejsze, że kochasz go i on kocha ciebie. Tylko ślepy nie zauważyłby więzi jaka was łączy – odparła żarliwie. Adam spojrzał na zaróżowioną z emocji Holly i objął ją ramionami.
• Z takim adwokatem, jak ty wygrałbym każdą sprawę – powiedział tuż przy jej uchu.
• Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. Goldblum was nie rozdzieli.
• Nawet nie wiesz, jak bardzo potrzebowałem takiego pocieszenia – rzekł Adam i pocałował dziewczynę. Zapamiętali się w tym pocałunku, dlatego nie zwrócili uwagi na ciche skrzypnięcie drzwi i zaciekawione spojrzenie Emily Toliver, która uśmiechnąwszy się na ten widok szybko wycofała się do korytarzyka łączącego kuchnię z salonem. Tu zderzyła się z własnym mężem.
• A ty, gdzie? - syknęła cicho.
• Do kuchni – odparł zdziwiony Ralph – chce mi się pić.
• Teraz?
• Tak, teraz.
• To idź do studni.
• Może od razu do wodopoju – odgryzł się Ralph. - Co w ciebie wstąpiło, kobieto?
• Ciszej – rzekła Emily. - Nie wejdziesz tam.
• Ale dlaczego?
• Tam jest Holly i Adam.
• I z tego powodu mam iść po wodę do studni?
• Nie możesz tam wejść i już – odparła stanowczo Emily.
• Ale dlaczego? - Ralph pomału tracił cierpliwość.
Emily westchnęła ciężko i wycedziła przez zęby:
• Jaki ty jesteś niedomyślny. Oni tam się całują.
• Tak? Muszę to zobaczyć.
• Zgłupiałeś? – Emily z dezaprobatą spojrzała na męża. - To nie cyrk.
• Pozwól, zerknę tylko.
• Mowy nie ma. – Emily zagrodziła mu drogę. Po chwili dodała: - nie wiedziałam, że jesteś taki wścibski.
• Nie mniej niż ty.
• Co takiego? - spytała oburzona Emily.
• No, co? Kto z kim przestaje takim się staje – Ralph wzruszył ramionami.
• No, pięknie – Emily pokiwała głową – po tylu latach wspólnego życia dowiedziałam się, że jestem wścibska.
• Oj, nie czepiaj się słów – rzekł zniecierpliwiony Ralph – lepiej powiedz, czy oni całowali się tak naprawdę… no wiesz – tu mężczyzna mrugnął znacząco okiem.
• A jak mieli się całować? Na niby?
• Ale, ja…
• Co ty? Chcesz mi powiedzieć, że taki stary byk, jak ty nie wie na czym polega prawdziwy pocałunek?
• To cios poniżej pasa. – Odparł obrażony Ralph i kąśliwe dodał: - jakoś dzisiejszej nocy nie miałaś w tym zakresie żadnych uwag.
• Już dobrze, nie bocz się – rzekła chcąc ugłaskać wzburzonego małżonka. - Lepiej przynieś z piwniczki czerwone wino. Będzie w sam raz do pieczeni.

***

Ewelina

ADA

Bardzo dziękuję za komentarz. Czytałam go, gdy w radiu akurat "leciał" Chopin i biedroneczki fantastycznie się z nim zsynchronizowały. Widok bezcenny. Very Happy

Element humorystyczny musiał się pojawić... to tak przed spotkaniem z Goldblumem. Mruga

Po południu siadam do pisania. Deszcz pada. Jest szaro, buro i nieprzyjemnie. Idealne warunki do spotkania Adasia z byłym teściem. Very Happy

ADA

***

Dom Cartwrightów. Dzień później.

• To wszystko mamy ustalone – rzekł Logan Carter, który z samego rana przyjechał do Ponderosy. Spoglądając na zdenerwowanego Adama, dodał: - wiem, ile będzie ciebie to kosztowało, ale nie możesz dać się sprowokować. Goldblum będzie tylko na to czekał. Pamiętaj, co to za człowiek.
• Pamiętam – odparł przez zaciśnięte zęby Adam. – Pamiętam i nigdy nie zapomnę.
• W takim razie ruszamy za kwadrans. Najpierw ty, a potem Joseph i ja. Będziemy czekać na twój powrót przy rozwidleniu dróg.
• Właściwie to, po co ze mną jedziecie? - spytał Adam. - Nie sądzę, żeby Goldblum chciał mi coś zrobić.
• Być może masz rację, ale lepiej być przygotowanym na każdą okoliczność.
• A, co on może mi zrobić? – Adam wzruszył ramionami.
• Synu – Ben wstał z fotela i podszedł do Adama – detektyw Carter ma rację. Proszę cię, nie szarżuj. Tak naprawdę nie wiemy, kim są ci dwaj młodzi ludzie, którzy z nim przyjechali. Pamiętaj, że będziesz tam sam.
• Myślisz tato, że nie wiem? Nie zamierzam prowokować Goldbluma, o ile on mnie nie sprowokuje.
• Z tobą zawsze są takie problemy? – zagadnął spokojnie Logan.
• O, co ci chodzi? - Adam zdziwiony spojrzał na detektywa.
• Od godziny tłumaczę ci, że nerwy masz trzymać na wodzy.
• A, co ja innego robię?
• Adamie, Logan ma rację – Hoss wtrącił się do rozmowy. - Goldbluma stać na wszystko.
• Co, ty powiesz, olbrzymie?! - Adam pokręcił ze zniecierpliwieniem głową. Westchnął ciężko i rzekł: - nie martwcie się o mnie. Wiecie, przecież, że potrafię zachować zimną krew… przynajmniej przez pierwszą minutę.
• Synu, nie żartuj sobie – Ben spojrzał z powagą na Adama.
• Nie robię tego, tato i naprawdę nie lekceważę przeciwnika – odparł mężczyzna. - No, dość tego gadania, jak mamy jechać to jedźmy. Tato – tu ponownie zwrócił się do Bena – pilnuj Matta. Najlepiej byłoby, gdyby do mojego powrotu został w domu.
• Przy takiej pogodzie trudno go będzie utrzymać w domu, ale nie martw się przez cały czas ktoś z nim będzie.
• A i jeszcze jedno – rzekł Adam zakładając kapelusz na głowę – w południe przyjdzie panna McCulligen. Przypomnij o tym Mattowi.
• Myślę, że nie muszę tego robić. Matthew od rana o niej mówi. Teraz na tyłach drewutni razem ze Speedem zbierają dla niej kwiatki.
• Jak to?! Przecież mówiłem mu, żeby został w swoim pokoju.
• Adamie, rozumiem twoje obawy, ale on jest pod opieką Speeda.
• Tato, powiedziałem wyraźnie: ma siedzieć w domu i już. Zamiast zbierać kwiatki niech sobie poczyta. Całkiem nieźle mu to już wychodzi.
• Dobrze – odparł uspokajająco Ben i zwróciwszy się do Hossa, polecił: - idź po nich. Niech zaraz wracają. – Następnie spojrzawszy na Adama, spytał: - nie pożegnasz się z synem?
• Nie. Nie chcę, żeby niepotrzebnie się denerwował. – Rzekł mężczyzna i zwróciwszy się do Logana i Małego Joe, rzucił: - jedziecie?

***

Matt, przykucnąwszy w trawie, zerwał kolejne dwa kwiatki. Miał ich już wystarczająco dużo. Okiem znawcy spojrzał na trzymany w rączce bukiet. Ocenił, że prezentował się doskonale. Brakowało tylko, czegoś czym mógłby go przewiązać. Sznurkiem, nie wypadało, bo to przecież były kwiatki dla Holly. Matt rozejrzał się i tuż przy ścianie drewutni zobaczył roślinę, której długie liście mogły idealnie zastąpić wstążkę, a na pewno sznurek. Podszedł więc bliżej i wtedy usłyszał czyjeś głosy. Jak się okazało należały one do dwóch mężczyzn, pracowników rancza.
• No, to dzisiaj mamy wolne – rzekł jeden przeciągłym głosem.
• Jakie tam wolne. Słyszałeś przecież, co powiedział Berens. mamy siedzieć na tyłku i pilnować małego.
• I, co? To dla ciebie problem?
• W zasadzie nie, ale nie pogardziłbym jakąś małą potyczką.
• Zapomnij, John. Nikt tu nie zamierza walczyć.
• To, po co obstawili Ponderosę niczym jakiś fort?
• Na wszelki wypadek.
• Ale jaki? - dopytywał się John. - Skoro jesteś taki cwany, Bern, to powiedz, czego obawia się Adam Cartwright?
• Aleś ty głupi – westchnął mężczyzna nazwany Bernem. - Nie pomyślałeś, że może ten jego teść chce porwać chłopaka.
• No, co ty? – w głosie Johna zabrzmiało szczere zdziwienie – przecież ten Goldblum to bogaty Żyd. Nie musi porywać własnego wnuka, może sobie go kupić.
• Co ty za głupoty wygadujesz? Lepiej zamknij się, bo jeszcze ktoś cię usłyszy.
• A kto mam mnie usłyszeć?
• A choćby Adam, albo któryś z Cartwrightów – odparł Bern.
• I, co mi zrobią?
• Wywalą na zbity pysk.
• Akurat – prychnął John. - Niby za co? Wszyscy w Virginia City mówią, że ten Żyd gotów jest dużo zapłacić za chłopaka. To wielki bogacz i chce mieć wnuka przy sobie.
• Cartwrightowie też są bogaci i nie sądzę, żeby Adam oddał syna za pieniądze.
• A, co jeśli to będą bardzo duże pieniądze? - spytał John. – Na przykład całe góry pieniędzy, a nawet złota.
• Nie wygłupiaj się – odparł ze zniecierpliwieniem Bern. – Nikt przy zdrowych zmysłach nie kupowałby ani nie sprzedawał dzieciaka. Niby, po co?
• No, przecież mówię, dla pieniędzy. – Rzekł John i zaraz dodał: - a jak myślisz, dlaczego Adam tak chyłkiem wyjechał z domu? Żeby dzieciak się nie zorientował. Zobaczysz dobije targu. Byłby głupi, gdyby nie pozbył się chłopaka. Po co mu taki kłopot? Przez tego Matta, to nie może znaleźć sobie porządnej kobiety. Zresztą baby teraz są wygodne. Niby, która chciałaby wychowywać obcego bachora?
• John, zamknij się! Matt, to dobry dzieciak i nikt, go nie będzie sprzedawał.
• A założysz się? Podobno ten Goldblum gotów jest zapłacić sto tysięcy dolarów. Pokaż mi takiego, który pogardziłby taką sumką. Mówię ci, Adam pojechał, żeby dogadać się z tym Żydem, a jutro fiuu… i dzieciaka nie będzie. Trochę szkoda, bo ucieszny z niego smyk.
• Adam tego nie zrobi – stwierdził Bern.
• To się okaże. Każdego można kupić. To tylko kwestia ceny.
Matthew, który, niezauważony, przysłuchiwał się tej rozmowie, upuścił kwiatki. To, co usłyszał bardzo go przeraziło. Nie chciał być sprzedany, a wszystko wskazywało na to, że tak właśnie się stanie. Do tego tata pojechał do tego strasznego pana Goldbluma, nie żegnając się z nim. To by znaczyło, że naprawdę chce go sprzedać i ożenić się z jakąś inną panią niż Holly. To dlatego, gdy pytał Holly, czy zostanie jego mamą, odpowiadała, że nie. Matt w jednej chwili wszystko zrozumiał. Tak, John miał rację. Tata, któremu zaczął ufać, sprzeda go. Chłopczyk poczuł się zdradzony i niekochany. Łzy zakręciły mu się w oczach i ze złością rozdeptał leżące u jego stóp kwiatki. Tak, nikt go nie kochał. Ani Holly, ani tata.
• Matthew! – usłyszał wołanie Speeda Monroe, który siedział na kamieniu z książką w ręku – jak uzbierałeś wystarczająco dużo kwiatków, to może pójdziemy już do domu?! Chciałeś uczyć się pisać.
• Już nie chcę – mruknął Matt przechodząc obok Speeda z naburmuszoną miną.
• A tobie, co się stało kolego? - Monroe zaintrygowany poderwał się z kamienia. - Gdzie masz kwiatki?
• Nie mam, a co ci do tego? Nie będę się uczył pisać! Chcę iść do Karmelka!
• Dobrze, jak sobie życzysz – rzekł zaskoczony Speed i ruszył w ślad za chłopcem.

***

Ewelina

ADA

Masz rację, Adam powinien porozmawiać z Mattem. Dzieci często coś podsłuchają, a potem pojawia się problem. Trudno jest bowiem je przekonać, że to, co usłyszały mija się z prawdą. Tak więc przed Adamem jest nie tylko rozmowa z Goldblumem, ale też rozmowa z synkiem, która do przyjemnych zapewne nie będzie należała. Confused

Dziękuję za przeczytanie odcinka i ciekawy komentarz. Very Happy

Ewelina