Dziewczyna z Georgii

ADA · Wysłany: Pon 22:15, 22 Mar 2021 Temat postu:

Postaram się jeszcze przed Świętami wyciągnąć Matta i Holly z dołu. Mruga

Serdecznie dziękuję za miły komentarz. Zajączki urocze i bardzo pracowite. Very Happy

Tak jakoś mi wyszło, że Speed zadurzył się w pani Goldblum. Obawiam się, że biedny Monroe kolejny raz niezbyt fortunnie ulokował swoje uczucia Rolling Eyes

Ewelina · Wysłany: Śro 20:51, 24 Mar 2021 Temat postu:

ADA · Wysłany: Czw 21:21, 25 Mar 2021 Temat postu:

piszę i jakoś mi nie idzie

ADA · Wysłany: Pią 12:33, 26 Mar 2021 Temat postu:

Uff!

***

• Piękne, urokliwe miejsce – stwierdziła Estera rozglądając się wkoło – nie dziwię się, że mojej córce tak bardzo tu się podobało.
• Nie tylko jej – Emily uśmiechnęła się nieznacznie. - Wielu chciało odkupić ten kawałek ziemi od Cartwrightów, ale nikomu się nie udało. I nic w tym dziwnego, bo to przecież Ponderosa, oprócz rodziny, największa miłość Bena.
• Cartwrightowie to naprawdę dobrzy ludzie – rzekła Estera wpatrując się w krzew, który zwrócił jej uwagę.
• Najlepsi – odparła Emily, po czym zapytała: - możemy jechać dalej?
• Tak – Estera kiwnęła głową i wtedy zobaczyła strzępek materiału zaczepiony o gałązkę niepozornego kolczastego krzewu. Wyciągnąwszy w jego kierunku dłoń powiedziała: - tam coś wisi.
• Faktycznie – rzekł Speed i podbiegł do krzewu. Delikatnie zdjął postrzępiony kawałek materiału i obejrzawszy go uważnie, stwierdził: - to z sukni panny McCulligen. Wczoraj miała ją na sobie. - Na te słowa Emily doskoczyła do Speeda i niemal siłą wyrwała mu z dłoni wystrzępioną szmatkę.
• Tak, to z sukni Holly – powiedziała pobladła kobieta. - Sama wybrałam ten materiał. To był prezent dla niej… ode mnie i od mojego męża.
• Znaczyłoby, że panna McCulligen przechodziła tędy – zauważył Speed i nieco dalej znalazł kolejny strzęp materiału leżący na ziemi. Unosząc go w górę powiedział: - o, jeszcze jeden. Teraz mamy pewność, że tu była.
• Ale dokąd poszła? I co tu się stało?
• Spróbujemy się tego dowiedzieć – rzekł Monroe i zwróciwszy się do swoich towarzyszy krzyknął: Hank, Jim! Musimy się tu rozejrzeć. Może znajdziemy jeszcze jakieś ślady.
Mężczyźni skinęli głowami, posłusznie zsiedli z koni i podeszli do Speeda, który półgłosem zaczął wydawać im polecenia. Tymczasem Emily spoglądając zrozpaczonym wzrokiem na Esterę, spytała:
• Gdzie oni są? Gdzie jest Matt i moja Holly?
• Spokojnie – rzekła Estera. - Mamy wreszcie ślad. Wierzę, że ich znajdziemy.
• Ale czy żywych? - Gdy do Emily dotarło, o co zapytała łzy ciurkiem popłynęły po jej twarzy. - Holly jest dla mnie, jak córka. Nie mogę jej stracić.
• Nie stracisz jej – Estera objęła kobietę ramionami. - Znajdziemy i twoją Holly i Matta. Zobaczysz.
Emily zaszlochała i uniósłszy twarz do nieba zawołała:
• Holly! Holly! Odezwij się! Proszę… Holly!
Mężczyźni, poruszeni rozpaczliwym wołaniem Emily, przerwali rozmowę. Ze współczuciem przyglądali się kobiecie i milczeli. Cóż bowiem można było powiedzieć w takiej sytuacji. Naraz Emily znieruchomiała, po czym pochyliła lekko głowę, tak jakby nasłuchiwała.
• Holly?! - zawołała z nadzieją w głosie.
Speed chciał coś powiedzieć, ale uciszyła go gestem dłoni. Estera, przyłożywszy dłonie do ust, pełna nadziei wpatrywała się w Emily. Wyglądała przy tym tak, jakby się modliła. Jim i Hank zaintrygowani podeszli bliżej. Kobieta jeszcze raz z całych sił wykrzyczała imię bratanicy i wówczas dał się słyszeć cichy, zduszony głos dobiegający, gdzieś z głębi ziemi:
• Tutaj! Tu jesteśmy! Ratunku!!!
• Holly, to ja Emily! Gdzie jest to „tutaj”? Holly, słyszysz mnie?! - Emily już nie krzyczała, a darła się jak opętana. Nie mogąc dosłyszeć odpowiedzi dziewczyny wrzasnęła do podekscytowanych mężczyzn, żeby byli cicho. - Kochanie, powtórz!
W niemal zupełnej ciszy, tym raz wszyscy, usłyszeli odpowiedź dziewczyny:
• Za żółtym krzewem… tam… osuwisko… uważaj.
Emily ruszyła przed siebie. Zrobiła krok może dwa, gdy poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Była to Estera, która mocno zacisnąwszy palce na jej ręce, krzyknęła:
• Nie!
• Puść mnie, do licha! Co ty wyprawiasz?! Tam jest Holly!
• I być może Matt. Nie słyszałaś, jak powiedziała: „tu jesteśmy”?
• Faktycznie – stwierdziła Emily, po czym strząsnąwszy dłoń Estery ze swego ramienia powiedziała: - to tym bardziej musimy im pomóc.
• Nie pomożesz, jak sama wpadniesz w dół. Najpierw musimy go zlokalizować, a potem upewnić się, że Matthew jest z twoją bratanicą.
• To możemy sprawdzić, choćby teraz – rzekła Emily i zawołała: Holly! Czy Matti jest z tobą?
• Tak! - brzmiała odpowiedź. - Wyciągnijcie nas stąd!
• Zrobimy to! - zapewnił Speed, po czym spytał: - jak się czujecie? Jesteście cali?
• Matti skręcił nóżkę w kostce. Jest wyziębiony i głodny.
• Zaraz, coś na to poradzimy! - odkrzyknął Speed i przywołał do siebie Jima i Hanka. Przez krótką chwilę naradzał się z nimi, czym wywołał złość Emily, która natychmiast zareagowała na to we właściwy sobie sposób – pokrzykiwaniem. I stało się coś dziwnego, Monroe zupełnie tym się nie przejął. Zmierzył kobietę zimnym spojrzeniem i powiedział:
• Proszę się zamknąć. Od teraz ja tu dowodzę. I albo będzie mnie pani słuchać, albo zmuszony będę panią odesłać do domu.
• Co? Co takiego? Jak śmiesz?!
• Emily, to nie czas na kłótnię – rzekł cicho Estera. - Proszę, zaufajmy panu Monroe.
• Dobrze – odparła kobieta i popatrzywszy wrogo na Speeda, dodała: - tylko uważaj, bo jak coś im się stanie, to zatłukę cię własnymi pięściami.
• Wierzę, że byłaby pani w stanie to uczynić. Tymczasem jednak wymagam bezwzględnego posłuszeństwa – odparł mężczyzna i wskazując na niepozornie wyglądające zagłębienie terenu, rzekł: - tam jest osuwisko. Dwa, trzy kroki i znalazłaby się pani razem z nimi. Dodatkowego kłopotu nam nie potrzeba, prawda?
• Prawda – odparła cicho Emily, do której właśnie dodarło, że niemal cudem uniknęła losu Matta i Holly. Spojrzawszy z wdzięcznością na Esterę bezgłośnie powiedziała: - dziękuję. Ta uśmiechnęła się łagodnie i powiedziała:
• Myślę, że powinnyśmy zaufać panu Monroe i pozostałym panom. Oni wiedzą, co robią.
• Masz rację. Zachowałam się głupio – przyznała Emily i zwracając się do Speeda rzekła: - przepraszam.
• Samokrytykę odłóżmy na później, teraz bierzmy się do działania – odparł, mrugnąwszy okiem Monroe, po czym rzucił w stronę swoich kolegów: Hank, Jim dajcie liny.
W chwilę później Speed, opasawszy się sznurem, którego koniec trzymał Jim, zaczął ostrożnie iść w stronę zagłębienia. Cały czas nawoływał Holly. Jej odpowiedzi były mu drogowskazem. Z każdym krokiem jej głos stawał się wyraźniejszy. To upewniło Speeda, że idzie w dobrym kierunku. Choć słowo „idzie” wcale nie oddawało tego, co faktycznie robił. Ręce miał wyciągnięte przed siebie, a stopami rozgarniał trawę sięgającą mu do połowy łydek. Każdy krok stawiał ostrożnie, tak jakby był na tafli lodu. Nagle poczuł, jak jego lewa noga, nie znajdując wystarczającego oparcia, zapada się. W ostatniej chwili cofnął się gwałtownie, padając przy tym na plecy. Zaraz też ubezpieczający go Jim pociągnął mocno za linę, a Hank pośpieszył mu z pomocą.
• Jesteś cały?! - krzyknął zaniepokojony mężczyzna.
• Tak, dzięki! - odkrzyknął Speed i zaraz dodał: - tu jest ogromy dół, którego brzegi porośnięte są trawą. Prawie niewidoczny. To prawdziwa pułapka. Muszę sprawdzić, czy uda nam się ich wyciągnąć!
• Spróbuj się podczołgać! Razem z Jimem będziemy cię asekurować – zapewnił Hank.
• Bądź ostrożny! - dodał Jim.
• Będę! - odparł Speed i zaczął czołgać się na brzuchu. Po chwili dotarł do osuwiska z drugiej jego strony. Spróbował spojrzeć w dół, ale niczego nie dostrzegł. - Holly, jestem nad wami! Słyszysz mnie?!
• Tak – odparła dziewczyna.
• Ja też ciebie słyszę! - krzyknął cienkim głosikiem Matthew.
• Matti, jak dobrze cię słyszeć, kolego! - Speed na dźwięk głosu dziecka poczuł niesamowitą radość i napływ dodatkowej energii.
• Wyciągniesz nas? - pytał tymczasem Matt.
• Postaram się, ale musicie mi pomóc.
• Jak?
• O tym zaraz wam powiem. Najpierw chcę wiedzieć, jak się czujecie?
• A jak myślisz? - spytała z ironią Holly.
• Proszę wybaczyć, panno McCulligen, to głupie pytanie – odparł zawstydzony Speed, który nagle zorientował się, że mówi do dziewczyny po imieniu, do czego przecież nie miał prawa. Tymczasem Holly, jakby wyczuwając konsternację mężczyzny rzekła:
• Nie sądzisz Speed, że w sytuacji w jakiej się znajduję, używanie form grzecznościowych jest trochę dziwne.
• Fakt, jest – przyznał mężczyzna.
• To skoro to już sobie ustaliliśmy, to może zanim nas wyciągnięcie, zrzucicie tu nam bukłak z wodą i coś do jedzenia.
• Oczywiście. Powiedz mi tylko, czy nic wam się nie stało i czy próbowaliście się wydostać z tego dołu?
• Poza skręconą kostką Matta nic nam nie jest. I jasne, że próbowaliśmy stąd się wygramolić, ale każda próba kończyła się tak samo. Ziemia przy gwałtownych ruchach osuwa się. Nie ma żadnego stabilnego podparcia dla stóp.
• Rozumiem. Spróbujemy was wyciągnąć linami. Tymczasem opuścimy wam jedzenie i koce. Po całej nocy musi być wam zimno.
• Żebyś wiedział, jak bardzo – odparła Holly.
• Zaraz wszystko wam dostarczę – zapewnił Monroe i krzyknął do stojących, obok Jima i Hanka, kobiet: - przygotujcie jedzenie, wodę i koce. Wszystko to ściśle obwiążcie liną i rzucicie w moim kierunku. Nie podchodźcie.
Emily, kiwnęła tylko głową i wraz z Esterą zajęły się przygotowaniem pakunku.
• Speed? – zawołał tymczasem Matt. - Gdzie jest mój tata?
• Szuka cię. Podobnie, jak wszyscy sąsiedzi z okolicy.
• Bardzo zły jest na mnie?
• Nie. Jedyne co, to bardzo o ciebie się niepokoi – rzekł Speed i dodał: - o was oboje.
• Akurat uwierzę – prychnęła Holly.
• Słyszę, że humor cię nie opuszcza – zauważył Speed. - To dobrze.
• Tak, ale wolałbym znaleźć się na powierzchni ziemi.
• Tak będzie. Musicie uzbroić się w odrobinę cierpliwości.
• Tej, jak na razie mi nie brakuje, ale tylko na razie – odparła Holly.
• A tak w ogóle, to dociera tam jakieś światło?
• Nie bardzo.
• Opuszczę wam lampę, ale to chwilę potrwa.
• Dobrze, będziemy czekać. Nigdzie się nie wybieramy – zapewniła Holly. – A, co z jedzeniem?
• Już, już opuszczam – rzekł Speed przyciągając do siebie paczkę przygotowaną przez kobiety. Dobrze obwiązana i niewielkich rozmiarów nie powinna nastręczać żadnych problemów. - Holly, teraz wyciągnij ręce do góry. Będę pomału opuszczał koc w którym jest jedzenie i bukłak z wodą. Gotowa?
• Tak! Opuszczaj!

***

W kwadrans później Speed zdawał relację Emily, Esterze i swoim kolegom. Poczynione przez niego obserwacje nie napawały optymizmem. Okazało się, że osuwisko do którego wpadli Matt i Holly było bardzo głębokie. Speed oczywiście podjął próbę wyciągnięcia chłopca z dołu, ale obsypująca się ziemia zupełnie to uniemożliwiła. Monroe wolał nie ryzykować. Bez pomocy i specjalistycznego sprzętu nie mógł nic zrobić. Najważniejsze było życie i zdrowie uwięzionych. Tak, żeby nie wystraszyć ani chłopca, ani Holly poinformował ich o sytuacji. Co zrozumiałe, zachwytu tym nie wywołał.
• Mówisz, że tam jest aż tak głęboko? - spytał Hank.
• Niestety. To jakaś ogromna dziura. Nic takiego w życiu nie widziałem – przyznał Speed.
• Takie doły nieraz robią się po wycince drzew. Zwłaszcza tam, gdzie ziemia jest niestabilna.
• Co masz na myśli?
• Wszystko – Hank wzruszył ramionami.
• A coś bliżej.
• Wycinka drzew…
• To już mówiłeś.
• Do tego pobliskie kopalnie i trzęsienia ziemi.
• A niby kiedy było ostatnie trzęsienie ziemi? - Speed z niedowierzaniem pokręcił głową.
• Jakieś pół roku temu – wtrąciła Emily – niewielkie, ale jednak.
• W porządku. Nie ma co roztrząsać prawdopodobnych przyczyn powstania osuwiska – rzekł Speed. - Musimy tu ściągnąć więcej ludzi i sprzęt. Myślę, że nie obędzie się bez wykopania szybu ratowniczego.
• O mój Boże – jęknęła Emily. - To jest aż tak źle?
Speed spojrzał kobiecie prosto w oczy i powiedział:
• Przykro mi, ale sytuacja jest niezwykle ciężka.
• Ratuj ich – wyszeptała Emily i zachwiała się. Estera podtrzymała ją i utkwiwszy wzrok w Speedzie rzekła:
• Panie Monroe, w panu cała nasza nadzieja. Proszę zrobić wszystko, co w pana mocy.
• Tak właśnie będzie – Speed skinął głową. - Hank, potrzebny będzie sprzęt wydobywczy: sznury, kilofy, kołowrotek. Jedź do najbliższej kopalni i powiedz, co się stało. Stań na głowie, rób, co chcesz tylko ściągnij mi tu choć kilku górników. Oni będą wiedzieć, jak zabezpieczyć dół przed osuwaniem się ziemi. Ty, Jim jedź drogą w kierunku jeziora Pyramid. Tam pojechał Adam Cartwright z częścią ludzi. Powiedz mu, że znaleźliśmy jego synka i pannę Holly. Niech natychmiast wraca. A i wyślij kogoś do Virginia City. Niech doktor Martin tu przyjedzie.
• Myślisz, że lekarz będzie potrzebny? - spytał przejęty Jim.
• Oby nie. No, ruszajcie. I pośpieszcie się, bo czasu mamy coraz mniej.

***

Ewelina · Wysłany: Pią 19:52, 26 Mar 2021 Temat postu:

Super! Świetny odcinek. Jutro skomentuję, bo dzisiaj jestem wykończona po porządkach przedświątecznych. Za bardzo to nie zaszalałam, ale szybko się męczę Smutny

ADA · Wysłany: Pią 20:56, 26 Mar 2021 Temat postu:

A ja dziś zrobiłam sobie świąteczne zakupy i mam już niemal wszystko. Pozostały mi tylko jakieś drobiazgi. Wielkich porządków przedświątecznych nie zamierzam robić. To zostawiam sobie na naprawdę ciepłe dni. W tym roku będzie bez szaleństwa. Smile

Ewelina · Wysłany: Pią 22:48, 26 Mar 2021 Temat postu:

Moje porządki ograniczają się do wytarcia kurzu z półek i położenia nowych serwetek ... pod talerz z pisankami. Resztę robią chłopaki. Zakupy - część jutro, te, które mogą "poczekać" w domu a reszta przed świętami. Też chłopaki. W poniedziałek idę do szpitala, na dwa dni i później nie będę wulkanem energii.

Ewelina · Wysłany: Sob 12:10, 27 Mar 2021 Temat postu:

ADA · Wysłany: Sob 17:54, 27 Mar 2021 Temat postu:

Dziękuję za miły komentarz. Very Happy

Radość z odnalezienia Matta i Holly przemieszana będzie z niepokojem, co zrozumiałe. Jak na to wszystko zareaguje Adam? Na pewno, przynajmniej na początku radością, a później... zobaczymy Rolling Eyes

bądź co bądź Adam bywa nieobliczalny i być może w nerwach coś palnie. Very Happy

Zobaczymy, jak potoczy się akcja Very Happy

Ewelina · Wysłany: Sob 20:22, 27 Mar 2021 Temat postu:

No tak, Adam w zasadzie jest bardzo spokojny i opanowany, ale czasem kiedy się denerwował, to wybuchał ... dość wybuchowo zresztą. Niczym mina przeciwczołgowa Very Happy

ADA · Wysłany: Sob 21:18, 27 Mar 2021 Temat postu:

Już nieco wybuchł. Mruga

Mam nadzieję, że jutro do południa uda mi się wkleić kolejny fragment. Smile

ADA · Wysłany: Nie 10:30, 28 Mar 2021 Temat postu:

Trudno było mi zostawić akcję ratowniczą na dłużej... jej przebieg, jest wytworem mojej wyobraźni. Jeśli, więc coś nie będzie się zgadzało, to wybaczcie, ale nie jestem fachowcem w tej dziedzinie. Mruga

Zapraszam do lektury. Smile

Osiem godzin później. Nocą.

Trzy ogromne ogniska oświetlały łąkę na której kilkunastu mężczyzn pracowało bez wytchnienia. W odległości trzech metrów od osuwiska, w którym uwięzieni byli Holly i Matt, drążono szyb ratowniczy. Grupą górników, którzy zjawili się, jako pierwsi, kierował Allan Scott, stary doświadczony sztygar z kopalni srebra Mizpah, położonej najbliżej Virginia City. Niemal w tym samym czasie zjawił się Adam z grupą pomagających mu mężczyzn. Początkowa radość na wieść o odnalezieniu Matthew i Holly przerodziła się w przerażenie, gdy okazało się, w jak głębokiej pułapce się znaleźli. W pierwszym odruchu Adam zaczął krzyczeć na Speeda, zarzucając mu zaniechanie ratowania uwięzionych pod ziemią. Monroe, zupełnie zaskoczony gwałtowną reakcją Cartwrighta, zaniemówił. Dopiero spokojna perswazja Estery uspokoiła wzburzonego mężczyznę. Oczywiście natychmiast przeprosił Speeda. Szybko rozeznał się w sytuacji i poprosił go o kierowanie tymi, którzy wciąż napływali, oferując swoją pomoc. Monroe nie należał do osób, które łatwo się obrażają. Doskonale rozumiał, co przeżywał Adam i nie miał mu za złe jego gwałtownego wybuchu. Nie przejmując się więc niezasłużoną połajanką, dzielił przybywających na grupy i przydzielał im zadania. Hoss z racji swej niebywałej siły pracował wraz z górnikami przy drążeniu szybu. Jego potężne ramiona i mocne dłonie były nie do przecenienia. Gdy inni ustawali w pracy, on nie przestawał kopać. Wiedział, że czas w ratowaniu Matta i Holly odgrywa kluczową rolę. Joe wraz z Loganem Carterem i Ralphem Toliverem przycinali deski, z których budowano szalunek, zabezpieczający górników pracujących w wykopie przed osuwaniem się ziemi.
• Jak sytuacja? - spytał Adam, podchodząc do Allana Scotta, który wysłuchał dopiero, co jednego z górników pracujących przy kopaniu szybu.
• Na razie praca idzie dobrze. Nie ma żadnych przeszkód w postaci skał, czy korzeni. Mam nadzieję, że dobrze obliczyliśmy głębokość na jaką trzeba zejść, żeby dostać się do osuwiska, w którym uwięziony jest pana syna i ta panna. Nie chciałbym ich szukać po omacku.
• Myślę, że nasze obliczenia są prawidłowe – rzekł Adam.
• Kopanie szybu idzie nam całkiem nieźle. W tym tempie, oczywiście o ile nie natrafimy na jakieś przeszkody, powinniśmy za około godzinę znaleźć się na ich poziomie. Wtedy będzie czekać nas najgorszy etap pracy, drążenie otworu, którym będziemy ich ewakuować. Wie pan, o czym mówię?
• Tak – Adam z powagą skinął głową. - Ziemia może być niestabilna, a wtedy najlepszy szalunek nic nie pomoże.
• Otóż to właśnie – westchnął Scott. - Muszę uprzedzić ludzi o ewentualnym zagrożeniu. Część z nich może się wycofać.
• Rozumiem. Nikogo nie zamierzam zmuszać do ryzykowania życiem – rzekł Adam. - Sam pójdę kopać. Tam przecież jest mój syn.
• Panie Cartwright na razie to jest pan potrzebny tu, na powierzchni. Pana brat, Hoss wystarczy za pięciu ludzi. Taki siłacz przydałby mi się w Mizpah.
• Tak, Hoss jest bardzo silny. Mimo to chciałbym…
• Wiem, co pan czuje – Scott przerwał Adamowi – nie raz i nie dwa wyciągałem moich chłopaków z gorszych tarapatów.
• Żywych?
• Bywało różnie, ale tu nie zamierzam odpuścić. Poza tym bardzo chcę poznać pana synka. Jak na razie całkiem dzielnie się trzyma.
• To prawda – przyznał Adam.
• Zdaje się, że ta panna, jak jej tam…
• Holly McCulligen.
• Jest równie dzielna.
• Owszem, jak na kobietę jest bardzo odważna.
• Jak na kobietę? - Scott skrzywił się i dodał: - panie Cartwright, niejeden mężczyzna na jej miejscu narobiłby w gacie. Rozmawiałem z nią. Ją również chciałbym poznać. Musi mieć niezły temperament.
• Co do tego ma pan rację. - Adam kiwnął głową. - Świętego wyprowadziłaby z równowagi.
• Skoro tak, to tym bardziej muszę ją poznać. – Scott uśmiechnął się nieznacznie i wskazując na umorusanego Hossa, który właśnie wyszedł z szybu, rzekł: - jest i pana brat. Zaraz dowiemy się, jak głęboko zeszli.
Hoss tymczasem przepłukawszy usta wodą, podszedł do mężczyzn i ciężko oddychając, powiedział:
• Jesteśmy już prawie na założonej głębokości. Jeszcze trochę, a będziemy mogli zacząć przebijać się do nich.
• Jakie warunki są w środku? - spytał Adam.
• Gorąco, jak diabli i nie ma czym oddychać. Do tego cały czas ziemia się obsypuje. Przy przebijaniu otworu potrzebne będą podwójne szalunki.
• Zaraz powiem Małemu Joe i reszcie, żeby podgonili pracę.
• Ja to zrobię – rzekł Scott – ale najpierw sprawdzę szyb. Pan, panie Cartwright niech poinformuje pannę McCulligen, że jesteśmy już blisko. Proszę powiedzieć jej, żeby zachowała spokój i zaufała ratownikom. Niech nie próbuje im w niczym pomagać, zwłaszcza w kopaniu. No, niech pan idzie, a ty Hoss chodź ze mną.
• Panie Scott, czy zabezpieczenia osuwiska, w którym jest Matt i Holly nie dałoby się jeszcze wzmocnić?
• Cóż, zrobiliśmy wszystko, co mogliśmy. Jeżeli jednak ma pan, jakiś naprawdę rozsądny pomysł, to niech pan działa. Musi pan jednak pamiętać, że jeśli te zwały ziemi osuną się, żadne zabezpieczenie nie będzie zbyt dobre.
• Wiem – mruknął Adam – bardzo dobrze to wiem.

***

• Synku, wszystko będzie dobrze, tylko słuchaj Holly – mówił głośno Adam, leżąc na brzuchu z głową pochyloną nad osuwiskiem. Obok niego stała lampa, która rzucała długie cienie, ale nie pozwalała dostrzec nic oprócz krawędzi dołu – Obiecujesz?
• Tak, tato. A szybko nas wyciągniecie?
• To jeszcze trochę potrwa, ale już nie długo. Postaram się przyjść po ciebie.
• Tato, gniewasz się na mnie?
• Nie, wcale się nie gniewam – zapewnił Adam i poczuł, jak coś drapie go w gardle. Zaraz też zmienił temat, pytając: - Bardzo boli cię noga?
• Tylko trochę. Holly mi ją usztywniła. Powiedziała, że nic mi nie będzie.
• To wspaniale. Holly zna się na rzeczy.
• No – przyznał Matt – bez niej nie wiem, jak dałbym sobie radę.
• Matti, daj spokój – dało się słyszeć głos dziewczyny.
• Ale przecież to prawda – rzekł chłopiec.
• Dobrze, dobrze – rzekła Holly i zawołała: - Adamie jesteś tam?
• Jestem.
• Posłuchaj, gdyby… no wiesz… powiedz mojej cioci i wujkowi, że bardzo ich kocham.
• Sama im powiesz – odparł Adam, głosem bardziej ostrym niż by chciał. - Zamiast wygadywać bzdury skup się lepiej na tym, co chcę ci powiedzieć.
• Miłość twoim zdaniem to bzdura?! - krzyknęła ze złością.
• Nie to miałem na myśli!
• A, co?!
• Czy ty nawet w takiej sytuacji musisz się ze mną kłócić?! - spytał rozzłoszczony Adam.
• To mnie nie prowokuj!
• Już dobrze. Spokojnie – Adam głęboko odetchnął i z trudem nad sobą panując, powiedział: - Holly, posłuchaj, niedługo ratownicy powinni przebić się do was. Pamiętaj, żebyście bezwzględnie stosowali się do ich poleceń. W żadnym wypadku nie próbujcie im pomagać. Oni wiedzą, co robią. To górnicy z pobliskiej kopalni.
• Adamie?
• Tak?
• Będziesz w tym szybie?
• Postaram się, ale nie wiem, czy mnie wpuszczą.
• Dobrze byłoby cię zobaczyć.
• Naprawdę? To, coś nowego w twoich ustach.
• Jesteś okropny!
• Skoro tak twierdzisz. Cóż, jakoś to przeboleję – rzekł z nieukrywaną ironią Adam. - Matthew?
• Zasnął – odparła Holly.
• Nie pozwól mu teraz spać. Sztygar powiedział, że przebiją się do was w ciągu godziny.
• Dobrze, zaraz go obudzę.
• Mów do niego. Cały czas do niego mów.
• Dobrze.
• Holly… wyciągniemy was. Wierzysz mi?
• Tobie, Cartwright? - spytała i po dłuższej chwili odparła: - wierzę. Doprowadzasz mnie do szału, ale mimo to wierzę ci.
• Miło to słyszeć. Holly, muszę już iść. Przyślę to Speeda.
• Żeby dotrzymywał mi towarzystwa?
• Coś w tym rodzaju – odparł Adam.
• Cartwright? Dużo jest ludzi obok ciebie?
• Tu nad tą dziurą nie ma nikogo. Chcesz mi coś powiedzieć?
• Tak. To, co było między nami jest dla mnie ważne.
• Nie wiem, co powiedzieć.
• Nie musisz nic mówić. Chciałam, żebyś to wiedział… tak na wszelki wypadek... jak masz iść to idź już. – Rzekła i szybko szeptem dodała: - kocham cię.

***

Wraz z upływającym czasem tempo pracy wzrosło. Mimo ogromnego zmęczenia mężczyźni nie dawali za wygraną. Co i raz słychać było głośno wykrzykiwane polecenie: „zmiana w szybie!”. Do miejsca, w którym uwięzieni byli Matt i Holly było coraz bliżej. Czuć było coraz większe podekscytowanie. Ludzie zgromadzeni w pobliżu szybu ratowniczego z niecierpliwością oczekiwali finału akcji. Emily i Estera stały obok siebie. Zbyt przerażone, nic nie mówiły, tylko mocno trzymały się za ręce. Obok nich stali Cartwrightowie, Logan i Ralph gotowi by na polecenie sztygara Scotta wejść do szybu, jako kolejna zmiana. Wreszcie Scott skinął na Hossa, który bez słowa zniknął w tunelu. Po upływie mniej więcej kwadransa dało się słyszeć tak długo wyczekiwane słowa:
• Chyba się przebiłem! Słyszę ich! O, cholera, ziemia się obsypuje!
• Przestań kopać i wracaj! - krzyknął sztygar.
Tymczasem Adam ruszył do szybu, ale Scott mocno schwycił go za ramię i podniesionym głosem powiedział:
• Gdzie?! Nie wejdziesz tam!
• Tam jest mój syn! - warknął Adam, próbując się oswobodzić z uścisku Scotta. Ten jednak nie dał mu na to żadnych szans. Silne palce mężczyzny zacisnęły się na ramieniu Cartwrighta niczym kleszcze. Towarzyszył temu spokojny głos sztygara:
• I dlatego nie wejdziesz. Jesteś zdenerwowany. W taki stanie łatwo o błąd. A my nie możemy sobie na niego pozwolić. Odsuń się i daj nam pracować. Czy to jasne?
• Jasne - odparł Adam, próbując uspokoić oddech. W międzyczasie dotarł do nich Hoss. Na jego widok Scott rzucił:
• Mów.
• Byłem tak blisko. Dwa, trzy uderzenia kilofem i zupełnie bym się do nich przebił. Słyszałem ich. Trzeba tam natychmiast wrócić.
• Zrobimy to, jak tylko powiesz mi w jakim stanie jest szalunek i czy nie grozi zawaleniem?
• Deski trzymają, ale nie wiem, jak długo. Napór ziemi z góry jest duży. Naprawdę trzeba się pośpieszyć.
• W porządku. Zróbmy to – zdecydował Scott.
• Mam wracać? - spytał Hoss.
• Nie. Ja wejdę. Czekajcie w pogotowiu.

***

Allan Scott, był górnikiem z niemal dwudziestoletnim stażem. Na swoim fachu znał się, jak mało kto. Szybko i niewiarygodnie zwinnie przesuwał się ciemnym szybem, jednocześnie uważnie nasłuchując. Wydawało się, że wszystko jest w porządku, a podpory spełniają swoje zadanie. Gdzieniegdzie tylko ziemia obsypywała się, co nie było niczym nadzwyczajnym. Wreszcie Scott dotarł do miejsca, o którym mówił Hoss. Faktycznie słychać było stłumione głosy. Mężczyzna uśmiechnął się, po czym uniósł lampę na wysokość oczu i przyjrzał się szalunkowi. Deski trzymały całkiem nieźle.
• Dobra robota – mruknął sztygar i wtedy usłyszał dobrze mu znane skrzypnięcie. Zamarł w bezruchu, nasłuchując. Złowrogi odgłos na szczęście nie powtórzył się. Mimo to nie było na co czekać. Dwa uderzenia kilofem otworzyły drogę do uwięzionych. Pierwsze, co Scott ujrzał to była umorusana buzia chłopca, wpatrującego się w niego z ogromnym napięciem.
• Witaj Matthew – rzekł mężczyzna. - Miło mi ciebie poznać.
• Skąd zna pan moje imię? - zdziwienie dziecka sięgnęło zenitu.
• Twój tata powiedział mi, jak się nazywasz. A to zapewne dzielna panna Holly McCulligen – mężczyzna spojrzał z sympatią na brudną, jak nieboskie stworzenie dziewczynę. - Ja nazywam się Allan Scott i jestem sztygarem w kopalni.
• Fachowa siła – zauważyła Holly i dodała: - proszę mówić mi po imieniu.
• W porządku. Niech tak będzie. Jak się czujecie?
• Całkiem nieźle, jak na te okoliczności.
• Będziecie mogli poruszać się o własnych siłach?
• Ja, tak – odparła Holly. - Gorzej z Mattem. Ma skręconą kostkę.
• Przykro mi – rzekł Scott i zwrócił się do chłopca: - Matt wiesz, jak należy się czołgać?
• Wiem.
• W takim razie zabierajmy się stąd. Tylko pamiętajcie, macie robić wszystko dokładnie tak, jak wam powiem. Czy to zrozumiałe?
Oboje, tak Holly, jak i Matt, kiwnęli głowami.
• Doskonale. A teraz ty, Matt połóż się na brzuchu i przyczołgaj się do mnie – rzekł sztygar, a gdy chłopiec znalazł się przy nim opasał go liną. Drugą rzucił Holly, mówiąc: - Obwiąż się nią w talii. Będziesz czołgać się tuż za mną i Mattem. Koniec twojej liny mam przymocowany do paska. Jeśli coś cię zaniepokoi to szarpniesz za nią. Będzie to dla mnie znak, że coś się dzieje. Teraz najważniejsza rzecz. Widzicie ten otwór? To nasza droga na powierzchnię. Nie krzyczymy i nie wykonujemy gwałtownych ruchów. To byłoby wszystko. A teraz w drogę. Ty, Matt pierwszy.
Chłopiec całkiem sprawnie pokonał otwór i znalazł się w szybie ratunkowym. Obejrzał się za siebie, a gdy Scott dał mu znak, zaczął czołgać się ze zwinnością jaszczurki. Za nim ruszył sztygar, a gdy tylko znalazł się po drugiej stronie, pomógł Holly przedostać się do szybu. Teraz mogli już rozpocząć mozolną wędrówkę na powierzchnię. Początkowo wszystko szło, jak należy. Niestety, Matta dość szybko opuściły siły i Scott musiał go wziąć na plecy. Chłopiec nie był zbyt ciężki, ale poruszanie się z obciążeniem i to w wąskim tunelu spowolniało ewakuację. Do tego kilka razy musieli się zatrzymać, żeby odpocząć. Sztygar, wyczulony na każdy odgłos, nasłuchiwał z niepokojem. Dwa razy, nieprzyjemne skrzypnięcie, dało znać, że szalunek jest przeciążony. Gdy Scott wreszcie zobaczył światło u wylotu tunelu odetchnął z ulgą. Jeszcze kilka ruchów ramionami i byli niemal na powierzchni. I wtedy właśnie poczuł znajome drżenie ziemi i trzask łamanych podpór. Kurz przesłonił wylot tunelu. Ostatkiem sił niemal rzucił Mattem w czyjeś wyciągnięte ramiona. Ktoś inny mocno schwycił go za kołnierz kurtki. Nagle poczuł ostry ból w tyle głowy. Nim stracił przytomność dotarło do niego, że szyb właśnie się zapadł.

***

P.S. Kopalnia srebra o nazwie "Mizpah" istniała naprawdę. Znajdowała się oczywiście w Nevadzie, w pobliżu miasteczka Tonopah, w hrabstwie Nye na południowy-wschód od Carson City. Kopalnia rozpoczęła swą działalność z początkiem XX w. Obecnie jest nieczynna. Jako ciekawostkę dodam, że w miasteczku Tonopah znajduje się Centralne Muzeum Nevady.

Aga · Wysłany: Nie 18:27, 28 Mar 2021 Temat postu:

ADA · Wysłany: Nie 20:19, 28 Mar 2021 Temat postu:

Aga, serdecznie dziękuję za bardzo miły komentarz. Very Happy

Pytasz, co kluje się w mojej głowie... opcje są dwie: optymistyczna i pesymistyczna. Wszystko, jak zwykle zależeć będzie od humoru Aderato. Mruga

To ona przecież ma decydujący głos. Laughing