Dziewczyna z Georgii

ADA

Przyznam się, że pan Goldblum sprawia mi ogromny problem. Zakładałam, że ta postać ze swej natury będzie zła, ale jak zawsze ciągnie mnie do tego, żeby choć trochę ją usprawiedliwić. Postaram się wkleić nowy odcinek przed środą i wyjaśnić kilka wątków.
Serdecznie dziękuję za wnikliwy i miły komentarz. Biorę się do pracy. Very Happy

ADA

Ewelina

ADA

Bardzo dziękuję za ciepły komentarz. Very Happy

Adam faktycznie trochę ryzykuje śledząc samotnie podejrzanych mężczyzn. Obawiam się, że nie było to z jego strony roztropne. Jeszcze nie wiem, jak potoczy się ten wątek... wszystko w rękach Aderato. Mruga

ADA

***

• Myślałem, że Adam wróci na śniadanie, a tu już prawie obiad i jeszcze go nie ma – rzekł Hoss wyglądając przez okno w salonie.
• Pewnie obiad zje u Toliverów. - Rzucił Joe od niechcenia i dodał: - a tak swoją drogą, to bardzo przejął się tym, co przytrafiło się Holly.
• A ciebie to nie obeszło? - spytał Hoss.
• Oczywiście, że jest mi bardzo przykro z jej powodu. Tylko, czy nie uważasz, że to trochę dziwne, że Adam aż tak bardzo przejmuje się stanem Holly. Gdybym nie wiedział, że nasz brat i panna McCulligen nie przepadają za sobą, pomyślałbym, że coś ich łączy.
• Daj spokój. Wymyślasz. Trudno, żeby Adam nie przejmował się Holly wiedząc, jak bardzo Matthew ją lubi. Jeśli ona… no wiesz, Matti byłby zrozpaczony.
• To prawda. Holly wciąż jest nieprzytomna, a to źle rokuje. Tak podobno mówił doktor Martin.
• A ty niby skąd to wiesz?
• Logan mi powiedział.
• Logan – Hoss, nie wiedzieć czemu, fuknął niezadowolony.
• Nie lubisz go? - Joe z zainteresowaniem spojrzał na brata.
• Ja? No, co ty. Po prostu wolałbym działać, a on kazał nam siedzieć w domu i czekać. Czekać na nie wiadomo co. A może ty wiesz, co mu chodzi po głowie?
• Wiem tyle samo, co i ty – odparł Joe. - Carter jest detektywem i wie, co robi. Może warto, żebyś mu zaufał.
• Ufam mu, ufam – odparł ze zniecierpliwieniem Hoss – tylko, jak pomyślę, że ten Williams może mieć na sumieniu naszego Matta i Holly, to aż mnie korci, żeby mu przyłożyć.
• I dopiero narobiłbyś kłopotów – prychnął Joe. - Poza tym pamiętaj, że sprawa z Goldblumem wciąż jest nie załatwiona. Ciekawe, czy ojcu udało się spotkać z gubernatorem?
• Gdyby tak było, to pewnie by zatelegrafował.
• Masz rację. Trochę mnie to niepokoi – rzekł Joe i umilkł. Wówczas to dało się słyszeć odgłos końskich kopyt. Ktoś wjechał na podwórze. - Zdaje się, że Adam wrócił.
• Nareszcie. Ciekawe, co u Toliverów? - Hoss otworzył drzwi domu i ze zdziwieniem stwierdził, że w jego kierunku zmierza nie Adam, a detektyw Carter. - Logan? Jakie wieści przynosisz?
• I dobre, i złe. Najpierw jednak poczęstujcie mnie czymś do picia. Zaschło mi w gardle – rzekł detektyw zdejmując kapelusz. - Adam jest w domu?
• Nie – odparł Joe podając Loganowi szklaneczkę z whiskey – jest u Toliverów.
• W drodze z Virginia City zajrzałem do nich. Adam był tam rano, ale krótko. Nie wiecie, gdzie pojechał?
• Nie mam pojęcia – odparł kręcąc głową Hoss.
• Może pojechał do szeryfa, żeby porozmawiać z nim o Williamsie – zasugerował Joe.
• W mieście go nie widziałem. Szeryf też nic o nim nie wspominał – Logan odstawił opróżnioną szklaneczkę na stół. - Lepiej byłoby, gdyby nie podejmował żadnych działań na własną rękę. Ten Williams jest jakiś podejrzany.
• Co masz na myśli? - Joe z ciekawością spojrzał na detektywa.
• Pamiętacie, jak wrogo zachowywał się, gdy wspomnieliśmy mu o kopalni?
• Pewnie, że pamiętamy. Przyłożyłeś mu wtedy, tak, że aż echo poszło.
• Dzięki, Joe za uznanie – rzekł Logan. - Teraz jednak, pomyślcie, gdzie mógł się podziać wasz brat?
• Chyba już nie musimy się zastanawiać – rzucił Hoss słysząc jakiś ruch na podwórzu. - Zdaje się, że przyjechał. Zaraz dowiemy się, gdzie był.
I faktycznie po chwili do salonu wszedł Adam. Był wyraźnie zmęczony, a jego ubranie pokryte było kurzem. Na widok braci i Cartera wpatrzonych w niego, spytał:
• O co chodzi? Co tak mi się przyglądacie? Coś z Holly?
• Gdzie byłeś? - spytał bez zbędnych wstępów Hoss.
• Jak to gdzie? Najpierw u Toliverów…
• Tam ciebie nie było – przerwał mu Joe.
• Byłem rano. Posiedziałem u nich trochę, sprawdziłem, co Holly, a potem musiałem coś sobie przemyśleć i…
• pojechałeś do Williamsa – domyślił się Joe. - W pojedynkę. Wiesz, czym to się mogło skończyć?
• Właśnie – Hoss stanął obok Małego Joe. - Mało mamy kłopotów?
• O, co wam znowu chodzi? Jeśli martwicie się o mnie, to zupełnie niepotrzebnie. - Adam wzruszył ramionami. - Idę się odświeżyć, a potem zajrzę do Matthew.
• Zaczekaj – rzekł Logan, wyciągając przed siebie dłoń tak jakby chciał zatrzymać Adama – musimy porozmawiać.
• Coś się stało?
• Jeszcze nie, ale może.
• Dobra, mów – odparł Adam siadając w fotelu.
• Logan przywiózł wieści – wtrącił Hoss.
• Doprawdy? To niech wreszcie je ujawni – rzekł Adam, którego zaczęła irytować rozmowa, z której, jak na razie nic nie wynikało.
• Mam do przekazania dwie wiadomości: pierwsza jest wyśmienita i pochodzi wprost z Carson City – powiedział Logan zupełnie nie przejmując się sarkastyczną uwagą Adama.
• Od ojca? Udało mu się dotrzeć do gubernatora? - spytał podekscytowany Joe.
• Niezupełnie od waszego ojca – zaczął Logan – ale mogę wam powiedzieć, że gubernator cofnął nakaz. Goldblum nie ma żadnych praw do twojego syna, Adamie.
• Bogu dzięki! - wykrzyknął mężczyzna i odetchnął z ulgą. - Ten nakaz to był jakiś przekręt.
• I ja tak myślę. Więcej dowiemy się od waszego ojca, który jutro powinien być w domu.
• To naprawdę wspaniałe wieści – Hoss zatarł dłonie z radości. - Ale wspominałeś coś o tych gorszych. Czego dotyczą?
• Waszego sąsiada, Williamsa. Rozmawiałem z szeryfem Coffee. Nie ma żadnych dowodów na to, że kopalnia, która leży na ziemi Williamsa jest lub była w ostatnim czasie eksploatowana. W świetle prawa temu człowiekowi nie można nic zarzucić. Same domysły, to za mało.
• To co? Mamy czekać, aż ktoś znowu wpadnie do dołu i tym razem się zabije – rzekł podniesionym głosem Joe. - Dobrze wiesz, wszyscy wiedzą, że takie osuwiska nie robią się same. To efekt rabunkowej eksploatacji kopalni, która jakoby od ponad dziesięciu lat jest zamknięta. Nie zdziwiłbym się, gdyby tak naprawdę wciąż działała.
• Te doły to świeża sprawa – zauważył Adam z dziwnym wyrazem twarzy i dodał: - Joe ma rację.
• Słyszysz? Adam też tak uważa - Joe z satysfakcją spojrzał na detektywa.
• Ty coś wiesz? - spytał Logan, kierując pytanie do najstarszego z braci Cartwrightów.
• Być może.
• To mów.
• Najpierw powiedz mi na jakiej podstawie szeryf Coffee twierdzi, że kopalnia nie pracuje?
• Był tam i ustalił, że kopalnia jest zamknięta i odpowiednio zabezpieczona. Nie było żadnych śladów, wskazujących na to, że ktoś tam się kręcił.
• Szeryf Coffee jest bardzo dobrym stróżem prawa, ale i jemu czasem zdarzają się pomyłki – rzekł Adam.
• To oczywiste. Jest przecież tylko człowiekiem.
• Tak – Adam uśmiechnął się. - Nie przedłużając powiem wam, że mam dowody na to, że Williams złamał prawo. Dobry sędzia może wsadzić go na kilka lat do więzienia.
• Dowody? Jakie? - Logan z niedowierzaniem spoglądał na Cartwrighta.
• Jak już wam powiedziałem po wizycie u Toliverów musiałem coś przemyśleć i coś sprawdzić.
• I pojechałeś do kopalni – wtrącił Mały Joe.
• Zamknij się i daj mu mówić – syknął Hoss. Adam uśmiechnął się nieznacznie i powrócił do swej opowieści:
• Joe mówił, że oprócz tego dołu, w który wpadli Matt i Holly są jeszcze dwa podobne. Postanowiłem sprawdzić, czy zostały odpowiednio zabezpieczone. Gdy jechałem drogą do Reno zauważyłem grupę jeźdźców. Wśród nich rozpoznałem Williamsa i jego dwóch synów. Nie chciałem, żeby mnie zauważyli, więc ukryłem się. Gdy przejeżdżali blisko mnie zauważyłem, że pozostali jeźdźcy mieli przytroczone do siodeł lampy górnicze i kilofy. Chyba już wiecie kim byli?
• Jasne. – Joe kiwnął głową i dodał: - ostatnio słyszałem, że znowu zamknięto kolejną kopalnię. Williams nie ma więc problemu w znalezieniu chętnych do pracy w jego kopalni.
• I tu jesteś w błędzie, bo kopalnia nie jest jego własnością. Leży, co prawda na jego ziemi, ale ktoś inny jest jej właścicielem.
• Co ty opowiadasz? Stary Walt Dahlman sprzedał Williamsowi całą farmę.
• Jesteś pewien? - spytał z lekko kpiącym uśmieszkiem Adam. Joe nie nie znosił tych jego ironicznych pytań. Wzruszył więc ramionami i już miał zamiar mu odpowiedzieć w podobnym stylu, gdy Hoss go uprzedził:
• Czekaj Joe, przypominam sobie, że Williams był wściekły na starego Walta. Pamiętam, jak całkiem niedawno nieźle się wstawił i wykrzykiwał, że Dahlman go przechytrzył sprzedając mu wszystko oprócz kopalni. Był pewien, że jest tam srebro, a Walt prędzej czy później pojawi się, żeby je wydobyć. Ludzie mu tłumaczyli, że złoża srebra były tam małe i szybko się wyczerpały, ale on nie chciał nikogo słuchać. Całkiem możliwe, że po cichu zaczął szukać srebra.
• I tu masz słuszność – rzekł Adam. - Trochę tam postałem i tak po kwadransie z kopalni wyszło sześciu mężczyzn brudnych i zmęczonych. To by znaczyło, że dla Williamsa pracuje więcej górników. On wie, że my węszymy i postawił wszystko na jedną kartę. Trzeba zastawić na niego pułapkę, ale do tego potrzeba nam ludzi, no i niezbędna będzie obecność szeryfa.
• Tyle tylko, że szeryf przecież tam był, sprawdził główne wejście do kopalni i dwa techniczne. Według niego były zamknięte i odpowiednio zabezpieczone – powiedział Logan.
• Mówiłeś już o tym, tylko, że wejścia techniczne są trzy, a nie dwa. O tym trzecim nawet ja nie miałem pojęcia, a przecież kiedy byliśmy mali często tam się kręciliśmy. Pamiętasz, Hoss?
• A co mam nie pamiętać? Na wspomnienie lania, jakie ojciec mi spuścił, gdy zgubiliśmy się w kopalni od razu boli mnie tyłek.
• Musieliście nieźle oberwać – zauważył Logan rozbawiony miną Hossa.
• Tylko ja – odparł żałośnie mężczyzna – bo Adam wywinął się naszemu tacie, a gdy wreszcie wrócił do domu, to było już po burzy.
• Sprytnie – Logan pokiwał głową nie przestając się uśmiechać.
• On z nas trzech zawsze był najsprytniejszy. Zwykle to my obrywaliśmy, a Adamowi wszystko uchodziło na sucho – pożalił się Hoss.
• Dobrze, dobrze. Zostawmy te wspominki. Teraz powinniśmy pomyśleć, jak załapać Williamsa na gorącym uczynku – rzekł Adam. - Nie możemy działać na oślep. Musimy poznać ich zwyczaje.
• Co masz na myśli? - spytał Logan.
• Przede wszystkim trzeba ustalić w jakim trybie pracują. To znaczy ile jest zmian, ilu ludzi pracuje pod ziemią i jak długo.
• A po co nam to wiedzieć? - Joe wzruszył ramionami. - Ściągnijmy tu od razu szeryfa i zakończmy całą sprawę.
• Jasne, zrób to – fuknął Adam - a wtedy już niczego Williamsowi nie udowodnimy. Musimy mieć pewność, że i on tam będzie. Jak inaczej udowodnimy, że złamał prawo wchodząc na teren kopalni, która nie jest jego własnością.
• Joe, twój brat ma rację – stwierdził Logan. - Złapanie jedynie górników nic nam nie da. Williams może powiedzieć, że nic nie wiedział o tym, co dzieje się w kopalni, zwłaszcza, że kopalnia do niego nie należy. Musimy przygotować zasadzkę. Williams nie może nam się wywinąć.
• Nie pomyślałem o tym. – Joe podrapał się po głowie.
• Jak zwykle. – Zaśmiał się Hoss i nie robiąc sobie nic z morderczej miny młodszego brata, dodał: - musisz wiedzieć Loganie, że Mały Joe działa szybciej niż myśli.
• A chcesz w zęby? - spytał zaczepnie Mały Joe.
• Panowie, panowie dajcie spokój – rzekł uspokajającym tonem Logan. - Myślę, że powinniśmy ułożyć plan działania. Adamie zechciałbyś jeszcze raz zdać nam relację z tego, co widziałeś.
• Oczywiście. Tak, jak mówiłem... – zaczął i wtedy ktoś załomotał do drzwi.
• A kogóż to znowu niesie? - rzucił Joe.
• Nie pytaj tylko idź i otwórz – powiedział zniecierpliwiony Adam. Po chwili do salonu wpadł Billy, stajenny Toliverów. Zdyszany od szybkiego biegu wykrzyknął:
• Panie Adamie, pan Ralph kazał powiedzieć, żeby pan natychmiast przyszedł!
• Co się stało? - Adam z nieukrywanym przerażeniem zerwał się z fotela.
• Panna Holly… - Billy przerwał, żeby zaczerpnąć powietrza.
• Co? Mów do licha!
• Obudziła się.

***

Ewelina

Super! Komentarz wstawię jutro, bo mam kłopot z klawiaturą Sad

Ewelina

ADA

Bardzo dziękuję za ciekawy komentarz. Very Happy

Zasadzka na razie musi poczekać. Goldblum też. Mruga

Adam na skrzydłach miłości mknie do Holly. Very Happy

Senszen

Tylko niech Adam się w pośpiechu nie potknie

ADA

Wszystko jest możliwe. I Adamowi nóżka może się powinąć. Mruga

ADA

Dom Toliverów. W tym samym czasie.

Szum nie pozwalający zebrać myśli to narastał, to znów przycichał. Próbowała unieść się na łokciach, ale zawrót głowy, przyprawiający o mdłości momentalnie ją unieruchomił. Powoli uchyliła powieki, ale natychmiast je zamknęła wydawszy z siebie cichy jęk. Ból spowodowany światłem wywiercił niemal dziurę w jej mózgu. Czyjeś litościwe dłonie otarły jej twarz mokrym ręcznikiem. Z oddali dobiegał czyjś kojący głos. Była pewna, że zna go, ale nie mogła przypomnieć sobie skąd. Chciała zapytać, co się stało, jednak z jej ust wyszedł jedynie dziwny charchot. Ktoś uniósł jej głowę i przytknął krawędź szklanki do jej spierzchniętych, obolałych warg. Spragniona, piła zachłannie. Zakrztusiła się. Nie mogła złapać powietrza, tak, jak wtedy, gdy spadła na nią cała masa czarnej, ciężkiej ziemi. Tylko, gdzie to było, kiedy? Co się z nią dzieje? Dlaczego czuje się, jak uwięziona w własnym ciele. Naprężyła się mocno, boleśnie. Koniecznie chciała wydostać się z tej dziwnej plątaniny nie wiadomo czego, która ją krępowała. Nagle została unieruchomiona. Niemal przemocą otwarto jej usta i dziwny płyn, w którym wyraźnie wyczuła cynamon i goździki*), spłynął po jej gardle. Wkrótce poczuła ogarniającą ją błogość. Nim usnęła wyszeptała cichutko: Braxton. Wiedziała, że z tym imieniem łączyło się poczucie bezpieczeństwa, którego tak bardzo potrzebowała.

***

Adama przepełniała niewysłowiona radość, gdy wraz z Loganem Carterem dotarli na ranczo Toliverów. Od razu skierowali się do ich domu. W salonie przy jednym końcu stołu siedział doktor Martin i coś zapisywał. Przy drugim zaś siedział Ralph Toliver opierając się łokciami o blat stołu. Pochyloną głowę podpierał mocno splecionym dłońmi. Ciężkie westchnienie dobyło się z jego ust. Adam spojrzał porozumiewawczo na Logana. Coś jest nie tak – pomyślał i z drżeniem serca zapytał:
• Ralph, jak ma się Holly? Billy, powiedział, że odzyskała przytomność.
Toliver spojrzał na mężczyznę ciężkim, zmęczonym wzrokiem. Przez chwilę wyglądał tak, jakby z trudem zbierał myśli. Potem uśmiechnął się z przymusem i rzekł:
• Adam, jesteś. Tak, to prawda. Obudziła się, ale… - tu głos mu zadrżał tak, jakby miał się rozpłakać.
• Pozwól, Ralph, ja powiem – zaoferował się doktor Martin. Toliver skinął głową i natychmiast ją pochylił, ale mężczyźni i tak zauważyli łzy w jego oczach. Ten zaprawiony w bojach ranczer płakał.
• Doktorze, czy Holly… czy ona… żyje?
• Tak, żyje – odparł i spojrzawszy na stojących przed nim Adama i Logana, polecił: - usiądźcie.
• Coś jest nie tak - stwierdził Adam, pełen złych przeczuć.
• Niestety, wystąpiły pewne komplikacje.
• Jakie? Niech pan mówi, doktorze!
• Wszystko wskazuje na to, że panna Holly cierpi na rodzaj amnezji.
• Co takiego?! - Adam z niedowierzaniem wpatrywał się w lekarza. - To niemożliwe.
• Przykro mi, ale to prawda. Zupełnie nie pamięta, co się wydarzyło. Nie poznała, ani swojej ciotki, ani wuja. Ta sytuacja ją tak przeraziła, że musiałem je podać laudanum. Cały czas wzywa kogoś o imieniu Braxton.
• To osoba bardzo bliska pannie McCulligen – rzekł milczący do tej pory Logan, podczas gdy Adam zasłonił drżącą dłonią usta.
• Myślę, że czas, aby wyjawić prawdę – powiedział Ralph. - Zwłaszcza doktor powinien wiedzieć. Braxton, to imię nieżyjącego męża Holly. Poległ na wojnie.
Martin, jeśli był zdziwiony tą rewelacją, to nie okazał tego. Lecząc ludzi, niejednokrotnie był powiernikiem ich najskrytszych tajemnic. Mając przeszło trzydziestoletni staż w zawodzie lekarza, niewiele było go w stanie zaskoczyć. Dlatego, tak, jakby nigdy nic rzekł:
• Teraz rozumiem jej zachowanie. Dawno zginął?
• Trzy lata temu.
• To by znaczyło, że wróciła do czasów, gdy jej mąż jeszcze żył.
• Doktorze, czy można to jakoś odwrócić? - spytał z nadzieją w głosie Adam.
• Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie. Ludzki mózg jest jedną wielką zagadką. Nie wiem, co tak naprawdę dzieje się w głowie panny… pani Holly. Mogę tylko snuć przypuszczenia i mieć nadzieję, że nie okażą się prawdą.
• Co jej grozi?
• Nie mam sensu, żebym wymieniał teraz wszystkie zagrożenia. Najważniejsze, że obudziła się. Naszą rolą jest zapewnić jej poczucie bezpieczeństwa. Musimy zrobić wszystko, żeby nam zaufała.
• Zaufała? - Adam spojrzał na lekarza zupełnie zdezorientowany – przecież wszyscy, jak tu jesteśmy, chcemy jej dobra.
• My to wiemy, ona nie. Jest przerażona całą tą sytuacją. Nic nie pamięta, brakuje jej słów, wygląda na osobę całkowicie zdezorientowaną. Teraz potrzebny jest jej spokój. Niczego nie można przyśpieszać. Do niczego nie można jej zmuszać. Trzeba uzbroić się w cierpliwość i czekać. Być może w sprzyjających okolicznościach pamięć powoli zacznie wracać. Na pewno jednak nie nastąpi to w ułamku sekundy. Może być i tak, że nigdy nie odzyska pamięci, a wtedy będziecie musieli pomóc jej wypełnić tę lukę w głowie. To może trwać latami. Musicie też wiedzieć, że po takim urazie głowy, czasem dochodzi do zmiany osobowości.
• Co pan ma na myśli? - spytał Logan.
• Ktoś kto przez takim wypadkiem był energiczny i żywiołowy, po nim może być niezwykle spokojny wręcz apatyczny. Będzie z trudem kojarzyć fakty. Może nadmiernie się złościć, a może wprost przeciwnie, zachowywać się tak, jakby na niczym mu nie zależało. Jak będzie w przypadku pani Holly, nie wiem. Przyszłość pokaże.
Po tych słowach zapadła krótka cisza. Adam czuł się tak, jakby ktoś uderzył go obuchem w głowę. Po chwili, głosem na pozór opanowanym, spytał:
• Mogę ją zobaczyć?
• Owszem, ale później - odparł doktor Martin. - Teraz śpi. Była niespokojna i musiałem podać jej laudanum.
• Tylko przez chwilę.
• Lepiej, nie.
• Niech idzie – rzekł, nieco podniesionym głosem, Ralph. - Nie widzi pan, doktorze, że mu na tym zależy.
Martin rzucił szybkie spojrzenie na Adama i zrozumiał, że tym mężczyzną nie powoduje zwykłe współczucie, czy ciekawość. Skinął głową, a wówczas Cartwright zerwał się z miejsca i ruszył po schodach do sypialni Holly. Przystanął w progu pokoju. Przy łóżku śpiącej dziewczyny siedziała Emily poruszając bezgłośnie ustami. Modliła się. Naraz podniosła głowę. Gdy go ujrzała, uśmiechnęła się smutno, po czym stwierdziła:
• Po twojej minie wnoszę, że już wiesz o jej stanie.
• Doktor Martin mi wszystko powiedział – rzekł Adam, podchodząc bliżej.
• Momentami ma przebłyski, ale bardziej odnoszą się one do jej przeszłości. Mnie nie poznała, tak, jak i Ralpha. Jednak doktor powiedział, że w każdej chwili może to się zmienić.
• Wierzę, że tak się stanie.
• Albo i nie – powiedziała Emily, jakby nie słysząc słów stojącego przy niej mężczyzny. - Cóż zobaczymy. Adamie, mógłbyś przy niej trochę posiedzieć? Muszę przygotować jakiś obiad. Śniadania właściwie nie tknęliśmy.
• Oczywiście. Tyle ile będziesz chciała.
• Dziękuję. Zostaniesz na obiedzie?
• Nie chciałbym robić kłopotu.
• Żaden kłopot – rzekła Emily, wstając z krzesła.
• Ale ja nie jestem sam. Detektyw Carter przyjechał ze mną.
• Dla niego też się znajdzie talerz. Holly, powinna jeszcze długo spać. Gdyby coś cię zaniepokoiło, zawołaj mnie.
• Dobrze – odparł cicho Adam, zajmując miejsce przy łóżku rannej. Emily odruchowo poprawiwszy włosy, spojrzała na niego i z dziwną determinacją w głosie, spytała:
• Kochasz ją?
• Słucham? - Adam, zupełnie zaskoczony tym nieoczekiwanym pytaniem, ze zdumieniem utkwił wzrok w Emily.
• Zadałam proste pytanie i oczekuję szczerej odpowiedzi.
• Kocham… chyba – Adam pochylił głowę.
• Jeśli tylko „chyba”, to wyjdź z mojego domu – powiedziała kobieta, surowym głosem.
• Kocham ją, Emily. Trudno mi się do tego przyznać, ale tak… kocham ją i chciałbym móc jej to powiedzieć.
• W takim razie, liczę, że z twoją pomocą dawna Holly powróci do nas.

***

Poczuła, że ktoś trzymał jej dłoń w swojej ręce. To było takie przyjemne, takie kojące. Znała ten delikatny, pieszczotliwy dotyk. Niczym przebłyski słońca w jej umyśle pojawiły się szczątki wspomnień. Burza, jaskinia i dwa splecione ciała. W jednym z nich rozpoznała siebie, w drugim… nie, nie mogła sobie przypomnieć kim był ten mężczyzna, w którego ramionach czuła się tak bezpiecznie. Bała się otworzyć oczy. Wciąż jeszcze, otumaniona laudanum, była na pograniczu jawy i snu. Przysnęła. Mężczyzna z jaskini znów się pojawił. Nie widziała jego twarzy. Czuła jednak, że jakaś siła przyciąga ją do niego. Gdybyż tylko mogła przypomnieć sobie kim był ten człowiek. Czy powinna się go obawiać, czy wręcz przeciwnie? Na moment uchyliła powieki, ale ostre światło wywołało nieznośny ból, tak jakby ktoś przyłożył do jej głowy rozżarzone do czerwoności żelazo. Skurczyła się w sobie i mocno zacisnęła oczy. Gdzieś z oddali napływał miły, ciepły, uspokajający głos:
• Wszystko będzie dobrze, Holly. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze.
Jak cudownie było wierzyć w to zapewnienie. Tylko, żeby jeszcze mogła przypomnieć sobie czyj głos słyszy. Naraz poczuła na swej dłoni coś miękkiego i ciepłego. Pocałunek? Tak, to Braxton – pomyślała uszczęśliwiona i gwałtownie otworzyła oczy. Jednak zamiast ukochanego męża, pochylał się nad nią zupełnie nieznany jej, ciemnowłosy mężczyzna. Krzyknęła i wyrwała się mu. Przyciskając ręce do piersi z przerażeniem wpatrywała się w nieznajomego.
• Kim pan jest? - spytała nieswoim głosem. - Czy ja pan znam?
• Nazywam się Adam i jestem…
• A tak, przypominam sobie – odetchnęła z ulgą i uśmiechnąwszy się nieznacznie, dodała: - jest pan przyjacielem mojego męża Braxtona. Przywiózł pan od niego wieści?

***
_________________________________________________________
*) Cynamon i goździki są składnikami laudanum. Przepis na laudanum opracował angielski lekarz Thomas Syndenham (1676 r.). Skład laudanum to: sherry, opium, szafran, cynamon i goździki.

Senszen

Końcówka podbijająca ciśnienie... na pewno ciśnienie Holly, ale i Adama. Trudno będzie na pewno powiedzieć Holly prawdę. A jej trudno będzie prawdę uznać... co będzie dalej?

ADA

I tu powstał problem. Aderato przegięła i teraz siedzi i zastanawia się, jak wybrnąć z tej sytuacji. Jakieś sugestie?

Będę wdzięczna.

Ewelina

ADA

Serdecznie dziękuję, za miły komentarz. Very Happy

Cóż, przed Adamem duże wyzwanie. Zobaczymy, jak sobie z nim poradzi. Very Happy