Już nic nas nie łączy...

Senszen

Wspaniała wiadomość Wesoly

Senszen

W sumie to nic dziwnego, że potrzebował pielęgniarki do spakowania się Mruga

Takie dzieło zniszczenia to zdecydowanie robota na cztery ręce Mruga

ADA

Tu masz zupełną rację. Mruga

Senszen

ADA

Dziękuję za przemiły komentarz. Very Happy

Jak już wspomniałam w następnym odcinku poznamy bliżej Betty, drugą pielęgniarkę. Wyjaśni się też skąd znała Rory'ego. Very Happy

ADA

Z góry uprzedzam, że nie jestem lekarzem, więc to, co przeczytacie w poniższym odcinku może nie do końca pokrywać się z prawdą... Rolling Eyes

22.

- Pracowałam tu – rzeka kobieta i zachwiała się, bliska omdlenia. Doktor McCoy w ostatniej chwili ochronił ją przed upadkiem i pomógł jej usiąść na stołku. Rory półgłosem poprosił Alice by przyniosła szklankę wody, a sam z niezwykle skupionym wyrazem twarzy już mierzył tętno pani Midler. Po chwili uśmiechnął się pocieszająco i poklepawszy dłoń kobiety, powiedział:
- Nie jest źle. A teraz proszę mi powiedzieć, jak pani się czuje?
- Trochę słabo, ale zaraz mi przejdzie – odparła i zawstydzona, dodała: - przepraszam, ostatnio trochę nie domagam.
- To znaczy? - spytał doktor McCoy, uważnie przyglądając się kobiecie.
- Miałam problemy żołądkowe, ale już minęły.
- Objawy?
- Bóle żołądka, torsje, podwyższona temperatura. Coś musiało mi zaszkodzić. Tak przynajmniej stwierdził doktor Levis.
- Doktor Levis? - zainteresował się McCoy – a co dokładnie powiedział?
- Że to zatrucie pokarmowe. Jego zdaniem musiałam zjeść coś nieświeżego, ale to raczej niemożliwe. Nie stołuję się poza domem. Lubię gotować. To moja pasja. Dobre gotowanie wymaga przestrzegania pewnych zasad, a czystość to główna z nich.
- Wierzę – rzekł z dobrotliwym uśmiechem doktor McCoy. – A proszę mi powiedzieć, jak długo trwa ta pani niedyspozycja?
- Ponad tydzień. Doktor Levis przyrządził mi specjalną mieszankę ziołową, ale po niej zupełnie opadałam z sił, a dolegliwości wcale nie mijały. Nie mogłam zupełnie jeść, jedynie piłam mleko, ale doktor Levis zabronił mi je pić twierdząc, że osłabiam działanie ziół.
- A teraz, jak pani się czuje? Czy dolegliwości minęły?
- Tak, od przedwczoraj czuję się znacznie lepiej – przyznała kobieta.
- Te zioła wciąż pani pije? - spytał doktor McCoy i jednocześnie porozumiewawczo spojrzał na Rory’ego, który kiwał ze zrozumieniem głową. Doskonale wiedział, co jego ojciec ma na myśli. Tymczasem pani Midler, odparła:
- Od dwóch dni już nie, bo mi ich zabrakło. Doktor Levis obiecał, że do mnie zajrzy, ale nie przyszedł, a od żony pastora, bardzo miłej kobiety, dowiedziałam się, że dość pospiesznie wyjechał. Dlatego dzisiaj przyszłam tu, żeby dowiedzieć się, czy to prawda.
- Jak pani widzi, prawda. Doktor Levis opuścił miasto w dużym pośpiechu…
- A to wszystko… - Betty wskazała dłonią bałagan – kto to zrobił? Jakiś włamywacz?
- Nie sądzę – rzekła Alice, podając kobiecie szklankę z wodą.
- O, dziękuję. Jest pani bardzo miła, pani…
- Alice McCoy.
- To moja żona – wtrącił nie bez dumy doktor McCoy, a Alice uśmiechnęła się do niego z ogromnym ciepłem w oczach. Widać było, że tych dwoje, mimo sporej różnicy wieku, bardzo się kocha. Betty, nie wiedzieć czemu, poczuła do nich natychmiastową sympatię.
- Kto mógł narobić takiej szkody? - spytała ponownie.
- Dom, w którym mamy zamieszkać wygląda nie lepiej – rzekła Alice.
- O mój Boże… - jęknęła kobieta i z niedowierzaniem kręcąc głową, jakby sama do siebie, powiedziała – to niemożliwe, żeby na coś takiego się poważyli.
- Kogo ma pani na myśli? - zainteresował się Rory.
- Nie, nie… to niemożliwe – powtarzała, jakby nie słysząc o co ją pyta lekarz.
- Pani Midler, jeśli pani coś wie na ten temat, to proszę nam powiedzieć.
- To on… on – wydukała i zemdlona osunęła się na podłogę.

Świadomość wracała jej powoli. Leżała na czymś bardzo niewygodnym. To chyba był stół laboratoryjny. Westchnęła i powoli obróciła głowę. Pod kark miała podłożony zwinięty w rulon surdut doktora McCoy’a, który właśnie ją cucił.
- Pani Midler, proszę otworzyć oczy – usłyszała. Chciała wykonać polecenie, ale powieki miała, jak z ołowiu. - No, proszę się postarać – ten sam głos choć miły, był nieustępliwy. Westchnęła i wreszcie w pełni się ocknęła. Zobaczyła nad sobą obu lekarzy i mocno zaniepokojoną Alice McCoy. Spróbowała podnieść się, ale łagodny, acz stanowczy dotyk dłoni doktora McCoy’a uniemożliwił jej to.
- Wstanie pani, kiedy jej na to pozwolę. – Usłyszała i zaraz padło pytanie: - jadła pani coś dzisiaj?
- Nie – odparła cichutko – nie mam zupełnie apetytu.
- To źle. Musi pani jeść, choć trochę, małymi porcjami. W przeciwnym razie nie będzie pani miała sił. Chyba o tym pielęgniarce nie muszę mówić?
- Ale ja nie mogę patrzeć na jedzenie – poskarżyła się kobieta. Rory stojący z boku, przyglądał się jej i widać było, że nad czymś intensywnie się zastanawia. Wreszcie podszedł bliżej i spytał:
- Czy pozwoli pani, że ją zbadam? - a widząc zaniepokojenie pani Midler, uspokajająco dodał: - to będzie tylko palpacja.
- Proszę – odparła cicho.
Rory w wielkim skupieniu wprawnymi ruchami palców zbadał najpierw jamę brzuszną kobiety. Cały czas przy tym obserwował jej twarz. Gdy skrzywiła się boleśnie przerwał na moment badanie, a potem jeszcze raz ucisnął prawe podżebrze. Cichutko jęknęła. Uśmiechnął się przepraszająco i uważnie przyjrzał się jej oczom, niezwykle pięknym, zielonym oczom, patrzącym na niego z ufnością. Nagle uświadomił sobie, że pani Midler jest całkiem młodą i ładną kobietą. Nieco wytracony z równowagi, szybko wrócił do przerwanego badania, które zakończył zmierzeniem tętna. Było nieco przyśpieszone.
Doktor McCoy z prawdziwą przyjemnością obserwował poczynania swojego wychowanka. Wiedział, że mężczyzna nie miał sobie równych w badaniu palpacyjnym. Inni lekarze potrzebowali długich lat praktyki, aby posiąść umiejętność wyczuwania problemów skrytych w głębi ciała. Rory tę umiejętność po prostu miał.
- I jak brzmi twoja diagnoza? - spytał doktor McCoy.
- Chwileczkę ojcze. Muszę jeszcze coś ustalić. – Zastrzegł Rehn i zwrócił się do pani Midler: - z góry przepraszam za moje pytanie, ale muszę je zadać.
- Proszę pytać, doktorze.
- Jaki jest kolor pani moczu? Czy zaobserwowała pani coś niepokojącego?
- Słomkowy – odparła nieco zawstydzona i szybko zapewniła: - wszystko jest w porządku, naprawdę.
- Wierzę pani i bardzo mnie to cieszy – przyznał i spojrzawszy na doktora McCoy’a, rzekł: - tak jak myślałem doszło do podrażnienia wątroby. Brzuch jest lekko wzdęty, ból w prawym podżebrzu i lekko zażółcone białka na to wskazują. Powiększenia wątroby nie stwierdzam, ale za kilka dni trzeba będzie powtórzyć badanie, również badanie moczu. Jeść, powinna pani tylko lekkie, gotowane potrawy, małymi porcjami, kilka razy dziennie. Zalecam herbatki z ostropestu plamistego. To najlepszy środek na odtrucie wątroby.
- Na odtrucie? - pani Midler, zdziwiona, uniosła się na łokciu.
- Proszę leżeć, droga pani – rzekł doktor McCoy, po czy zwrócił się do Rory’ego: - podejrzewasz, że doszło do…
- Ja nie podejrzewam – przerwał mu Rehn – ja to wiem ojcze, a winna jest tu ta mieszanka, zdaje się nie do końca ziołowa. Choć i same zioła w nadmiarze wystarczą, żeby… - tu przewał nie chcąc głośno wypowiedzieć tego o czym wszyscy dobrze wiedzieli.
- To nie było żadne zatrucie pokarmowe, prawda? On chciał mnie otruć? Czy tak, doktorze Rehn?
- Przykro mi, ale… to wielce prawdopodobne.
- Co za łajdak – pokręciła głową, a łzy popłynęły ciurkiem po jej policzkach.
- Proszę nie płakać. Wyleczymy panią – zapewnił. - Dzięki Bogu, zabrakło pani tego „cudownego leku”. A swoją drogą bardzo chciałbym poznać jego skład.
- Wyczuwałam w tej mieszance przede wszystkim miętę, dziurawiec i chyba rumianek, ale nic więcej. Nawet pytałam doktora Levisa o skład, ale on odparł, że to tajemnica, taki jego wynalazek.
- Zwykła trucizna – wycedził przez zęby Rory. - A ma pani jeszcze buteleczkę po tym „leku”?
- To była papierowa torebka. I tak, mam ją jeszcze, ale chyba na wiele to panu się nie przyda.
- Zobaczymy – uśmiechnął się Rory. - A teraz proszę powoli usiąść. O tak. I jak się pani czuje?
- Dobrze. – Skinęła głową i spoglądając Rehnowi prosto w oczy, spytała: - pan naprawdę mnie nie poznaje?

Senszen

I w takim momencie przerwać? Nie wiem czy Rory poznał, czy nie, ale mnie zaraz skręci z ciekawości!
A tu same niewiadome! Na dodatek z bardzo dziwnych powodów doktor Levis postanowił się zabawić w truciciela Wsciekly

Sprawa jest bardzo tajemnicza. I jak tu wytrzymać?

ADA

Senszen

Czytelnik jest szalenie wdzięczny Wesoly

ADA

Postaram się ciąg dalszy wkleić jutro o tej samej porze. Wesoly

Senszen

Będę odliczać czas Very Happy

ADA

Oj, to muszę się postarać.

Senszen

Swoją drogą - nie mówię, że Aderato musi to opisać... ale ciekawa jestem, jak w Twojej wersji spotkał się Rory i doktor McCoy Mruga

Już nie mówiąc o tym, że ciekawa jestem, jak doszło do zakochania się Alice, ale to już zupełnie inne pytanie Mruga

ADA

W części postaram się zaspokoić Twoją ciekawość, tę dotyczącą spotkania Rory'ego z McCoy'em. Very Happy

Jeśli chodzi o Alice, to będzie to zależało od tego, jak potoczy się Twoje opowiadanie. Mruga

Senszen

Poczułam ciężar odpowiedzialności Wesoly