Już nic nas nie łączy...

ADA

Dziękuję za komentarz. Very Happy

O dzieci Candy'ego i Indii nie musisz się martwić. Cookie i Cynamonek szerokim łukiem będą omijać Joego. Mruga

Senszen

I dobrze

W sumie najlepiej by było, gdyby wszyscy omijali szerokim łukiem Joe Mruga

ADA

Słuszna racja, ale gdyby tak było, to o czym pisałaby Aderato? Mruga

Senszen

Bardzo słuszna uwaga Wesoly

Ale to jak w życiu. Niekiedy chciałoby sie niektórych omijać szerokim łukiem, ale nie można Confused

Senszen

Spytałabym nieśmiało, co u Aderato, ale były upały... ale może coś jej przyszło do głowy?

ADA

Dziś wieczorem się uaktywniła. Zajrzała do opowiadania "Nuda" i teraz coś tam skrobie, a ja sobie zerkam na film. Very Happy

Senszen

To czekam na efekty Wesoly

Trzymam kciuki Wesoly

ADA

Dziękuję. Może jutro coś wkleję. Very Happy

Senszen

ADA

4.

Joseph Cartwright siedział w fotelu przy kominku i zapatrzony w ledwo tlący się ogień, sączył brandy. Na obramowaniu kominka w zasięgu jego dłoni stała do połowy opróżniona butelka. Mężczyzna czuł już lekki szum w głowie, a to pozwalało mu zapomnieć o codziennych problemach wynikających z prowadzenia rancza. Pozwalało mu też choć na chwilę zapomnieć o beznadziejnym stanie ojca. Doktor Levis odarł go z jakichkolwiek złudzeń i powiedział wprost, że dni Bena Cartwrighta są policzone. Joseph gdyby mógł zadusiłby lekarza, więc może i lepiej, że już wkrótce do Virginia City przyjedzie nowy doktor. Możliwe, że coś poradzi na chorobę jego ojca. Ludzie mówią, że praktykę po Levisie ma przejąć niejaki Paul McCoy, szwagier nieodżałowanego doktora Martina. Wszyscy wskazywali na fakt, że nowy lekarz ma tak samo na imię, jak Martin. Może to dobry znak. Kto wie?
Joseph westchnął, pociągnął z pękatego kieliszka spory łyk brandy i z ulgą oparł stopy o brzegu stołu. Ileż to razy ojciec zwracał mu uwagę, aby tak nie robił. Teraz oddałby wszystko, żeby jeszcze raz usłyszeć: „Joseph, nogi!”. Uśmiechnął się smutnie i zdjął nogi ze stołu. Sięgnął po butelkę z zamiarem napełnienia kieliszka, gdy usłyszał ciche kroki. Ktoś schodził wolno po schodach. Joe nie musiał się odwracać, aby wiedzieć, że to był jego brat, Hoss. Nie przerywając wcześniej rozpoczętej czynności, powiedział:
- Jak chcesz się napić, to weź sobie kieliszek.
- Nie mam ochoty – odparł Hoss – i tobie radzę już nie pić.
- A to dlaczego, starszy bracie? - zakpił Joe.
- Chyba słyszałeś, co powiedział doktor Levis. Przy takiej ranie nadmiar alkoholu nie jest wskazany.
- A co on tam może wiedzieć, konował jeden – prychnął z pogardą Joseph. - Brandy jest lepsze niż laudanum.
- Doprawdy? - Hoss spojrzał na brata zmęczonym wzrokiem i siadając ciężko w drugim fotelu, stwierdził: - twoja sprawa. Rób co chcesz – wzruszył ramionami.
- Masz rację to moja sprawa – uniósł w górę zabandażowaną prawą dłoń – i nikomu nic do tego.
Hoss przez dłuższą chwilę spoglądał na niego badawczo, by wreszcie spytać:
- Powiedz mi dlaczego to zrobiłeś?
- Co?
- Dlaczego się skaleczyłeś?
- Myślisz, że zrobiłem to celowo? - Joe zaśmiał się nerwowo.
- Tak właśnie myślę – odparł z powagą Hoss.
- Szklanka musiała być pęknięta i po prostu... pękła. Pech, że w mojej dłoni, ale czasem tak bywa.
- Tak, to prawdziwy pech. I tak się dziwnie złożyło, że zamiast otworzyć dłoń, to mocniej ją zacisnąłeś.
- Krwawiłem. Chciałem zatamować krew.
- Dziwny sposób wybrałeś – zauważył Hoss.
- O co ci chodzi?
- Dobra, powiem wprost: nie cierpisz Candy’go, choć nie wiem z jakiego powodu i nie przepuścisz okazji żeby dokuczyć jemu lub komuś z jego rodziny. Wiedziałeś, jak bardzo jest zmęczony, ale to jego, zamiast któregoś z pracowników, wysłałeś po doktora.
- Mógł odmówić.
- To było podłe z twojej strony.
- Tobie to chyba coś na głowę padło. Szkoda, że nie poprosiłeś doktora Levisa by cię zbadał.
- Odpuść sobie Joe tę ironię. Obserwuję ciebie od dłuższego czasu i zastanawiam się, co takiego stało się z moim ulubionym braciszkiem. Zmieniłeś się i to na niekorzyść.
- I co z tego? Mnie to nie przeszkadza.
- Ale innym już tak.
- A co obchodzą mnie inni? - prychnął lekceważąco.
- A ja? Moje zdanie też cię nie obchodzi? - Hoss ze smutkiem spojrzał na brata.
- To nie tak – mruknął Joe i opuścił głowę, wbijając wzrok w trzymany w dłoni kieliszek. Złoto-miodowa barwa brandy migotała zachęcająco.
- A jak? Wytłumacz mi, bo już nic nie rozumiem. Zrażasz do siebie wszystkich wokół. Ludzie skarżą się na ciebie, że stałeś się grubiański i wyrachowany. To do ciebie zupełnie niepodobne. Wiesz, że dziś odeszło z pracy w Ponderosie dwóch pracowników?
- Tak, ale masz nieaktualne dane. Odeszło trzech.
- Co proszę? - spytał wyraźnie podenerwowany Hoss. - Kto?
- Canaday – odparł zupełnie bez emocji Joe i opróżnił jednym haustem kieliszek.
- Coś ty powiedział? - Hoss poderwał się na równe nogi. - Dlaczego go zwolniłeś?!
- Nie krzycz – rzekł Joseph – i do twojej wiadomości: sam się zwolnił.
- Mam w to uwierzyć? Mów, co takiego zrobiłeś, że Candy odszedł?
- Po pierwsze, nic, po drugie, sam tego chciał. Nie jest tak dobry, jak wszystkim się wydaje. Po trzecie zaś…
- Po trzecie – przerwał mu Hoss – jesteś skończonym idiotą. Kto w takiej sytuacji, jak nasza pozbywa się najlepszego, najbardziej lojalnego zarządcy, jakiego to ranczo kiedykolwiek miało?
Joe na te słowa wzruszył ramionami, robiąc przy tym pogardliwą minę. Nalał sobie brandy i stwierdził:
- Nie zawsze Ponderosa potrzebowała zarządcy.
- To prawda. Nasz ojciec trzymał wszystko w garści, ale był wtedy młodym i silnym mężczyzną, i dawał sobie radę, jak nikt inny.
- Ja takim jestem i zamierzam samodzielnie poprowadzić ranczo – odparł Joe, patrząc Hossowi prosto w oczy.
- Widzę, że już dzielisz skórę na niedźwiedziu, ale zwracam ci uwagę, że nasz tata wciąż żyje.
- I co z tego? Z łóżka nie będzie przecież zarządzał Ponderosą. Zresztą nie ma o czym mówić, podjąłem decyzję i już. Ranczo potrzebuje silnej ręki.
- A jakim prawem sam podejmujesz tak ważną decyzję? - Hoss tylko pozornie zachowywał spokój. - Jeszcze jestem ja i jest Adam.
- On, akurat nie ma prawa głosu! Sam sobie taką możliwość odebrał!
- Ja też nie mam prawa głosu?
- Hoss, przecież wiesz doskonale, że po śmierci taty, to ja otrzymam w spadku dom i Ponderosę.
- Jedynie jej trzecią część.
- Owszem, ale to ja będę ostatecznie decydował, jak będzie wyglądać całe ranczo. Ciężko pracowałem na zaufanie ojca. Przed chorobą rozmawiałem z nim o tym i tato dał mi wolną rękę.
- Doprawdy? Mnie nic na ten temat nie wiadomo.
- Hoss, o co ci właściwie chodzi? Masz swoje ranczo, więc zajmij się nim, a do moich spraw się nie wtrącaj.
- Proszę, proszę… widzę, że stałeś się bardzo hardy, ale posłuchaj kolego, ani ja, ani Adam nie pozwolimy ci zaprzepaścić dorobku naszego taty.
- A kto mówi o zaprzepaszczeniu? - żachnął się Joe.
- Ludzie w Virginia City. Podobno chcesz zaciągnąć ogromny kredyt. Po co?
- Canaday ci powiedział – stwierdził z nieukrywaną złością i dodał: - drań.
Hoss z dezaprobatą pokręcił głową.
- Nisko go cenisz.
- Tak, jak na to zasłużył.
- Czyżby? Candy jest lojalny aż do bólu. Nie, to nie on mi powiedział, a Hooper, nasz bankier. Powiedz, po ci sześćdziesiąt tysięcy dolarów?
- Potrzebuję i już.
- Tak to może odpowiedzieć dziecko, więc pytam jeszcze raz: na co potrzebujesz, aż tyle pieniędzy?
- Na poprawę kondycji rancza. Trzeba kupić nowy sprzęt, maszyny, powiększyć stado i zatrudnić więcej ludzi.
- To mnie zupełnie nie przekonuje. Nawet gdyby miało być tak, jak mówisz, to wciąż wygórowana kwota. Chyba, że… - Hoss zawiesił głos i z niedowierzaniem spojrzał na brata.
- Że co? - Joseph wstrzymał powietrze.
- Że chcesz nas, Adama i mnie, spłacić.
- A jeśli nawet, to co w tym złego? Ty przecież masz swój kawałek ziemi. Tato oddał ci najlepszą część Ponderosy i to tylko dlatego, że się żeniłeś, a potem jeszcze zapisał twojemu synowi kawał ziemi ciągnący się wzdłuż Tahoe. Musisz przyznać, że był więcej niż hojny.
- To prawda i jestem mu za to ogromnie wdzięczny. Nie rozumiem jednak kiedy ty stałeś się aż tak chciwy.
- To tylko interesy i czysta kalkulacja. Chcę żeby Ponderosa była wielka, a nie tak jak teraz podzielona. Za dużo tu obcych, a ja nie chcę tu obcych.
- I dlatego zamierzasz pozbawić nas ojcowizny? Nie wierzę.
- Przecież ci zapłacę.
- Ile?
- Dogadamy się. Do sądu nie pójdziemy.
- A co z częścią Adama? Co z ziemią, na której gospodaruje Candy? To przecież też Ponderosa.
- Adam ma dość bogactwa w tej swojej Australii. Jeśli ma choć odrobinę przyzwoitości, to zrzeknie się swojej części i już. Co do Canaday’a to otrzyma propozycję nie do odrzucenia.
- Tak? Tylko, że to jego ziemia, za którą zapłacił.
- Zaledwie jedną trzecią wartości.
- Ale zapłacił i ma akt własności. Nie zmusisz go do odsprzedania ziemi.
- A to się jeszcze okaże – odparł lekceważącym tonem Joe.
Hoss zamilkł. Dalsza rozmowa z bratem mogłaby doprowadzić jedynie do karczemnej awantury, a tego ze względu na ciężko chorego ojca chciał uniknąć. Pokręcił z niedowierzaniem głową. Nie był w stanie zrozumieć, tej dziwnej przemiany Joseph’a. Dlaczego nie zauważył, że jego serdeczny i wesoły brat, stał się obcym, złym człowiekiem? Nie pojmował, jak i kiedy mogło do tego dojść. Tymczasem Joe ponownie nalał sobie brandy i spod przymrużonych powiek przyglądał się Hossowi. Pomyślał, że niepotrzebnie wyłożył wszystkie karty na stół. Jednak to prawda, że alkohol nadmiernie rozwiązuje języki. Westchnął tylko i wpatrując się w leniwie pełgający ogień na kominku, powiedział:
- Zrozum mnie Hoss, ja chcę dobrze. Chcę żeby było tak, jak dawniej, gdy nazwisko Cartwright znaczyło bardzo dużo, a Panderosa była najlepszym ranczem w całym stanie, a nawet poza jego granicami.
- Joe, tamte czasy już nie wrócą.
- Dlaczego tak mówisz? Przecież to możliwe. Wystarczy tylko włożyć trochę wysiłku, a znowu...
- Nie, to nie jest możliwe – przerwał mu Hoss. - Tamto to przeszłość, a my staliśmy się innymi ludźmi.
- Nieprawda, nieprawda – powtarzał z uporem maniaka Joe.
- Szkoda mi ciebie braciszku. Żyjesz mrzonkami. Dorośnij wreszcie, chyba, że chcesz trwać w tym dziwnym stanie. Nie wiem, co cię gryzie, ale odpuść.
- Nie mogę.
- Dlaczego? - spytał Hoss. Odpowiedziała mu cisza. Wzruszył więc ramionami i z rezygnacją powiedział: - rób co chcesz, ale pamiętaj: zrazić do siebie ludzi jest bardzo łatwo, ale odzyskać ich zaufanie prawie niemożliwe. Pójdę już.
- Hoss…
- Tak?
- Ja naprawdę chcę dobrze.
- Jak zawsze, tylko wychodzi ci coś zupełnie innego.
- Kiedyś tak byś nie powiedział – zauważył z goryczą Joe.
- Kiedyś nie miałem żony i dzieci. – Odparł Hoss i dodał: - idę do kuchni, przynieść ci coś?
- Dziękuję, nic mi nie trzeba.
- To idź do łóżka, bo jutro wcześnie rano zmienisz mnie przy tacie.
- O której?
- O piątej.
- Dobrze – odparł Joe i wstał z fotela, po czym nie oglądając się na brata, z niedokończoną butelką brandy pod pachą, powlókł się schodami na piętro do swojej sypialni.

Senszen

Cudownie

Nowy odcinek Wesoly

Przeczytałam z zainteresowaniem i wypiekami na twarzy Wesoly

Skomentuje nieco później, ale powiem, że Aderato poszło znakomicie.

P.S. Właśnie się zastanawiałam, jak ma na imię doktor McCoy Laughing

ADA

Aderato nie posiada się z radości i chyba zaraz siądzie do klawiatury. Very Happy

Senszen

ADA

Dziękuję serdecznie za komentarz. Very Happy

Ustosunkowując się do Twoich pytań, stwierdzam, co następuje:

1) doktor Martin jest na chmurce;
2) do spotkania Joe - dr McCoy oczywiście dojdzie, ale jeszcze nie wiem w którym odcinku;
3) Joe z tą "wolną ręką" trochę przegiął; oczywiście wyjdzie to na jaw;
4) mówiąc o obcych, Joe miał na myśli dzierżawców;
5) Candy i Adam, oczywiście wiedzą o swoim istnieniu, ale jeszcze się nie poznali; Adam wyjechał z Ponderosy przed zatrudnieniem w niej Candy'ego.