Nuda, czyli o nas, początki

Senszen

Rozmawiaj, rozmawiaj Mruga

Jakby co, to mogę podesłać Inspiration Mruga

ADA

Zapraszam

ADA

Na razie wklejam małą część tego, co napisałam, tak aby zakończyć romantyczny wypad motocyklowy Senszen i Pernella... Very Happy

Część XXV

Burza

Zachód słońca, jak zwykle był olśniewający. Jest coś pięknego, a zarazem kiczowatego w tym, jak ogromna tarcza słoneczna powoli i dostojnie znika w głębi oceanu. Pernell i Senszen siedzieli na plaży, i jak zaczarowani wpatrywali się w to trwające od zarania dziejów zjawisko, które, podobnie jak i wschód słońca wzbudza ogromne emocje. Coś się kończy, by coś innego mogło się odrodzić. Gdy słońce całkowicie zaszło za horyzont, Pernell cicho westchnął. Senszen zdziwiona reakcją mężczyzny spojrzała na niego z ukosa. On tylko się uśmiechnął i energicznie poderwał się do góry, po czym otrzepując spodnie z piachu, powiedział:

- I koniec przedstawienia. Teraz musimy się pośpieszyć, bo naprawdę zrobiło się późno, a nie chcę, żeby Judith się martwiła.
- Pernell… - zaczęła Senszen, podczas gdy on podał jej dłoń pomagając wstać.
- Tak?
- Dziękuję. To była urocza przejażdżka.
- Miło mi to słyszeć. I przepraszam, że cię zgubiłem.
- Nie gniewam się, jeśli o to chodzi, choć przez chwilę pomyślałam, że zrobiłeś to celowo.
- I tak i nie – odparł i zaśmiał się.
- Co to niby ma znaczyć? - Senszen zmarszczyła brwi.
- Wiedziałem, że tam są wyboje i chciałem ci podnieść trochę poziom adrenaliny, dlatego specjalnie lekko zarzuciłem maszyną. Nie przypuszczałem, jednak, że spadniesz z siodełka.
- W gruncie rzeczy to też była moja wina – przyznała dziewczyna – akurat wtedy zachciało mi się poprawić kask. Swoją drogą to straszne paskudztwo.
- Doprawdy? Przecież to najnowocześniejszy kask na świecie.
- Gadanie, a gdzie ma wentylację?
- Co takiego? - oczy Robertsa przypominały spodki.
- Może niewiele wiem o motorach…
- Motocyklach.
- Dobra, o motocyklach, ale wiem jedno: dobry kask powinien mieć odpowiednią wentylację i wyściółkę, która nie przykleja się do głowy.
- A co takiego złego jest w wyściółce w moich kaskach? - zapytał zaciekawiony.
- Nie oddycha, a przede wszystkim nie jest antybakteryjna – wypaliła Senszen.
- Jaka?
- Antybakteryjna.
- Nie bardzo rozumiem, co ma piernik do wiatraka? - Pernell wzruszył ramionami i mruknął: - wszy przecież nie mam.
- Wierzę na słowo – odparła rozbawiona Senszen i dodała: - kask to nie hełm wojskowy, powinien być wygodny i higieniczny.
- Dalej nie rozumiem, o co ci chodzi?
- A powinno. Wiesz, są różne choroby skóry głowy. Poza tym przez taki kask można wyłysieć - Senszen nie mogła sobie darować małej złośliwości, nawiązując tym samym do problemu aktora z włosami.
- Ciekawe – mruknął. - To by znaczyło, że wszyscy łysi lub łysiejący noszą kaski. Nie zagalopowałaś się w tych swoich teoriach?
- Masz rację. Nie powinnam tak mówić – uśmiechnęła się przepraszająco – i wybacz tę uwagę o włosach.
- Ja nie mam z tym problemu, ale Dortort, nasz wszechwiedzący i wszechwładny producent ma i upiera się przy tych durnych tupecikach. Klejenie ich do głowy doprowadza mnie do szału.
- Rozumiem to, ale muszę przyznać panu Dortortowi rację. Z włosami wyglądasz dużo, dużo młodziej.
- No to pozbawiłaś mnie wszelkich złudzeń - Roberts zrobił zmartwioną minę. - Na szczęście Judith akceptuje mnie takim, jakim jestem.
- Bo cię kocha.
- Sugerujesz, że jak przestanie…
- Nic nie sugeruję – przerwała mu i wskazując dłonią błyski nad taflą oceanu, powiedziała: - burza chyba nadciąga.

W tym momencie spadły pierwsze grube krople deszczu. Pernell schwycił dziewczynę za dłoń i biegiem ruszyli przez plażę do schodów prowadzących na parking. Jechali już wzdłuż wybrzeża, drogą prowadzącą do Los Angeles, gdy na dobre się rozpadało. Pomruki burzy stawały się coraz głośniejsze, a do tego zerwał się silny, porywisty wiatr. Gdy wreszcie dotarli do bungalowu, specjalnie wynajętego przez wytwórnię filmową dla Pernella i jego żony, lało już jak z cebra, a pioruny, jeden po drugim, waliły w ziemię z ogromną siłą. Roberts na migi pokazał Senszen otwarte drzwi domu i stojącą w nich postać, po czym pchnął dziewczynę w jej kierunku. Sam, ociekający deszczem, zaprowadził motocykl do garażu. W tej właśnie chwili, gdzieś całkiem blisko uderzył piorun i to z taką siłą, że aż w uszach zadźwięczało. Nagle zrobiło się zupełnie ciemno i niemal cicho. Słychać było jedynie szum deszczu. Pernell wyjrzał z garażu. Cała okolica tonęła w ciemnościach, jedynie na podwórzu przed jego bungalowem płonęła gigantyczna pochodnia. W drzewo, które tak lubił, uderzył piorun. W oddali słychać było syreny straży pożarnej.

***

Część druga części XXV już wkrótce. Twisted Evil

scarlet13

Mocne zakończenie, ta burza, piorun i pożar.

Senszen

Biedne drzewo Smutny

Odcinek bardzo ciekawy. Zwłaszcza wywód dotyczący kasków Mruga

Senszen

ADA

Dziękuję za komentarz i bardzo ładny, zjawiskowy opis zachodu słońca. Very Happy

Ów piorun, aczkolwiek nie wiem, czy ten sam trochę zaburzy czasoprzestrzeń. Mruga

Senszen

Inspiration się rozmarzyła Mruga

A swoją drogą, to pyta się, kiedy może wpaść na herbatkę do Aderato Mruga

ADA

A choćby i dzisiaj. Mruga

ADA

Długo to trwało, ale wreszcie dokończyłam część XXV pt. "Burza". A teraz gwoli przypomnienia: fragment na planie serialu "Zorro" zakończył się wypadkiem, w którym uczestniczyli Zorina i Guy Williams. Co było dalej? Przeczytajcie. Very Happy

Tymczasem na planie „Zorro” w roku 1958...

Gdy mikrofon na długim wysięgniku runął w dół, a za nim dużych rozmiarów reflektory w hali zdjęciowej zapanował nieopisany chaos, który spotęgowany został zwarciem kabli i zupełną ciemnością. Zewsząd dało się słyszeć krzyki bólu, przerażenia i nawoływania. Ludzie zdezorientowani nieoczekiwaną sytuacją, próbowali jakoś poruszać się w gmatwaninie kabli, wygiętych metalowych prętów i rurek, chwilę wcześniej stanowiących konstrukcję, na której zamontowane były mikrofon oraz liczne reflektory. Jakby tego wszystkiego było mało z zewnątrz dochodziły stłumione odgłosy burzy. Musiała być naprawdę potężna, bo słychać ją było w tej, bądź co bądź, dobrze wygłuszonej hali zdjęciowej. Mimo wszystko wydawało się to mało prawdopodobne, no, chyba, że w tym zamieszaniu ktoś po prostu otworzył drzwi. Jednak, gdyby faktycznie tak było to hali nie spowijałyby ciemności. Wreszcie któryś z oświetleniowców uruchomił zapasowy generator prądu i oczom zgromadzonych ukazał się „krajobraz po bitwie”. Stolik przy którym siedział kapitan Monastario, czyli Britt Lomond połamany był niemal na drzazgi. Aktor próbował podnieść się z podłogi, ale po chwili trzymając się za głowę opadł ciężko na nią. Z pomiędzy palców mężczyzny spływała krew. Jedna ze statystek rzuciła mu się na pomoc. Ktoś inny pomagał Henry’emu Calvinowi, grającemu sierżanta Garcię, który był cały zakrwawiony. Na szczęście okazało się, że był to tylko sok wiśniowy, udający wino, który mężczyzna miał popijać w chwili rozpoczęcia kręcenia sceny. Dużo gorzej przedstawiała się sprawa z głównym bohaterem, czyli Zorro. Guy Williams, odtwarzający tego niezłomnego bohatera, leżał bez ruchu na środku planu. Plątanina kabli, połamanych desek i jakichś prętów przywaliła jego plecy i nogi. Nagle poruszył się dziwnie i nienaturalnie, po czym znieruchomiał, by w chwilę później znowu poruszyć się niczym duża szmaciana lalka. Wyglądało to tak, jakby ktoś próbował się spod niego wydobyć. I faktycznie tak było. Tym kimś była Zorina, która w jakiś zupełnie niewytłumaczalny sposób znalazła się na planie swojego ukochanego serialu. Teraz z wielkim trudem wydostała się spod bezwładnego ciała Williamsa. Spojrzała na swojego idola i ogarnął ją paniczny strach. Przecież to niemożliwe, żeby coś mu się stało – pomyślała, jednocześnie szukając gorączkowo u niego jakichkolwiek oznak życia. Gdy wyczuła puls na jego szyi, odetchnęła z ulgą i krzyknęła do otaczających ich ludzi:
- Co tak stoicie?! Lekarza! Wezwijcie lekarza!!!
Natychmiast też zaczął się ruch. Ktoś pobiegł do telefonu. Kilku mężczyzn stanowiących obsługę planu wraz z reżyserem usiłowali wydobyć aktora spod połamanego sprzętu. Nie było to proste, bo prawa noga Williamsa zaklinowała się w tej plątaninie żelastwa i desek. Któryś z mężczyzn, uciekając się do radykalnej metody, z całej siły pociągnął za jedną z pogiętych rurek, czym wywołał bolesny jęk nieprzytomnego aktora.
- Durniu, co robisz?! Chcesz mu złamać nogę?! - wrzasnął zdenerwowany reżyser, podczas gdy pozostali „ratownicy” zamarli w bezruchu z przerażeniem wymalowanym na twarzach.
- Może lepiej go zostawić do przyjazdu pogotowia... - zasugerował ktoś nieśmiało.
- Rozsądny pomysł – odparł ktoś inny.
- Pewnie, zostawcie go bez pomocy! - Zorina nie posiadała się z gniewu. - Chcecie, żeby umarł? Wtedy ten serial szlag trafi! No, ruszcie się i zdejmijcie z niego to żelastwo, tylko ostrożnie – zaznaczyła.
W tym czasie Williams, być może pod wpływem bólu, ocknął się i ze zdziwieniem skonstatował, że pochyla się nad nim jedna z seniorit, która miała tańczyć w scenie z kapitanem Monastario. Coś do niego szeptała, uśmiechając się przy tym uspokajająco. Chciał jej odpowiedzieć, ale karminowa róża, którą miała przypiętą do dekoltu niczym knebel zatkała mu usta i nos. Tymczasem Zorina, szczęśliwa, że jej ulubieniec wrócił do przytomności, odważyła się pogłaskać Guy’a po włosach.Ach, jakie aksamitne – rozmarzyła się, nie zauważając, że aktor zrobił się czerwony na twarzy i najzwyczajniej w świecie zaczął się dusić. Nie wiadomo, jak to rozmarzenie dziewczyny skończyłoby się dla Williamsa, gdyby rzeczona marzycielka nie podniosła się z podłogi, chcąc sprawdzić, czy przyjechało już pogotowie. Wtedy przyduszony artysta jęknął:
- Powietrza.
- Co mówisz, kochany? - spytała Zorina, ponownie pochylając się nad swoim ulubieńcem, który profilaktycznie przesunął głowę w bok, święcie wierząc, że drugiego spotkania z karminową różą pięknej seniority zapewne by nie przeżył. Spoglądając na nią z niejaką obawą, powtórzył:
- Powietrza… powietrza.
- Co tak się gapicie? - warknęła Zorina, spoglądając wrogo na otaczających ich ludzi. - Otwórzcie okna. On potrzebuje powietrza, dużo powietrza!
- Ale tu nie ma okien – zauważył ktoś nieśmiało.
- A drzwi są? - zakpiła Zorina.
- Są.
- To je otwórz.
Polecenie niemal natychmiast zostało wykonane. Pomruki burzy stały się teraz wyraźnie słyszalne. Jednocześnie dało się poczuć powiew wiatru niosącego wilgoć i ostry zapach ozonu oraz... tlenku azotu. Nagle coś błysnęło i z ogromną prędkością wtargnęło do hali zdjęciowej. Kula o średnicy nie większej niż 30 centymetrów, poruszając się poziomo uderzyła w kłębowisko połamanego sprzętu i niczym piłeczka tenisowa przeskoczyła na wciąż leżącego na podłodze Williamsa i trzymającą go za rękę Zorinę. Ogromny z niczym nieporównywalny huk i oślepiające światło wypełniły halę zdjęciową, po czym nastąpiła totalna ciemność. Trwało to nie więcej, niż pięć sekund. Ludzie i wszystko wokół znieruchomiało, jakby ktoś zerwał taśmę filmową w projektorze kinowym. Ostatnie, co Zorina zapamiętała, to właśnie ten obraz, który w błyskawicznym tempie oddalał się od niej, by stać się maleńkim punktem, a wreszcie zupełnie zniknąć z pola widzenia. Z dziwnym uczuciem, że już kiedyś tego doświadczyła przemieszczała się z prędkością światła. Migały jej przed oczami twarze, miejsca i wydarzenia, ale nie mogła nic z tego rozpoznać. Coś bardzo jej ciążyło i niemal wyrywało rękę ze stawu. Chciała uwolnić się od tego ciężaru. Potrząsnęła ramieniem raz i drugi, ale bez skutku. Spojrzała w dół i zmartwiała. Jej dłoń z dużą siłą ściskał Zorro, którego czarna peleryna, niczym całun oplatała większość jego ciała, skutecznie uniemożliwiając jakikolwiek ruch. Wyglądał przy tym, jak mumia egipska. Jedynie przerażenie malujące się w oczach i usta wydające bezgłośne słowa, świadczyły, że Williams wciąż żyje. Choć prawdę mówiąc mogło to się wkrótce zmienić, bowiem karminowa róża zdobiąca dekolt sukni Zoriny, właśnie odpadła i utkwiła w ustach aktora.

_____________________________________________________________
To, co trafiło Zorinę i Guy'a to był oczywiście piorun kulisty, który "żyje" od 1 do 5 sekund, zazwyczaj ma średnicę od 20 do 50 centymetrów, porusza się poziomo z prędkością 2-3 metrów na sekundę oraz wydziela ostry zapach ozonu i tlenku azotu. Mruga

Ciąg dalszy, mam nadzieję, nastąpi. Twisted Evil

scarlet13

Biedny Guy.
Taki bezbronny jest najsłodszy.
Ja nie jestem specjalnie odważna i czy jestem taką marzycielką też bym nie powiedziała.
Na co dzień muszę twardo stąpać po ziemi.

Senszen

Ach

ADA

Scarlet w naszych opowiadaniach możemy być kim tylko zamarzymy. Mruga

Senszen, piękna róża. Very Happy

Senszen

Karminowa

W celu lepszej wizualizacji sytuacji Guy'a Mruga

ADA

Mam nadzieję, że Guy wyjdzie z tej sytuacji obronną ręką. Mruga