Zdrowy rozsądek

Ewelina

Mam nadzieję, że problemy zdrowotne minęły, lub prędko miną, a ja zabieram się do uczty

duchowej oczywiście Very Happy

ADA

Dziękuję za interesujący i bardzo miły komentarz. Very Happy

Problemy zdrowotne trochę mi odpuściły. We wtorek mam USG, więc może się wystraszyły. Mruga

Nie tylko pan Banning jest zaskoczony rozwojem sytuacji, Adam również będzie się zastanawiał czy dobrze zrobił. Benowi zapewne opadnie szczęka, gdy dowie się, co zamierza zrobić jego najstarsza latorośl, o braciach tegoż nie wspominając. Podejrzewam, że w tym towarzystwie jedynie Kathy zachowa stoicki spokój. Very Happy

Ewelina

Cóż, to Kathy jest tu najważniejszą osobą, ma głos decydujący Very Happy

ADA

Na razie wklejam I część kolejnego rozdziału. Smile

Rozdział 8

Wczesnym popołudniem pub „The Old Harbour”, którego właścicielem był Ionhar Nesbitt świecił pustkami. W głównej sali, wieczorami wypełnionej po brzegi, pełnej gwaru, dymu z papierosów i zapachu piwa zmieszanego z aromatem coddle, siedziało teraz zaledwie pięciu klientów. Trzech z nich wyglądających na dokerów, siedziało przy stoliku nieopodal wejścia do pubu, dwaj pozostali, elegancko ubrani mężczyźni, zajęli stolik w głębi sali. Pod ścianą na niewysokim podeście siedziało półkolem czterech muzyków cicho o czymś rozmawiając. Po chwili dało się słyszeć delikatny dźwięk flażoletu, z którego rudy, piegowaty chłopak wyczarowywał niewinną, niemal dziecięcą melodię. Zaraz też dołączyły do niego inne instrumenty: skrzypce, na których z zamkniętymi oczami przygrywał starszy mężczyzna, koncertyna, to ściskana to rozciągana przez tyczkowatego, młodego człowieka i bębenek obciągnięty zwierzęcą skórą,*1) w który kościaną pałką rytmicznie uderzał piegowaty wyrostek. Muzyka początkowo zgaszona, smutna i nieco powolna z sekundy na sekundę przybierała na sile, by wreszcie wybuchnąć radosnymi, pełnymi energii dźwiękami.
Dwaj eleganccy mężczyźni z życzliwością i uwagą przysłuchiwali się tej niesamowitej muzyce. Jeden z nich o smutnym niemal mrocznym spojrzeniu zaczął wystukiwać stopą rytm. Po chwili jego twarz rozjaśnił uśmiech, a dwa dołeczki, które pojawiły się w jego policzkach złagodziły chmurne rysy mężczyzny.
• To niezwykle piękna muzyka i momentami nostalgiczna – zauważył, gdy muzycy przestali grać.
• Masz rację, Adamie. To muzyka, która porywa, ale też wyraża głęboką tęsknotę za ojczystą ziemią. Irlandczycy to dumny naród, bardzo doświadczony przez los i Anglików. Wiesz, że oni tę muzykę przekazują sobie z pokolenia na pokolenie tylko ze słuchu? Nikt, nigdy nie zapisuje jej na papierze. Zresztą, który z nich miałby na to czas i pieniądze. Po prostu słuchają i to, co usłyszą przekładają na dźwięki. Jak się dobrze wsłuchasz, to odnajdziesz w ich muzyce szum lasu, wartko płynący potok, podmuchy wiatru. Zobaczysz mgłę nad torfowiskami, a jak wsłuchasz się bardziej to i może potężne, majestatyczne klify Slieve League *2)
• Prawdziwy z ciebie poeta, Danielu. Dużo wiesz o Irlandii.
• A skąd – odparł – tyle, co od Ionhara i paru innych przyjaciół. A zmieniając temat, gratuluję Adamie, podjąłeś słuszną decyzję.
• No, nie wiem – mężczyzna pokręcił z powątpiewaniem głową. - Znam siebie i obawiam się, że obojgu, jej i mnie, będzie ciężko. Pewnie łatwiej byłoby, gdybym kochał Melindę. Do przyjazdu, do San Francisco była mi zupełnie obojętna. Pamiętasz, opowiadałem ci o jej pobycie w Ponderosie? Gdyby, coś mnie w niej ujęło to już wtedy… no, wiesz.
• Tak, pamiętam. Melinda, zdaje się, była wówczas narzeczoną twojego brata. Boisz się, że dawne uczucia mogą odżyć?
• Nie, raczej nie. Melinda go nie kochała. To jej matka próbowała wepchnąć ją w ramiona Josepha. Zresztą w połowie ich pobytu w Ponderosie musiałem wyjechać w interesach, a gdy wróciłem ich już nie było, a zaręczyny zostały zerwane.
• Może faktycznie jest to mało komfortowa sytuacja, ale wydaje mi się, że Melinda od tamtego czasu bardzo się zmieniła.
• Masz rację – przyznał Adam. - Sam jestem zaskoczony i to bardzo pozytywnie przemianą Melindy. Przez myśl by mi nie przeszło, że będzie pracować w gazecie. Dobrze się z nią rozmawia. Widać, że ma sporą wiedzę i nie obawia się wyrażać swojego zdania.
• To macie jakąś wspólną płaszczyznę porozumienia.
• Czy ja wiem – Adam wzruszył ramionami. - Najważniejsze, żeby była dobra dla Kathy.
• Co, do tego nie powinieneś mieć wątpliwości. Gdyby było inaczej świadczyłoby to o tym, że zupełnie nie znam się na ludziach. Pamiętaj, że dla niej to też ciężka sytuacja. Pewnie wolałaby w innych okolicznościach wychodzić za mąż.
• Cóż, klamka zapadła – westchnął Adam. - W niedzielę biorę z ślub Melindą i zobaczymy, jak to wszystko się potoczy. Jak myślisz długo będziemy czekać na rozpatrzenie naszej apelacji?
• W dużej mierze zależy to od sędziego, który jeszcze nie został wyznaczony do naszej sprawy. Zakładam jednak, że Langfordowi będzie zależało na, jak najszybszym zakończeniu sprawy i będzie próbował uruchomić swoje znajomości. On jest bardzo pewny swego. Przez myśl mu nawet nie przejdzie, że coś może nie pójść po jego myśli. - rzekł adwokat i uśmiechnął się przebiegle.
• Masz, już coś na Langforda? - spytał z zaciekawieniem Adam.
• Być może, ale na razie nie chcę zapeszać. Mogę ci tylko zdradzić, że wszystko idzie po mojej myśli.
• Więcej mi nie powiesz?
• Przyjdzie czas to się dowiesz – odparł Daniel. - Teraz radziłbym ci skupić się na przygotowaniach do ślubu. Niewiele czasu ci zostało. Mogę pomóc w przygotowaniach.
• Chętnie skorzystam. Nie mam w co się ubrać, a w ciągu tych kilku dni żaden krawiec nie uszyje mi ślubnego surdutu.
• To nie problem – rzekł Daniel. - Jesteśmy podobnej postury, pozwól, że w ramach prezentu ślubnego ofiaruję ci kompletny strój. Mój krawiec zrobi błyskawiczne poprawki.
• Dziękuję. To piękny gest z twojej strony. – Adam uśmiechnął się serdecznie.
• Nie ma o czym mówić. Coś jeszcze mogę dla ciebie zrobić?
• Owszem – westchnął Adam. - Muszę kupić obrączkę i chciałbym to dziś załatwić. Znasz, jakiegoś dobrego złotnika?
• A i owszem. Polecam ci Petera Hubbarda. To mistrz w swoim fachu. Ma pracownię na Union Square i znajdziesz tam wszystko.
• Wystarczy ładna obrączka.
• A prezent dla żony?
• Jaki znowu prezent? - spytał zaskoczony Adam.
• Nie mów, że nie wiesz – Daniel roześmiał się. - Po nocy poślubnej należy się małżonce, jakiś piękny klejnocik.
• O ile dojdzie do nocy poślubnej.
• Co?!!! To żart?
• Nie. Uzgodniliśmy z Melindą, że będziemy małżeństwem, ale... białym małżeństwem.
• Takim, co to razem, a jednak osobno. I Melinda na to się zgodziła? Dziwne – Daniel pokręcił z niedowierzaniem głową.
• Nasze małżeństwo omówiliśmy bardzo dokładnie…
• Nie wątpię – wtrącił z sarkazmem adwokat.
• … i to Melinda zażądała osobnego pokoju. Nie zamierzam o nic jej prosić i do niczego zmuszać. To czysty układ i nic więcej.
• Ależ z ciebie głupiec – wycedził Daniel przez zęby. - Czy ty naprawdę jesteś ślepy? Melinda…
• Widzę, że już zjedliście, to może po szklaneczce poitín? – spytał Ionhar, który bezszelestnie pojawił się przy ich stoliku.
• Ale masz wyczucie czasu – zauważył kąśliwie Daniel.
• Prawda? Wszystkich klientów mieć na oku, to moja dewiza – odparł zadowolony z siebie Ionhar. - To, co podać?
• Jak dla mnie, to poitín – odparł wyraźnie poirytowany Daniel.
• A dla mnie jeszcze jedno piwo – powiedział Adam unikając wzroku obu mężczyzn.

***

________________________________________________________________
*1) Mowa tu o bębenku o nazwie bodharán, który jest sercem i duszą tradycyjnej muzyki irlandzkiej. Bodhrán to dość duży bęben trzymany pionowo w ręce muzyka, jego średnica waha się od 25 do 65 centymetrów. Na głęboką, drewnianą okrągłą ramę naciągnięta jest zazwyczaj skóra owcy. Gra się na nim za pomocą dwustronnej pałeczki – uderza się szybko raz jednym, a raz drugim końcem, trzymając pałeczkę w środkowej jej części. Skóra na ramę jest naciągnięta tylko z jednej strony, druga strona bębna jest otwarta i muzyk trzyma z tej strony otwartą dłoń, która poruszając po skórze bębna zmienia tonację muzyki – za [link widoczny dla zalogowanych]
*2) Klify Slieve League - ich irlandzka nazwa Sliabh Liag to inaczej Szara Góra. Położone w hrabstwie Donegal na północy wyspy, są trudno dostępne. Slieve League w najwyższym punkcie mają 600 metrów wysokości są więc dużo wyższe niż bardziej znane Klify Moheru i są drugie co do wysokości w Irlandii (po klifach Croaghaun, na Wyspie Achill w hrabstwie Mayo) i szóste w Europie – na podstawie [link widoczny dla zalogowanych]

Ewelina

ADA

Ewelino, dziękuję za komentarz, który sprawił mi ogromną przyjemność. Very Happy

Czy Adam kupi obrączkę, o pierścionku zaręczynowym nie wspominając, to się wkrótce okaże. Sprawy zaczynają się komplikować

Część II rozdziału 8

***
Daniel i Adam mieli już wsiąść do powozu, gdy z pubu wybiegł z paczką pod pachą Ionhar i krzyknął głośno, żeby zaczekali.
• Zapomniałeś – powiedział podając pakunek Danielowi. – Pozdrów Agnes.
• Dzięki przyjacielu. Pozdrowię.
• Powiesz mu o sprawie? - spytał cicho wskazując głową Adama, wsiadającego do powozu.
• Jak przyjdzie pora.
• Teraz jest. Pokaż mu wszystko. Jeśli nie on, to kto nam pomoże.
• Ionhar, nie gorączkuj się tak.
• Czasu jest coraz mniej.
• Dobrze, spróbuję…
• Nie próbuj, tylko bierz się do działania – upomniał Daniela Ionhar.
• Jasne.
• Mówię poważnie.
• Wiem. Dam ci znać, jak poszło – odparł Daniel zamykając za sobą drzwiczki powozu.
• Oby szybko – mruknął Ionhar odprowadzając wzrokiem oddalający się pojazd.
Tymczasem w powozie podskakującym na kocich łbach rozmowa zupełnie się nie kleiła. Adam zaczął żałować, że poprosił Daniela o pomoc. Nie spodobała mu się reakcja adwokata na wieść, o tym, jak będzie wyglądać jego małżeństwo z Melindą. Miał wielką ochotę zatrzymać powóz i wysiąść. Jakoś przeszła mu ochota na kupno ślubnej obrączki w towarzystwie Taylora. Wtedy właśnie Daniel powiedział:
• Adamie, chciałem cię przeprosić. Nie powinienem tak emocjonalnie reagować. Twoje małżeństwo z Melindą to nie moja sprawa. Wybacz.
• Nie gniewam się – odparł – choć przyznaję trochę mnie zaskoczyłeś. Wiem, że, ona nadal nie jest ci obojętna.
• Tak bardzo to widać?
• Owszem. To musi boleć, gdy kobietę, którą kochasz wpychasz w ramiona innego mężczyzny.
• Boli? Nie, no może trochę. Ot, urażona duma – westchnął Daniel. - A tak serio, to nigdy u Melindy nie miałem szans. Nie to, co ty.
• Co chcesz przez to powiedzieć?
• Tylko tyle, że ten wasz układ ma szansę zmienić się w coś bardziej trwałego.
• No, nie wiem – Adam wzruszył ramionami. - Pożyjemy zobaczymy. Daleko jeszcze do tego twojego jubilera?
• Blisko, ale jeśli nie masz nic przeciwko temu, to po drodze chciałem wpaść w jedno miejsce. Muszę doręczyć paczkę Ionhara.
• I pozdrowić Agnes.
• Słyszałeś?
• Mam doskonały słuch. Co to za Agnes?
• Powiedzmy, że to wspólna znajoma, Ionhara i moja.
• A sprawa, o której wspominał?
• Faktycznie masz świetny słuch – przyznał Daniel. - Widzisz, jest coś w czym mógłbyś nam pomóc.
• Mów.
• Ale najpierw muszę cię uprzedzić, że wiąże się z tym pewne niebezpieczeństwo i jeśli odmówisz nie będę miał do ciebie pretensji.
• Co to za sprawa?
• Trzeba wywieść z San Francisco i ukryć małego chłopca.
• Danny, w co ty u licha grasz? Czy to niezgodne z prawem?
• Jakby ci tu powiedzieć? - Daniel przez chwilę zastanawiał się. - Zdaje się, że muszę zacząć od początku.
• Tak byłoby najlepiej – przyznał Adam.
• Pracuję w pewnej organizacji, która stara się nieść pomoc potrzebującym dzieciom: sierotom, niechcianym, chorym, porzuconym. Takim, które bez pomocy nie mają szans na przeżycie.
• Tak, jak ten chłopczyk, którego chcesz ukryć?
• Owszem, choć nie zawsze jest aż tak tragicznie.
• Opowiesz mi? - spytał zaciekawiony Adam.
• Chłopiec ma na imię Tobias, ma cztery latka i trzeba ukryć go przed jego rodzicami – rzekł Danny. - Pewnie zastanawiasz się kim oni są? Matka to prostytutka z Barbary Coast, a domniemany ojciec jest jej alfonsem.
• Domniemany?
• Ona twierdzi, że tak, on, co do tego ma wątpliwości. Tobi trafił do nas trzy miesiące temu, wychudzony, pobity z połamanymi nóżkami. Prawdopodobnie do końca życia będzie kulał.
• Kto mu to zrobił?
• Domniemany ojciec.
• A matka? Co na to matka?
• Powiedziała, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Okaleczony dzieciak, jej zdaniem jest nawet lepszy niż taki w pełni sił. Może zacząć żebrać i w ten sposób zarabiać na życie.
• Nie wierzę, żeby matka mogłaby tak pomyśleć. To przecież jej dziecko, małe dziecko – Adam był wyraźnie poruszony.
• Pamiętaj, że ci ludzie nie mają zasad, a życie dziecka nie jest dla nich warte więcej niż życie psa, czy kota. Nie ma dnia, żeby tam w Barbary Coast nie uśmiercono, czy porzucono noworodka. Starsze dzieci zmuszane są do złodziejstwa i prostytucji. Tobiego czekałby taki sam los, gdyby nie to, że ktoś przyniósł go do „Bezpiecznej przystani”.
• To jest ta organizacja dla której pracujesz?
• Tak.
• Domyślam się, że jego rodzice są dla niego zagrożeniem?
• Dobrze się domyślasz. Chcą Tobiego z powrotem – odparł Daniel. - Gdyby tak się stało nie doczekałby swoich następnych urodzin.
• A co na to sąd?
• Nic. Chłopiec nie jest sierotą. Ma ojca i matkę, a oni świadków, którzy gotowi są zeznać pod przysięgą, że to najbardziej kochający rodzice pod słońcem. Sądu nie interesują takie sprawy, no chyba, żeby doszło do morderstwa, ale i wtedy byłoby to wątpliwe. Do Barbary Coast nikt przy zdrowych zmysłach się nie zapuszcza. Nawet policji tam nie uświadczysz. Adamie, jeśli Tobi wróci do tego diabelskiego miejsca bezpowrotnie straci szansę na normalne życie, na życie w ogóle. Ojciec chłopca już dwa razy próbował go odbić i wierz mi, na tym nie poprzestanie. Po ostatniej próbie Ionhar ukrywał, go w swoim pubie, ale to nie było dobre miejsce dla tak małego dziecka. Tydzień temu zmuszeni byliśmy przenieść chłopca ponownie do „Bezpiecznej przystani”. Wiemy jednak, że dopóki będzie w mieście, jego rodzice nie odpuszczą.
• Wywiezienie go z miasta to porwanie, a to jest karalne. Chyba nie muszę ci o tym przypominać.
• Nie musisz. Wiem, że nasze działania są na granicy prawa.
• Dobre sobie! Na granicy prawa! - prychnął Adam i pokręcił z dezaprobatą głową. Przez chwilę nic nie mówił, po czym westchnąwszy ciężko spytał: - naprawdę jesteś przekonany, że nie ma innego sposobu, aby pomóc Tobiemu?
• Nie ma. Dopóki mały jest w San Francisco jego rodzice będą o niego walczyć i zapewniam cię, nie z miłości do niego.
• Chcesz, żebym pomógł wam w wywiezieniu chłopca? - spytał Adam utkwiwszy w adwokacie przenikliwy wzrok.
• Liczymy na to. Chociaż na jakiś czas, dopóki nie znajdę dla niego bezpiecznego miejsca i dobrych opiekunów. Pomyślałem, że Nevada to całkiem niezłe miejsce, żeby ukryć takiego malca. Wiem, że proszę o wiele, ale po prostu nie mam wyjścia – powiedział Daniel. Powóz w tym czasie zaczął zwalniać i wreszcie zatrzymał się. - Jesteśmy na miejscu. Chodź poznasz Tobiego i podejmiesz decyzję.
• Prowadź – rzekł Adam.
Gdy wysiedli z powozu słońce wyszło zza chmur i ciepłe światło zalało wąską, szarą uliczkę. Domy były tu nieliczne. Drewniane, brzydkie, przyklejone do siebie w niczym nie przypominały tych stojących na Market Street czy Union Square. W niektórych oknach wisiało pranie sztywne jeszcze od porannych przymrozków. Ludzi prawie w ogóle nie było tu widać. Jedynie ci, którzy musieli, przemykali chyłkiem, tak jakby wstydzili się miejsca, w którym przyszło im żyć. Po drugiej stronie tej smutnej uliczki stał samotny, piętrowy dom otoczony stosunkowo nowym ogrodzeniem. Daniel ruszył w jego kierunku. Po chwili stanął przed drzwiami i pociągnął za sznur wiszący przy dzwonku. Rozległ się donośny dźwięk. Prawie natychmiast drzwi otworzyły się i na ich progu stanęła młoda, niezwykle piękna kobieta. Na jej widok Daniel uśmiechnął się szeroko, a Adam wręcz zaniemówił. Wpatrywał się w kobietę i nie wierzył własnym oczom.

Ewelina

ADA

Odbiegłam od tematu, ale tylko na chwilkę. Było to konieczne, aby wprowadzić osobę, która nieco zamiesza w życiu naszego ulubieńca. Adam trochę się pogubi. Przyjazd Bena, który jest już na przedmieściach San Franacisco na pewno mu pomoże. Very Happy

Serdecznie dziękuję za ciekawe uwagi, które pomagają mi pisać to opowiadanie. Very Happy

Ewelina

Jeśli Adam się pogubi, to zrobi się jeszcze ciekawiej ... cóż on czasem jest jak ten osiołek, któremu "w żłoby dano". Mniemam, że jednak lepiej skończy, no i nadal kibicuję Melindzie, która jest moją ulubioną bohaterką opowiadania. Mam nadzieję, że i autorki.

ADA

Adaś w sprawach damsko-męskich zawsze był taki jakiś wycofany. On sam do końca nie wiedział, czy chce założyć rodzinę, czy nie. Teraz też zacznie się zastanawiać, kombinować...zobaczymy, jak to wszystko się rozwinie. Melindę lubię, ale czy przez to będzie jej łatwiej w tym opowiadaniu... no, nie wiem.

Ewelina

Zarówno w opowiadaniu jak i w życiu nigdy nie jest łatwo. Zawsze pojawia się jakieś "ale" lub "niestety" ... ale może Melinda (po niewątpliwych perypetiach) doczeka spełnienia swojego marzenia. Ona tak dużo tych marzeń nie miała, życie też miała ciężkie, to chociaż to jedno by się spełniło.

Ewelina

ADA

Ależ piękni mężczyźni Very Happy

Ten odcinek zajął mi więcej czasu niż przypuszczałam. Nawet zastanawiałam się, czy nie zrezygnować z tego wątku, ale skoro powiedziało się "a"... to zapraszam na I część rozdziału 9

Rozdział 9

Adam pobladł na widok kobiety, która przed nim stała. Wyglądał tak, jakby miał za chwilę upaść. Kobieta również była zaskoczona, ale dużo szybciej przyszło jej opanowanie emocji. Uśmiechnęła się łagodnie do Daniela i z lekkim wyrzutem powiedziała:
• Miałeś być wczoraj. Dzieci na ciebie czekały.
• Przepraszam siostro Agnes, ale obowiązki mi nie pozwoliły. Na przeprosiny mam paczkę od Ionhara, jak zawsze z pozdrowieniami. – Odparł Danny i wskazując Adama rzekł: - a to mój znajomy...
• Adam Cartwright – powiedziała z dziwną czułością w głosie siostra Agnes. – Tyle lat... myślałam, że już nigdy ciebie nie zobaczę.
• Ruth – wyszeptał – Ruth.
• Kiedyś w dalekiej przeszłości – tak, a teraz siostra Agnes – rzekła zakonnica. - Proszę panowie, wejdźcie do środka.
Siostra Agnes poprowadziła ich do całkiem dużego i jasnego pomieszczenia, służącego za świetlicę. Przy długim, drewnianym stole siedziała czwórka dzieci rysująca, coś zapamiętale. Nad nimi stała młodziutka może szesnastoletnia dziewczyna. Ubrana była w ciemną, prostą suknię. Jedynie upięty na głowie czarny welon z białą wypustką tuż przy włosach, świadczył, że była postulantką. Na widok siostry Agnes i dwóch mężczyzn zagarnęła dzieci niczym kwoka pisklęta i wyprowadziła z pomieszczenia.
Zakonnica usiadła przy stole wskazując Danielowi i Adamowi miejsca naprzeciw siebie. Adam, nadal milczący, usiadł na brzegu krzesła. Daniel zorientowawszy się w sytuacji powiedział:
• Siostro Agnes, widzę, że się znacie. Na pewno chcecie porozmawiać w cztery oczy. Pójdę do dzieci – rzekł. - A, jak ma się Tobi?
• Lepiej. Wczoraj był doktor Wagner i kazał mu podać laudanum. Po nim spał całą noc, ale jak tylko się obudził to pytał o ciebie.
• Już biegnę do niego. Wezmę tylko ciasteczka od Ionhara. Mały bardzo je lubi – rzekł Daniel rozpakowując paczkę ofiarowaną przez Nesbitta. Wyjąwszy z niej kilka ciasteczek i rzuciwszy zaintrygowane spojrzenie na wciąż milczącego Adama wyszedł ze świetlicy. Cisza po wyjściu Danny’ego aż kuła w uszy. Siostra Agnes strąciła ze stołu kilka okruszków pozostałych po śniadaniu i uśmiechnęła się spoglądając w twarz człowieka, którego kiedyś w innym życiu tak bardzo kochała. Adam również przypatrywał się jej. Oczy miała tak samo niebieskie i głębokie, jak wówczas gdy los po raz pierwszy zetknął ich ze sobą. Kolor jej włosów przywołał jedynie w wyobraźni, bowiem teraz były one ukryte pod białym czepkiem z którego spływał czarny welon. Miała na sobie czarny habit z białym pektorałem, przepasany skórzanym paskiem do którego przypięty był różaniec. Na piersi nosiła spory drewniany krzyż.
• Ruth... Ruth Halverson, nie mogę uwierzyć, że siedzisz przede mną. Co się z tobą działo? Dlaczego nie dałaś mi znać, że jesteś wolna? Dlaczego mnie nie odszukałaś? – spytał z wyrzutem i nieukrywanym żalem Adam.
• Mogłabym o to samo zapytać?
• Chciałem ruszyć ci na ratunek, ale poradzono mi, że ze względu na twoje bezpieczeństwo nie powinienem tego robić.
• A ja, tam w obozie Szoszonów nie spałam całymi nocami i marzyłam, że przyjedziesz po mnie, że mnie odszukasz. Pragnęłam tego i tak bardzo się bałam… bałam się o ciebie. Gdy zasypiałam, śniło mi się, że nie żyjesz. Wtedy budziłam się z krzykiem, padałam na kolana, modliłam się i prosiłam dobrego Boga, żeby zachował człowieka, którego tak bardzo kochałam.
• A ja ciebie wciąż kocham, Ruth – wyszeptał Adam. - Zrzuć habit. Nie taki strój powinnaś nosić. Powinnaś być moją żoną, a nie zakonnicą.
• Przestań, Adamie. Jestem zaślubiona Panu Bogu i nie godzi mi się tego słuchać.
• Powiedz mi dlaczego to zrobiłaś?
• Dlaczego? - siostra Agnes uśmiechnęła się łagodnie. - Może dlatego, że żaden ze światów, ani twój, ani ten Szoszonów nie był moim. Byłam taka zagubiona, taka samotna i gdyby nie ojciec Mario, nie wiem, jak potoczyłoby się moje życie.
• Kim był ojciec Mario, i co robił u Szoszonów?
• Ewangelizował. To misjonarz, franciszkanin.
• Katolik?
• Masz, coś przeciw katolikom?
• Nie, oczywiście, że nie - Adam wzruszył ramionami. - To on namówił ciebie do przywdziania habitu.
• Nie musiał do niczego mnie namawiać – odparła. - Bóg w moim życiu zawsze odgrywał wielką rolę, a Biblia mojego ojca była mi drogowskazem.
• Jednak zostawiłaś ją... i pierścionek zaręczynowy także.
• Biblia i pierścionek były moim dla ciebie prezentem… pożegnalnym prezentem. Chciałam, żebyś miał coś, co przypominałoby ci o mnie. Byłam przekonana, że moje życie się kończy. Nie wiedziałam, co mnie czeka u Szoszonów. Pewnie pamiętasz, że ich wioskę zdziesiątkowała, jakaś choroba. Wódz tak bardzo ufał w moją moc, a ja bałam się, że nie będę potrafiła im pomóc. Na początku spodziewałam się najgorszego, ale wraz z przybyciem do wioski ojca Mario, epidemia ustąpiła. Szoszoni uznali, że to jego zasługa, a ich szaman, ogłosił go Wielkim Białym Lekarzem i nawet zaprzyjaźnił się z nim. To w jakiś czas potem pozwoliło mi wraz z ojcem Mario opuścić wioskę Szoszonów. Nie wiedziałam, co ze sobą zrobić i wtedy ojciec Mario opowiedział mi o pewnym zakonie, który swoją siedzibę ma w Carondelet, małej wiosce pod St. Louis *).
• To w Missouri. Dość daleko od Nevady i Kalifornii – zauważył Adam.
• Owszem, ale to nie było ważne. To dzięki ojcu Mario rozeznałam swoje powołanie. Nazywamy go łowcą zbłąkanych owieczek. Ja czułam się taką owieczką, zwłaszcza, że prawie nic nie wiedziałam o katolicyzmie. Nagle zrozumiałam, że to moja droga i wtedy niczego już nie pragnęłam tak mocno, jak tego żeby zostać zakonnicą i pomagać innym. Okazało się, że ojciec Mario znał matkę przełożoną. Dostałam od niego listy polecające i wkrótce zostałam postulantką. Przeszłam nowicjat, a wiosną ubiegłym roku złożyłam śluby wieczyste. Matka przełożona uznała, że skoro znam Dziki Zachód, to na pewno tam się przydam i tak wraz z pięcioma siostrami trafiłam do naszego zgromadzenia w San Francisco. Zajmujemy się chorymi, biednymi ludźmi. Prowadzimy sierocińce i opiekujemy się dziećmi, takimi jak Tobi. Leczymy je, uczymy czytać i pisać. Nawet nie wiesz, jak wielkim szczęściem jest widzieć te biedne istoty, zdrowiejące, nabierające do ciebie ufności i po raz pierwszy uśmiechające się do ciebie. - Siostra Agnes mówiła z prawdziwym zapałem, jednak zorientowawszy się, że Adam słucha jej z ogromną uwagą, zawstydziła się nagle i dotknąwszy palcami krzyża wiszącego na jej piersi pochyliła nieco głowę i powiedziała: - ale dość o mnie. Opowiedz mi, co z tobą się działo przez te wszystkie lata. Ożeniłeś się? Masz dzieci?
• Nie, nie ożeniłem się, ale jestem opiekunem córki mojego kuzyna. Kathy została osierocona. Rodzina jej matki, zmarłej przy porodzie, chciała się jej pozbyć. Zaopiekowałem się dzieckiem, a wtedy oni postanowili o nią walczyć. Nie mogę pozwolić, żeby mi ją odebrali. Ale to opowieść na inną okazję.
• Teraz rozumiem twoją znajomość z Danielem. Nie mogłeś lepiej trafić – rzekła siostra Agnes.
• Tak, to dobry adwokat – przyznał Adam. - Mam nadzieję, że wygra moją sprawę.
• Nie martw się. Jestem pewna, że z Bożą pomocą wszystko dobrze się zakończy. Daniel to specjalista od spraw beznadziejnych.
• Długo go znasz?
• Odkąd tu przyjechałam, czyli prawie rok. On i Ionhar bardzo pomagają sierotom. Ten dom, w którym jesteśmy to własność rodziców Daniela. Przekazali go na potrzeby sierocińca.
• Piękny gest – stwierdził Adam.
• Tak. Taylorowie to niezwykli ludzie i naprawdę przejmują się losem naszych sierot. To dzięki nim tak dobrze funkcjonuje „Bezpieczna przystań”. Dzieci potrzebujących naszej pomocy jest mnóstwo. Nawet nie wiesz ile z nich nie ma dachu nad głową, ile przymiera głodem, i jak bardzo potrzebują ciepła i poczucia bezpieczeństwa.
• Niestety, nie wszystkim można pomóc.
• To prawda, ale trzeba się starać. Domyślam się, że Daniel nie bez powodu przyprowadził cię tutaj.
• Owszem. Chodzi o Tobiasa.
• Prawdę mówiąc, miałam nadzieję, że to o niego chodzi – odparła z ulgą siostra Agnes. - To dziecko bardzo doświadczone przez los i swoich rodziców. Nie może do nich wrócić.
• Daniel naświetlił mi całą sprawę. Jestem gotów pomóc.
• Jeszcze go nie widziałeś, a już deklarujesz pomoc. To może okazać się niebezpieczne. Rodzice Tobisa to źli ludzie.
• Chcesz mnie zniechęcić?
• Nie. Chcę ci uświadomić, że zadanie, którego zamierzasz się podjąć jest naprawdę ciężkie i odpowiedzialne. Tobis jest bardzo nieufnym dzieckiem, a do tego cierpiącym i wymagającym starannej opieki.
• Myślisz, że nie dam sobie rady? - spytał Adam. - To jedź ze mną, a przekonasz się. Takich dzieci, jak Tobias wszędzie jest pełno. W Nevadzie również. Moglibyśmy razem nimi się opiekować. Stworzyć im dom…
• Zapominasz, że jestem zakonnicą – powiedziała stanowczo siostra Agnes.
• Habit można zdjąć.
• Nie po ślubach wieczystych.
• Jestem przekonany, że i na to znalazłby się jakiś sposób.
• Przestań, Adamie. Ta rozmowa zaczyna mnie męczyć. – Siostra Agnes przybierając surowy wyraz twarzy, wstała od stołu i rzekła: - jeśli faktycznie chcesz pomóc Tobiasowi, to radzę ci go poznać. Zapraszam.
• Ruth - Adam poderwał się z miejsca - przecież byliśmy sobie tak bliscy. Pamiętasz nasze pocałunki, naszą pierwszą noc, nasze wyznania.
• Jestem siostra Agnes – przerwała mu. - Ruth Halverson została w wiosce Szoszonów.

***

________________________________________________________________
*) Mowa tu o siedzibie Zakonu Józefitek z Carondelet. Więcej na:
[link widoczny dla zalogowanych]

Ewelina

ADA

Do tej pory maltretowałam Adasia fizycznie. W tym opowiadaniu z jednym wyjątkiem będzie szarpany i miotany przez różne różniste emocje. Very Happy