Już nic nas nie łączy...

Senszen

A właśnie, tak się zastanawiam. Myślisz, że McCoy potrafi na czymś grać? Albo potrafi śpiewać?

ADA

Nie to raczej niemożliwe. Rory wspominał, że lubi konie, ale bez wzajemności. Może w ich obecności jest roztargniony, może podenerwowany i nie zdecydowany, gdy wykonuje przy nich jakiekolwiek czynności. Zwierzęta to wyczuwają i jeśli uznają, że człowiek nie jest ich "przywódcą stada", to dają mu to w dość bolesny sposób do zrozumienia.

Senszen

To bardziej prawdopodobne Wesoly

Senszen

Niemniej, trzeba powiedzieć, że Rory miał dużo szczęścia, że się skończyło ledwie na krwiaku.

ADA

Odcinek miał wyglądać nieco inaczej... wyszło, jak wyszło... Smutny

Mimo wszystko miłej lektury. Smile

49.

Candy siedział przy kominku i natłuszczał nowe lejce do bryczki. Przymuszony został do tego zakupu niebezpieczną przygodą żony, na szczęście, dobrze zakończoną. Gdy India jechała do Ellen i Hossa, lejce pękły i tylko cud sprawił, że nie skończyło się to poważnym wypadkiem, a tych Candy miał serdecznie dosyć. Ostatnio jakoś tak dziwnie się układało, że nie było dnia, aby coś się nie zdarzyło. Ot, choćby najbliższy sąsiad Canaday’ów, Sid Palmer dwa dni wcześniej złamał nogę. Gdyby nie szybka i pewna interwencja chirurgiczna doktora McCoy’a mężczyzna mógłby stracić nogę, a nawet życie. I tak zapewne by się stało gdyby lekarzem był wciąż Levis. Candy aż zazgrzytał zębami na myśli o tym podłym i chciwym człowieku. Dziwne, że nikt jeszcze się nim nie zajął. Prawdę mówiąc to pojawienie się w Virginia City dwóch świetnych lekarzy to było jak dar z nieba. Canaday, co prawda nie od razu docenił młodego doktora Rehna, bo kto to widział, żeby tak młody człowiek był doświadczonym lekarzem, ale z czasem musiał przyznać, że jednak, mylił się co do jego osoby. Mimo to z ulgą przyjął, fakt iż zabieg podcięcia języka u jego synka z powodu niedyspozycji Rehna wykonał doktor McCoy. Od razu też poprawił mu się humor, który nieco mu się zważył na wieść, jaka to przygoda przytrafiła się młodemu lekarzowi. Gdy Rehn, kuśtykając o kulach, przyszedł dowiedzieć się o stan Cinnamona, Candy poczuł niejakie wyrzuty sumienia i obiecał sobie lepiej go traktować. O młodym doktorze wszyscy wyrażali się z uznaniem. Ben Cartwright twierdził, że gdyby nie jego fachowość to Joe najpewniej rozstałby się z tym światem. Fran Philips, która dłonie miała powykręcane przez artretyzm również nie szczędziła zachwytów nad przyszywanym wnukiem, jak o nim mówiła. Takich, jak Cartwright, czy Philipsowie było dużo więcej. Wszyscy doceniali takt i kulturę młodego doktora, i to, że dla każdego bez względu na wiek, czy status majątkowy miał czas i pochylał się nad nim z wyjątkową uwaga i szacunkiem. Nic więc dziwnego, że jego wypadek odbił się w okolicy szerokim echem. Ludzie zjeżdżali do Virginia City z najodleglejszych miejsc, tylko po to, żeby życzyć mu zdrowia. Na porządku dziennym były prezenty w postać koszy pełnych smakołyków. Alice McCoy twierdziła, że te wszystkie dary poczynając od jabłek przez jajka, mąkę, przeróżne ciasta, żywe kury, a nawet obrok dla koni wystarczą im aż do świąt Bożego Narodzenia. Podobno Rory tymi dowodami sympatii był bardzo poruszony. Nigdy dotąd nie doświadczył tak ogromnego wsparcia od właściwie obcych ludzi. Trochę mu było wstyd, że chłopak ze wsi nie potrafi obchodzić się z końmi, ale na to akurat nikt nie zwracał uwagi, uznając doktora Rehna, za jak najbardziej „miastowego”, a taki może przecież nie wiedzieć, jakie wymagania mają konie.
Podobnego zdania był Candy i trochę za podszeptem swoich dzieci, postanowił podszkolić Rory’ego w tym właśnie zakresie. Nie mógł przecież dopuścić, aby uwielbiany przez Cookie i Cinniego pan doktor zrobił sobie jeszcze gorszą krzywdę.

Drzwi na górze cicho skrzypnęły i w chwilę później dało się słyszeć lekkie kroki na schodach. Candy nie musiał się odwracać, żeby wiedzieć, iż była to jego India. Gdy położyła mu dłoń na ramieniu, uśmiechnął się i odłożywszy uprząż pociągnął ją na swoje kolana.
- Usnęły? – spytał.
- Tak, jak aniołki – odparła cicho, wpatrując się w niebieskie oczy męża. Zawsze, gdy je widziała z tak bliska, jak teraz wywoływały w niej najprawdziwszy zachwyt. Oczy Candy’ego były dla niej najcudowniejsze, zawsze wpatrzone w nią z miłością i oddaniem. Pogładziła go dłonią po policzku, a on ją przyciągnął do siebie i pocałował. Potem wciąż z żoną w objęciach, stwierdził:
- Nasze dzieci musiały być naprawdę zmęczone, skoro tak szybko zmorzył je sen.
- To prawda – India uśmiechnęła się. – Nie dotrwały do końca bajki.
- Co chcesz, sporo dzisiaj się działo – zauważył Candy. – Lekcja wymowy z doktorem McCoy’em potem wizyta w Ponderosie, a na koniec narodziny źrebaka. To wszystko niewątpliwie wykończyło nasze pociechy.
- A wiesz, że Cinni zapowiada się na prawdziwego farmera?
- Doprawdy? A dlaczegóż to, twoim zdaniem?
- Po pierwsze jest synem swojego ojca, po drugie, tak jak on, kocha konie, a po trzecie, powiedział mi, że będzie je hodował.
- Proszę, proszę, hodowca koni nam rośnie – Candy zaśmiał się cicho i dodał: - jeszcze sto raz zmieni zdanie. Ma dopiero sześć lat.
- A ja odniosłam wrażenie, że mówił poważnie. Było w jego głosiku tak dużo determinacji i uporu, że jestem skłonna uwierzyć w to, co powiedział.
- Daj spokój – Candy machnął ręką. – To takie dziecięce bajanie.
- Nie zgodzę się z tobą – odparła, energicznie kręcąc głową, India. – Nie widziałeś, jak Cinni pomagał panu Benowi przy klaczy, jak do niej przemawiał i głaskał. I wreszcie, jaki był zachwycony, gdy źrebaczek pojawił się na świecie.
- Indio, to po prostu było coś nowego, czego Cinni nigdy nie widział. Stąd jego zachwyt. Mówię ci, szybko mu przejdzie.
- No nie wiem. Zobaczymy – odparła nieprzekonana.
- A zmieniając temat, co powiedział doktor McCoy?
- Ranka goi się bardzo dobrze. Doktor uważa, że to kwestia kilku dni i po zabiegu nie będzie śladu. Prawie godzinę poświecił naszemu synkowi i uczył go poprawnej wymowy. Przy okazji i ja nauczyłam się, jak ćwiczyć z Cinnim. Doktor był bardzo zadowolony z jego postępów. Zresztą i Cinnamon dostrzega różnicę w mowie i chętnie ćwiczy. Wyobraź sobie, że nawet Cookie uważnie obserwowała poczynania doktora McCoy’a i obiecała, że i ona będzie ćwiczyć z bratem.
- Widzę, że Steven ma ogromne wsparcie. Może i ja powinienem z nim poćwiczyć? – zażartował.
- Wystarczy, że ja będę to robić – odparła rozbawiona India. – Zresztą za tydzień nauką wymowy naszego skarbu zajmie się doktor Rehn.
- Tak? To tak szybko doszedł do siebie?
- Nie, chodzi jeszcze o kulach, ale rwie się do pracy. Podobno bardzo przejął się Cinnim.
- Przejąć to powinien się sobą – zauważył z lekką ironią Candy.
- Nie rozumiem, co masz na myśli?
- Tylko to, że pana doktora trzeba nauczyć obchodzenia się z końmi, bo następnym razem może odnieść naprawdę ciężkie obrażenia.
- Masz rację. Tylko kto mu powie, że…
- Ja – przerwał, pewnym siebie głosem, Candy.
- Ty? Nie wierzę. Przecież nie przepadasz za Rory’m – India wpatrywała się zdziwiona w męża.
- Nie przepadałem, ale teraz to się zmieniło. Mimo, że jest młody, to wie co robi…
- Candy, zmiłuj się, on ma dwadzieścia sześć lat.
- Jak na lekarza, doświadczonego lekarza to mało – stwierdził kategorycznie Candy.
- Doprawdy przesadzasz.
- Jednakże po moich obserwacjach – kontynuował nie zwracając uwagi na słowa żony - doszedłem do wniosku, że jest dobry, a skoro tak, to trzeba mu pomóc, bo w przeciwnym razie długo tu nie popracuje.
- Ach tak – India z udawanym podziwem spoglądała na męża. – I ty go nauczysz, jak obchodzić się z końmi? A zapytałeś, czy pan doktor tego sobie życzy?
- Nie rozumiem… przecież to jasne, jak słońce – odparł, wzruszając ramionami, Candy. – Poza tym dzieci mnie prosiły… wiesz, jak bardzo lubią Rehna. Nie mogłem im odmówić.
- Jasne. Uważaj tylko, bo dobrymi chęciami piekło jest wybrukowane – zauważyła India.
- A co? Myślisz, że poczułby się urażony?
- Na twoim miejscu nie chciałabym się o tym przekonać – odparła nieco przekornie.
- Ale ja już obiecałem…
- Komu?
- Cookie i Cinniemu. Nie mogę ich zawieść.
- Rozumiem, ale najpierw powinieneś porozmawiać z doktorem Rehnem.
- Chyba masz rację – Candy podrapał się w głowę. – Jutro będę w Virginia City, to zajrzę do niego i pogadam.
- Ale tak dyplomatycznie, żebyś go nie uraził.
- Oczywiście – odparł Candy i z dumą dodał: - Dyplomacja, to moje drugie imię.

Senszen

Lektura, jak zawsze, była znakomita Wesoly

Bardzo jestem ciekawa, jak będzie wyglądała nauka jazdy konnej w wydaniu Candy'ego Laughing

Może i Dyplomacja to jego drugie imię, ale Cierpliwość to niekoniecznie jego nazwisko Mruga

Skomentuję obszerniej nieco później, na razie dziękuję Wesoly

ADA

Cieszę się, że ten odcinek Ci się spodobał. Very Happy

A co do Candy'ego to sama chciałabym zobaczyć go w roli nauczyciela. Laughing

Senszen