Już nic nas nie łączy...

Senszen

Wspaniale, kolejny odcinek Wesoly

ADA

Dziękuję, że tak pochlebny komentarz. Very Happy

Cieszę się, że odcinek Ci się spodobał. Przyznam się, że Aderato z pełną premedytacją tak dramatycznie zakończyła odcinek, ale już ma początek następnego fragmentu.
Dzięki za piękną fotkę jeziora Tahoe. Jak świetnie byłoby zobaczyć je w realu. A wiesz, że Tahoe ma 32 km długości i 19 km szerokości? Sprawdzałam, jaka jest tam teraz pogoda i okazuje się, że podobna do naszej. Temperatura wynosi 33 stopnie. Z Polski nad Tahoe to jedynie 18,5 godziny lotu, więc można tam wyskoczyć. Mruga

Senszen

jedynie

Czytałam, ze Tahoe jest jeziorem, które powstało na uskoku geologicznym. Jest długie, wąskie i bardzo głębokie - drugie pod względem głębokości w USA. Trzeba powiedzieć, ze Bonanza ma jedna zasadniczą wadę - brak pięknych plenerów Laughing

Wyobraź sobie, że by to kręcili w prawdziwych okolicznościach przyrody Mruga

jak człowiek widzi te zdjęcia jeziora Tahoe to od razu rozumie lepiej miłość Bena do tej ziemi.

ADA

Z tego, co się orientuję, to pierwszy odcinek był realizowany m.in. nad jeziorem Tahoe, ale czy jeszcze któryś z odcinków był tam realizowany, to nie wiem. Muszę poszperać i sprawdzić to. Very Happy

Senszen

Na pewno trochę plenerów się tam pojawiło. Ale przyznam, że zbyt mocno mi zapadła w pamięć z jednego odcinka z Candy'm (ciekawe, nie? Laughing

) opowiada on o tym, jak by chciał zamieszkać w tym pięknym miejscu nad jeziorem - a stoją przy czymś co wygląda jak brudna kałuża.
Choć może jestem zbyt surowa...

ADA

To naturalne, że najlepiej pamięta się odcinki ze swoimi ulubieńcami. Mruga

A z tymi plenerami to różnie było. Bardzo często wykorzystywano w kolejnych odcinkach te nakręcone wcześniej, a to ze względu na wysokie koszty. Uważny widz z łatwością rozpozna, z których odcinków "pożyczono" plenery.

ADA

6.

- Żyjesz? - padło ciche, zduszone pytanie.
- A jak myślisz? - fuknął mężczyzna, trzymając swego prześladowcę w mocnym uścisku. Ten, co dziwne w sytuacji, w jakiej się znaleźli, uśmiechnął się szeroko i z radosnym błyskiem w oczach stwierdził:
- Po twoim głosie wnoszę, że tak.
- Żartowniś się znalazł! - mężczyzna z irytacją pokręcił głową.
- Możesz ze mnie zleźć? - spytał „żartowniś”.
- Proszę bardzo, tylko nie próbuj ze mną żadnych sztuczek, bo załatwię cię na dobre – odparł mężczyzna i nagle spuścił z tonu, pytając: - jesteś cały?
- Ja tak, ale moja koszula nie. Postrzeliłeś ją. Moja żona nie będzie z tego zadowolona – pokręcił głową. Następnie podniósł się z ziemi i wyciągnął rękę, żeby pomóc wstać swojemu przeciwnikowi. Ten z rezerwą, ale przyjął pomoc. Mężczyźni stali w ciszy dobrą chwilę, przyglądając się sobie nieufnie. Wreszcie „żartowniś”, spytał:
- Co ci strzeliło do głowy, żeby rzucać się na uzbrojonego człowieka?
- Nie lubię, gdy ktoś mnie dźga lufą rewolweru w plecy.
- Któryś z nas mógł stracić życie – zauważył „żartowniś” i pochylił się po rewolwer leżący na ziemi. - Ale z ciebie narwaniec.
- Ty jesteś nie lepszy – rzucił mężczyzna, podnosząc kapelusz, który spadł mu z głowy w czasie szamotaniny i otrzepując go z piachu, zażądał: - oddaj mi mój rewolwer.
- Tylko pod jednym warunkiem.
- Jakim?
- Nie użyjesz go.
- Masz moje słowo.
"Żartowniś" ważąc rewolwer w dłoni, zauważył:
- Piękna broń. Mój przyjaciel ma taką samą. Też jest inkrustowana masą perłową i ma grawerunek.
- Z tego co wiem takich rewolwerów, jak mój są jeszcze dwa – odparł mężczyzna, a gdy "żartowniś" podał mu broń, dodał: - dostałem go od ojca, tak, jak i moi bracia.
- W takim razie musisz być nie kim innym, jak Adamem Cartwrightem.
- W rzeczy samej – przyznał mężczyzna, chowając rewolwer do kabury. - Z kim mam do czynienia?
- Candy Canaday – „żartowniś” skinął głową i wyciągnął do Adama dłoń. Ten ją uścisnął i przytrzymując, spytał:
- Canaday? Zarządca Ponderosy?
- Owszem, ale tylko do końca miesiąca.
- A to dlaczego? – Adam zerknął zdziwiony na mężczyznę. - W listach ojciec nie mógł się ciebie nachwalić. Jeden z braci również.
- Niech zgadnę: Hoss?
- Mhm.
- I wszystko jasne – stwierdził Candy.
- Aż za bardzo. Widzę, że Joe się nie zmienił.
- Szkoda gadać, zwłaszcza, że to twój brat, a nie mój.
- Ojciec, co do ciebie się nie mylił.
- Nie rozumiem – Canaday spojrzał zaskoczony na Adama.
- Nie musisz. Mam nadzieję, że nadarzy się okazja, aby bliżej się poznać – zasugerował.
- Czemu nie – Candy uśmiechnął się, tak, jak tylko on potrafił. Adam również, ale bardziej powściągliwie. Spojrzenie, które do tej pory miał niezwykle czujne, niemal wrogie, złagodniało, a przystojna twarz mężczyzny przybrała sympatyczny, miły wyraz.
- Candy, możesz mi powiedzieć, jak ma się mój ojciec?
- Nie wiem, co mam ci odpowiedzieć… w każdym razie żyje i czeka na ciebie.
- Bogu dzięki, zdążyłem – Adam odetchnął z ulgą.
- Możesz mi powiedzieć, kiedy przyjechałeś?
- Dziś w południe. Zaraz też wynająłem konia i ruszyłem do Ponderosy, tyle tylko, że nie mogłem odmówić sobie popatrzenia na Tahoe.
- Jest piękne.
- Najpiękniejsze – rzekł Adam i dodał: - widziałem sporo ładnych miejsc, ale żadne nie umywa się do Tahoe.
- To prawda. Ma dużo uroku.
- Znad Tahoe ruszyłem przez las i znalazłem się właśnie tu. Stąd prowadzi skrót na ranczo.
- Znam go. Odprowadzę cię.
- A obowiązki? - spytał Adam wskazując na stado znajdujące się w oddali i kowboi, którzy zdążyli zorientować się, że stało się coś nieoczekiwanego. Jeden z nich zresztą ruszył w kierunku mężczyzn.
Tymczasem Candy, odpowiedział:
- Na dziś właściwie skończyłem. Chłopcy sami dadzą sobie ze wszystkim radę.
- To w takim razie będzie mi miło, jeśli zechcesz mi towarzyszyć.
- Jasne, tylko wydam plecenie Jerry’emu.
- Jerry’emu Daltonowi?
- A jakże – odparł Candy – jest najlepszym z poganiaczy.
- Doskonale o tym wiem – zapewnił Cartwright. W tym czasie podjechał do nich wspomniany kowboj. Zatrzymał konia i z niedowierzaniem wpatrywał się w Adama, po czym wykrzyknął:
- Rany boskie! Adam?! To ty?! To naprawdę ty?!
Cartwright nie zdążył nawet odpowiedzieć, bowiem znalazł się w niedźwiedzim uścisku starego przyjaciela. Ten poklepywał go po plecach, nie przestając powtarzać jego imienia. Candy zmuszony był interweniować bowiem Jerry z radości omal nie pozbawił Adama tchu.
- Miło cię widzieć Cartwright – wyznał ze wzruszeniem Dalton – już myślałem, że ze szczętem o nas zapomniałeś.
- Nigdy, stary draniu – zapewnił Adam, klepiąc Jerry’ego po ramieniu. - Jak twoja żona?
- Zamarło się biduli. Będzie już półtora roku.
- Przykro mi. Nie wiedziałem – Adam posmutniał.
- Dobra z niej była kobita. Pracowita, choć zrzędliwa. Oddałbym wszystko, żeby jeszcze raz usłyszeć jej głos i poczuć zapach jej szarlotki. Nikt nie potrafi upiec takiej, jak ona.
- To prawda. Jej ciasto było genialne. Lepsze niż to Hop Singa.
- Jego też już nie ma – westchnął Jerry i otarłszy załzawione oczy, stwierdził: - czas zabiera najlepszych, jednego po drugim. No, ale nic na to nie można poradzić. Takie jest życie. Dobrze Adamie, że przyjechałeś do swojego staruszka. Wszyscy tu wiemy, jak bardzo ciebie wyczekuje, ale mam nadzieję, że znajdziesz chwilę czasu dla starego kumpla.
- Dla ciebie zawsze.
- To może u mnie. Nie jest już tak, jak za czasów mojej Emmy, ale gości przyjmuję bez wstydu. To co? Kiedy wpadniesz?
- Najpierw muszę rozpatrzeć w sytuacji, ale dam ci znać. Naprawdę, dobrze cię widzieć Jerry.
- Ciebie też – Dalton skinął głową, po czym westchnął i przybierając minę srogiego kowboja zwrócił się do Candy’ego: - szefie, masz dla nas jakieś polecenia?
- Tylko jedno: odnajdźcie tę krowę, która ocieliła się w zeszłym tygodniu…
- Queen?
- Tak. Jej cielak skaleczył nogę.
- Jak to się stało?
- Noga uwięzła mu w plątaninie korzeni i gdyby nie pomoc Adama, mogłoby się to źle skończyć. Sprawdź, czy z cielakiem wszystko w porządku.
- A sprawdzę, sprawdzę. Szkoda by było stracić takie piękne cielę. Wyrośnie z niego dorodny byczek. To prawdziwy prince wśród całego naszego bydła. Jak nic zdeklasuje, swojego ojca Starego Bulla.
- To on jeszcze żyje? - zdziwił się Adam.
- A jakże. A kondycję to ma za dwóch. Co ja mówię! Za trzech byków. Nie ma stada, żeby nie było w nim jego potomstwa.
- Buhaj, jak się patrzy – zażartował Adam.
- A żebyś wiedział i wciąż rozrabia, tak jakby mu kto pieprzu na ogon nasypał. No, dobrze pojadę już, a prince’a zaraz znajdę i zajmę się jego nogą. Do zobaczenia Adamie – rzekł Jerry i dosiadł konia.
- Dobry z niego chłop. Pracować zaczął u nas lata temu. Tak chyba rok, a może dwa lata po moim powrocie z Bostonu.
- Co tam robiłeś? - zainteresował się Candy.
- Studiowałem – odparł Adam.
- Co, jeśli wolno spytać?
- Architekturę i inżynierię.
- Dziwne, że tu wróciłeś.
- Ojciec mnie potrzebował. Matka Joego zginęła w wypadku. On miał ledwie pięć lat. Musiałem pomóc. Ale dajmy spokój wspomnieniom. Lepiej powiedz, gdzie twój koń, bo chyba nie zamierzasz iść na pieszo? - spytał Adam z wysokości siodła. Candy uśmiechnął się i dwa razy krótko gwizdnął. Zaraz też dało się słyszeć tętent końskich kopyt i zza dużej kępy krzaków wybiegł piękny, smukły i wszystko wskazywało na to, że niezwykle impulsywny rumak.
- Przedstawiam ci to Redensigna – Candy z powagą wskazał konia, który przystanął tuż przy nim, jako żywo udając potulnego baranka – zwany też Rusty – tu koń podrzucił głową i jakby na potwierdzenie słów swojego pana, cicho zarżał.
- Piękny – stwierdził z uznaniem Adam. - Przed wyjazdem z Ponderosy miałem podobnego. Nazywał się Sport.
- Co się z nim stało?
- Sprzedałem go przyjacielowi z Placerville. Stare czasy – westchnął. - To co? W drogę?
- W drogę.
- To prowadź zarządco Ponderosy – Adam uśmiechnął się przyjacielsko i ruszył w ślad za Canaday’em.

Senszen

Jak cudownie Wesoly

Nie spodziewałam się dzisiaj tak miłej niespodzianki Very Happy

ADA

Dziękuję bardzo za przemiły komentarz. Very Happy

Koszula Candy'ego ma ogromne szanse na przeżycie. Mruga

Strzał padł z broni Candy'ego, gdy panowie się szarpali. Candy wcześnie odebrał broń Adasiowi.
Założyłam, że Candy i Adam zaprzyjaźnią się. To oczywiście zirytuje Joego. Zresztą jego wszystko irytuje. Przed Aderato trudny fragment. Musi opisać spotkanie braci po latach. Fakt, Aderato nabrała ochoty na pisanie, ale jak jej pójdzie to się okaże, może już jutro. Very Happy

Senszen

Och, jak ja się cieszę Very Happy

jestem pewna, że pójdzie jej znakomicie Very Happy

ADA

Obawiam się tylko, żeby nie przegięła, bo ma skłonności do robienia z Joego potwora. Mruga

Senszen

Oj tam. To nie jest problem Mruga

jak dla mnie może być potworem Mruga

A zresztą pozostali bohaterowie - cudo. Tylko czytać Very Happy

ADA

Dajesz mi tym samym pozwolenie na spuszczenie potwora ze smyczy. Laughing

Senszen

Ależ oczywiście Wesoly

Niech Aderato szaleje Wesoly

ADA

Aderato obiecuje, że nie będzie miała zahamowań. Laughing