Bonanza: Jego dziedzictwo: Dziadek

Domi

W łagodnym blasku ognia, palącego się samotnie pośród gór nikomu nieznanej wyspy na Atlantyku, siedziało, popijając nadpsutą wodę z lądowych zapasów dwóch milczących mężczyzn. Jeden z nich, obdarty i brodaty, odziany w wołające o pomstę do nieba łachmany, o brudnym obliczu i przenikliwych niebieskich oczach, spoglądał z podziwem i ciekawością na tego drugiego, tak odmiennego od siebie, jak tylko było to możliwe. Mężczyzna ten, długowłosy i niepozbawiony szlachetności w spojrzeniu, na sobie miał koronkową koszulę i fioletową, nad wyraz kamizelkę, wprawdzie przybrudzone i naddarte, znamionujące jednak dawne powodzenie, człowieka wysokiego rodu.
- Jacques? - odezwał się nagle brodaty. - Opowiedz jeszcze raz o swojej podróży i o rewolucji, jak ścięto całą twoją rodzinę...
Mężczyzna spochmurniał i wbił wzrok w blaszany kubek, po czym ze złością wylał jego zawartość na trawę.
- Jeśli nie znajdziemy wody, wszyscy umrzemy – wymówił przez zęby. - Nie czas na straszne historie, Tobias.
Mimowolnie jednak, jego umysł przywołał przeszłość... Jacques bronił się przed tym, jak lew, nie był jednak w stanie pozbyć się wspomnień... jego rodzina... przeżyła tylko Bella...

Dawno, jeszcze w XVIII wieku, na obrzeżach Bordeaux stał pałac, otoczony rozłożystymi klonami, dębami i topolami. W pałacu tym mieszkała szczęśliwa, liczna rodzina. Właściciele pałacu, starzy państwo de Val, mieli pięcioro dzieci. Trzech synów i dwie córki. Po latach, gdy zestarzeli się i umarli, w pałacu pozostał ich najstarszy syn – Jacques i jego żona Mariette. W 1989 roku, para miała już dwoje dzieci – szesnastoletnią Isabellę i pięcioletniego Adriena. Chłopiec od urodzenia był wątły i chorowity, toteż Mariette i Jacques troszczyli się o niego ze szczególną pieczołowitością. Ich życie toczyło się powoli, ale dumnie, bacząc na ich szerokie obowiązki, niesienia światła w mroki niewiedzy. Już kilka lat wcześniej, Mariette zorganizowała szkołę dla dzieci swoich poddanych, dbając, by były w stanie walczyć o swoje prawa. Tym bardziej kobieta ucieszyła się na wieść, że prosty lud powstał przeciw rządom monarchy. Niestety, już następnego dnia, zrozumiała, że agresja obróci się także ku jej rodzinie i nawet jej dobra wola nie ochroni ich przed rychłym atakiem. Chciała tylko chronić dzieci...

- Adi, łap! - zawołała Isabella wesoło, rzucając piłkę w kierunku chłopca. Adrien wyraźnie nie był jednak tym zachwycony, gdyż stojąc jak słup soli pozwolił by piłka uderzyła go w czoło. Nie upadł jednak tyko pokręcił głową, otrząsnął się jak piesek i pobiegł, by podnieść turlającą się w stronę ogrodzenia nową zabawkę. Mariette patrzyła na z werandy, z pobłażliwym uśmiechem. Choć od zawsze bała się najbardziej o Adriena, wiedziała, że lekkie uderzenie piłką, zupełnie mu nie zaszkodzi. Nim jednak chłopiec zdążył przybiec do siostry, z otwartych drzwi pałacu, wychyliła się, nosząca zawsze promienny uśmiech na ustach, pulchna kucharka rodziny de Val, niosąc cztery porcje budyniu w błyszczących, srebrnych kubeczkach.
- Dzieciaki, chodźcie! Estella ma dla was niespodziankę!
Isabella i Adrien odwrócili się natychmiast, czując ten niezwykły zapach, który kochali od zawsze. Kucharka uśmiechnęła się jeszcze promienniej, gdy każdy złapał kubeczek ze swoim imieniem. Brakowało tylko pana domu, Jacquesa.
- Panie, de Val, budyń! - zawołała wesoło kucharka, unosząc głowę w kierunku okna facjatki. Po chwili, dał się słyszeć huk odsuwanego krzesła i głośny szelest papieru. Następnym krokiem była zawsze głowa mężczyzny, wychylająca się na zewnątrz.
- Oh, Estella, znowu! - zawołał puszczając oczko do córki. - Rozpieszczasz nas tak, że nikt by nie uwierzył!
- Panie de Val – kucharka oblała się rumieńcem. - Toż jak wasza, tu jak w rodzinie!
- Wiem – odpowiedziała Mariette. - I oby tak zostało... - dodała, drżącym głosem. Wieść o zbliżającej się katastrofie, przerażała ją, liczyła jednak, że miłość chłopów i służby do jej rodziny może ich uratować...

Ewelina

Podejrzewam, że Mariette i Jacques to przodkowie Pasikonika. To chyba czasy przed Rewolucją Francuską, czyli zbliża się czas, kiedy francuska arystokracja bardzo ucierpi.

Domi

Jacques to dziadek Joe, Mariette to jego pierwsza żona, która zginie w rewolucji - drugą będzie Corinne, którą pozna już jako pirat i to ona będzie babcią Joe Very Happy