Bonanza. Jej dziedzictwo: Matka

Domi

Część 1.

Nowy Orlean, dzielnica Flats, Louisiana.

- Chrzczę cię w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego - wymówił łagodnie szczupły duchowny, polewając wodą główkę drobnego, jasnowłosego noworodka. W chłodnym, ciemnym kościele przebywały wraz z nim tylko trzy osoby - jedna z sióstr z pobliskiego klasztoru, wybrana na matkę chrzestną, oraz jego pomocnik - młody chłopak z ubogiej rodziny, który również zamierzał wstąpić do stanu duchownego. On został wybrany na ojca chrzestnego. Nieco dalej, poniżej ołtarza, ceremonię obserwowała szczupła, ciemnowłosa kobieta o wystraszonym spojrzeniu. Zaciskała nerwowo splecione dłonie a jej oczy błądziły, niemal niezauważalnie od ołtarza do drzwi.
- Pani de Val - wymówił cicho ksiądz. Podszedł powoli do kobiety i złożył na jej rękach maleństwo, owinięte szarym płótnem. Kobieta skinęła głową. Nachyliła się do dziecka, które powoli otworzyło oczka i przyjrzało się jej z zaciekawieniem.
- Spokojnie - wyszeptała kobieta. - Jesteś piękna. Wierzę, że kiedyś będziesz wielką damą. Właśnie dlatego dostałaś imię po Najświętszej Panience. Przed nami długa droga - dziecko przymknęło oczka i głośno westchnęło. Kobieta uniosła wzrok na zebranych. - Dziękuję za pomoc - powiedziała łagodnie.
- To nasz obowiązek - odpowiedział spokojnie ksiądz. - To dziecko jest bez grzechu.
- Wiem - szepnęła kobieta, spoglądając ponownie na maleństwo. - Moja mała Marie...

Kilka minut później, kobieta opuściła kościół. Rozejrzała się z niepokojem dookoła. Ulica prowadząca wzdłuż budynków była pusta. Przymknęła oczy i ciężko wypuściła powietrze. Nie chciała być oglądana przez mieszkańców dzielnicy. Szczególnie dlatego, że Jacquesa nie było w mieście. Nie mogła być z nim na statku. Szczególnie teraz, kiedy urodziła dziecko. Niepisane prawo zakazywało im tego. Toteż, była dozgonnie wdzięczna tutejszemu księdzu za akceptację i pobłogosławienie ich związku. Nigdzie indziej ona i Jacques de Val nie otrzymaliby ślubu. Kobieta w jej sytuacji była wyklęta przez kościół. A Jacques... był mężczyzną w sile wieku, który wyciągnął ją z uwięzi, w jakiej zamknął ją los. Był tym, kogo kochała. Choć dziś musiała żyć zastraszona, z myślą, że jeśli Jacques nie wróci i ją czeka śmierć. Tak, jak każdą kobietę mężczyzny pływającego pod piracką banderą. Ze strachem w błękitnych, łagodnych oczach, wyminęła błotnistą kałużę, zasłoniła głowę chustką i ruszyła przed siebie. W miejsce, gdzie nie było dane nikomu przetrwać...

Ewelina

Jeśli to Nowy Orlean, to ... pewnie przodkowie Joe, czyli babcia i wzmianka o dziadku. To chrzczone niemowlę to zapewne mama Małego Joe. Ciekawe, jaka tajemnica wiąże się z jej rodzicami? Statek? Więc Jacques jest marynarzem, może piratem? Zobaczymy w kontynuacji.

ADA

Tak, to maleństwo to na pewno mama Małego Joe. Ciekawa jestem, jak potoczy się Twoje opowiadanie. W "Bonanzie" poznajemy matkę Josepha, jako piękną, młodą damę. Chętnie poznam losy Marie zanim poznała Bena. Smile

A tak przy okazji, czy wiecie, że w Polsce jeszcze w początkach XX w. imienia: Maria nie wolno było nadawać dziewczynkom, gdyż było to imię Matki Boskiej. W zamian dziewczynki można było nazywać imionami: Marianna lub Maryna. Z czasem powstały inne formy tego imienia np. Mariola, Maryla, Marlena, Marzena.

Domi, zajrzyj do pw.

Domi

Aga

Bardzo ciepły fragment Domi. Trochę smutny, nostalgiczny, pełen trwogi. Bardzo delikatne opisy....czuć ciężar jaki musi dźwigać matka Marie
Kobiety miały bardzo ciężko w tamtych czasach i bez ... piratów Smutny

Czekam na dalszy ciąg Very Happy

Domi

Dwa tygodnie później

Drzwi obskurnego, pachnącego solą morską pokoju otworzyły się z głośnym skrzypnięciem a do środka zajrzała para płonących, jasnozielonych oczu. Karmiąca właśnie dziecko Corinne, uniosła głowę i przesłoniła pierś szarą bluzką. Kochała te oczy, barwy wiosennej, świeżej trawy, rozmarzone i melancholijne. To właśnie w nich się zakochała.
- Jestem trzeźwy - usłyszała od progu. - Nie piłem rumu. Chciałem zobaczyć i zapamiętać małą. Nie jestem taki głupi, żeby spać po portach. Tego miejsca nikt nie zna.
- Cieszę się, że dotarłeś bezpiecznie - Corinne uśmiechnęła się blado. - Wczoraj była burza.
- Ach tak, ale akurat zatrzymaliśmy się na ten czas przy tych skalach, które widzimy z okna. Chcieliśmy tam schować pieniądze z wyprawy. Sztorm zastał nas w tej starej jaskini. Tylko żagle pozrywało.
Corinne podniosła się z miejsca, powoli zachodząc za plecy męża i obejmując go za szyje. Łagodnym ruchem zdjęła mu kurtkę i powiedziała cicho:
- Bałam się, że was złapali.
- Nikt nie złapie Jacquesa de Val. Mamy najlepszego kapitana w całym francuskim świecie. Sam gubernator nie jest obojętny na nasz los. - wymówił Jacques z duma.
- Ja bym trzymała się z daleka od władz... nie ufała im. Już raz o mało cię nie straciłam przez tamtą zasadzkę - szepnęła Corinne, zamykając ostrożnie drzwi z widokiem na boczna, brudna uliczkę Flats, gdzie z Jacquesem mieszkali a raczej ukrywali się już od dwóch lat. Była to dzielnica o bardzo niskiej renomie, siedlisko przestępców i prostytutek, gdzie dziewczyna trafiła już jako czternastolatka, gdy po śmierci obojga rodziców gdzieś w objętej wojną kolonii, wspólnik jej ojca wykupił prawa nie tylko do ich wspólnego interesu ale i majątku. Corinne uciekała właściwie przez całe życie, chroniąc się przed jej potencjalnymi zabójcami i będąc zmuszoną upaść poniżej dna, wykonując najstarszy z kobiecych zawodów. Jacques uratował ją, przerażoną osiemnastolatkę z portowej tawerny, gdy była już wykończona i pozbawiona złudzeń. Choć starszy o ponad dwadzieścia lat, zahartowany na pirackim statku, traktował ją z należną jej delikatnością, jak poranną lilię, wymagającą szczególnej ochrony.
- Marie... nazwałaś ją Marie? - zapytał Jacques, pochylając się nad kołyską.
- Tak - odparła Corinne z radosnym uśmiechem. Nie mogla nie uśmiechać się widząc Jacquesa, zachwycającego się ich córeczką.
- Jest podobna do ciebie - odpowiedział Jacques w rozmarzeniu. - Ma twoje oczy.
- Nasz syn będzie miał twoje. - Corinne ruszyła w stronę stołu, przy którym siedziała przed przybyciem Jacquesa, ściskając w swych białych dłoniach rozpięta do karmienia bluzkę. Uklękła przy kołysce, pogłaskała owinięte płótnem maleństwo i szepnęła do Jacquesa - Ocean życia stoi przed nami.

*********

ADA

Fragment interesujący i może być początkiem ciekawej historii. Jak widać babka Małego Joe miała ciężką młodość. Zastanawiam się, jak poprowadzisz jej wątek. Czekam na kontynuację. Smile

A i jeszcze jedno: myślałam, że rodzice Marie nie byli małżeństwem... a może czegoś nie doczytałam. Rolling Eyes

Domi

To ja zrobiłam ich małżeństwem, żeby było tak, jak w Bonanzie - tam, żeby mieć dziecko trzeba się było ożenić, to i tutaj tak chciałam... wolę myśleć, że mama Joe była owocem miłości a nie przelotnego romansu Smile

Domi

- A pamiętasz panią d'Lille? - zapytała Corinne, przypatrując się obrączce na serdecznym palcu lewej ręki - gdyby nie jej dobroć, nie mielibyśmy nawet obrączek... Ojciec Valio nie chciał pobłogosławić tamtych z łupu.
- Tamte były piękniejsze... tamte wybrałem dla ciebie - wymruczał Jacques, patrząc w okno, na morze i cumujące statki. Chmury ponad nimi stawały się już ciemnogranatowe a słaby płomień świecy stawał się jedynym widzialnym światłem. Leżeli obok siebie, na zbitym z nieoheblowanych desek małym łóżku i podartym materacu. Corinne nie mogła oderwać wzroku od melancholijnej twarzy swego męża. Nie miała pojęcia o czym myśli, ale czuła, że jest to coś bardzo ważnego i... przerażającego. Nie miała pojęcia, czy lepiej odezwać się, czy też milczeć.
- Kiedyś zbuduję nam dom, z dala od tego śmierdzącego portu - wymówił nagle Jacques. - Jeśli się uda, jeszcze dwa, trzy rejsy i będę bogatszy od hrabiego de Marigny.
- To są silni ludzie. Z twoja przeszłością, zniszczą nas - w oczach Corinne rozbłysło przerażenie.
- To raczej my ich zniszczymy - Jacques nachylił się nad Corinne i musnął palcem jej nos. - Będziesz nosić suknie z atlasu....
- Kocham cię - westchnęła Corinne, przybierając pełny rezygnacji wyraz twarzy.
Chwilę później, Jacques objął ją i czule pocałował. ta noc była dla Corinne, lotem ku niebiosom.

Rok później.

W wielkim, porośniętym egzotyczną roślinnością ogrodzie, piękna, błękitnooka kobieta o włosach, spływających czarnymi, falistymi kaskadami na plecy, prowadziła za raczki około roczne dziecko, które z mozołem stawiało pierwsze kroki. Uśmiechała się promiennie, obserwując jak maleństwo niezdarnie stawia bose nóżki na ogrodowej trawie. Jej mąż mówił, że powinno się uczyć chodzenia bez butów a ona nie znała nikogo, kto byłby w stanie zweryfikować ten pogląd.
- Chodź, chodź do mamy, Marie - powtarzała radośnie, pozostawiając dziecko trzymające się pnia rozłożystej araukarii. Sama odsunęła się na bezpieczne parę metrów i kiwała dłońmi, przyzywając je. Wtem rozległ się klekot nadjeżdżającego powozu, a mała opadła na pupę i zaczęła głośno płakać. Kobieta zerwała się z miejsca, powała ją na ręce i pobiegła do furtki, by sprawdzić, kto tak bardzo wystraszył jej córeczkę. Widząc tę osobę, ozdobioną perłową suknią i milionami koronek, zagryzła zęby ze złości. Nienawidziła tej kobiety. Z całego serca. Pani Colette de Marigny była chłodną i narcystyczną damą, o spojrzeniu stanowczym i pełnym lekceważenia. Tak, jak była nienawidzona tak i nienawidziła wszystkich mieszkańców tego domu. Niestety, jej oczy spoczęły już na mijanym właśnie ogrodzie. Zauważyła ją.
- Witam pani de Val - zawołała, tonem lekceważącym, jakby pragnęła wyłącznie naigrywać się z przerażonej sąsiadki. Corinne, stanęła przy furtce, kołysząc łagodnie płaczące maleństwo. Popatrzyła w oczy kobiety, starając się by patrzeć z największą nienawiścią na jaką było ją stać.
- Zakładam, że nie bez powodu bawi pani hrabina w okolicy naszego domu - odpowiedziała, uprzejmie.
- Ach nie, jedziemy z kuzynem po sprawunki - kobieta zamachnęła się przyozdobioną perłową rękawiczką, pulchna dłonią. - Mijaliśmy pani dom tylko przy okazji. Ale, jak widzę, wszystko u pani w porządku. Nie dostrzegam mężczyzn kryjących się na górze...
Corinne poczuła, jak pojedyncza kropla potu spływa po jej skroni. Działo się to zawsze, gdy hrabina oskarżała ją o nierząd. Nie miała pojęcia, skąd ta kobieta zna jej przeszłość, jednak tak, jak oczekiwała dawne czasy, podążyły za nią i na główne ulice miasta.
- Proszę się nie martwić - odpowiedziała, głosem pełnym dumy. - Jestem sama, tylko ja i córka.
- Kiedy szanowny mąż wraca - hrabina uniosła znacząco brwi.
- Za miesiąc - odparła Corinne sucho.
- Długie te wyjazdy, pani de Val. Jakież to interesy tak zajmują pani męża?
- To samo, co zawsze, pani hrabino. Handel złotniczy - odpowiedziała Corinne stanowczo.
- W takim razie, dziękuję za miłą pogawędkę - hrabina wykonała gest, nakazujący woźnicy ruszać.
- Do widzenia - odpowiedziała Corinne, z udawaną grzecznością.
Gdy powóz ruszył, usłyszała jeszcze, tłumione przez turkot kół, jednak słyszalne słowa:
- Patrz i ucz się Ariel. Kurtyzana zawsze pozostanie kurtyzaną, nawet w atlasowej sukni.

Ewelina

Cóż, i w tamtych czasach zdarzały się nieślubne dzieci ... i to częściej niż przypuszczamy Very Happy

Myślę, że to jest bez znaczenia, przynajmniej dla nas. Oczywiście w tzw. wyższych sferach nieślubne dzieci z reguły były gorzej traktowane, ale były wyjątki (o takich wspominano w "Dziedzictwie nowoorleańskim") gdzie nieślubny syn plantatora był pełnoprawnym obywatelem i spadkobiercą. Marie jako niemowlę jest urocza. Jacqes jest interesującym facetem, z silnym charakterem, do tego bardzo troszczy się o żonę i córeczkę. Colette de Marigny wydaje się złośliwą, wredną babą, mimo jej arystokratycznych korzeni, a Corinne? Cicha, spokojna, raczej poddająca się wyrokom losu. Może jeszcze nabędzie nieco waleczności ... nie tracę nadziei Very Happy